Verrassingen voor papa
De wekker gaat. Het is 4.00 uur. Mijn beurt. Ik kijk naast me, grote
ogen kijken me aan. Ik pak Naomi uit de wandelwagen, waar ze nu nog
meestal in slaapt naast ons eigen bed. Ik neem haar mee naar de
woonkamer en leg haar op het verkleedkussen waar alles al klaarligt.
Broek uit, knoopjes van het rompertje open, luier open. Verrassing voor
papa. Naomi heeft een glimlach op haar gezicht. Billendoekjes. Nieuwe
luier er snel onder, oude luier dichtvouwen, nieuwe luier dichtmaken.
Klik, klik, klik, de knoopjes van het rompertje weer dicht. Broek weer
aan. Het is 4.02 uur.
Naomi in de box, fles klaarmaken. Naomi weer uit de box, mee in bed,
fles erin. 15 minuten later, fles leeg. Op de schouder, boertje laten en
hup de wandelwagen weer in. Het is 4.25 uur.
En weer verder slapen.
Na zo´n korte tijd zit het er al helemaal in. Was het ooit anders geweest? Ik kan het me niet meer voorstellen.
Voeding. Borst of de fles?
Bianca was van begins af aan van plan om Naomi de borst te geven. Dat
leek even goed te gaan al kwam Naomi niet echt aan. Na wegen bleek
Naomi na 3 kwartier voeden slechts 10 cc te hebben gedronken en dat is
gewoon niet genoeg. Dus mama aan de kolf, en bijvoeding met de fles.
Op een bepaald moment kom je er ineens achter dat je van elke 3 uurs
sessie (luier, voeding, slapen) er 2,5 uur bezig bent met voeding. Dat
is niet te doen en gezien Bianca toch maar een aantal maanden de borst
zou kunnen geven (boeven wachten kennelijk niet op kolvende vrouwen)
hebben we er voor gekozen de fles te geven. Een hele opluchting voor
iedereen. En al snel te zien in het gewicht van Naomi.
Na 10 dagen zit Naomi netjes op haar geboortegewicht na eerst flink
te zijn afgevallen, en kunnen papa en mama samen met de kleine op stap.
Met mama Bianca gaat alles goed. Ze is ongelooflijk snel hersteld van
de zware bevalling en doet eigenlijk alles weer dat ze voorheen ook
deed en voelt zich helemaal prima, nouja een beetje moe.
2 weken vaderschapsverlof
De tijd vloog voorbij. Ik ben inmiddels al weer 3 dagen aan het werk
na 2 weken fulltime te hebben mogen genieten van Naomi. En wat raar is
het om weer gewoon aan het werk te zijn.
Als je mijn vorige blog hebt gelezen weet je dat we na de bevalling
al heel snel weer thuis waren. De kraamverzorgster, Ineke, is de moeder
van Bianca’s beste vriendin Lonneke. Lekker vertrouwd dus. Dat heeft
alleen maar voordelen. Alles wordt voor je gedaan. Bed opmaken, ontbijt
op bed, de was, kleine boodschappen en alle andere zaken. Heerlijk. Op
deze manier kan je fijn bezig zijn met de kleine zonder veel tijd kwijt
te zijn aan al die andere dingen. Ineke leert ons alle dingen die we nog
niet weten. Hoe moet dit, hoe moet dat. De kleine in bad doen,
schoonmaken van de flessen en spenen.
De eerste 2 dagen gaan als een roes aan je voorbij. Familie komt als
eerst langs. En dan ben je ineens alleen met z’n drieën. Een knoop in de
maag. Bij allebei. Kunnen we dit eigenlijk wel? Doen we alles goed?
Allebei hebben we ineens dit hele vreemde gevoel dat we niet thuis
kunnen brengen. Na erover praten en veel samen met Naomi te doen trekt
dit gevoel heel snel weg. Wij kunnen dit, we doen alles goed. En na 7
dagen mag je het allemaal alleen doen. Erg? Helemaal niet.
Kraambezoek
Samen hebben we afgesproken maximaal twee maal per dag kraambezoek te
ontvangen. Zo hebben we ook nog wat tijd voor onszelf. En dat
kraambezoek is telkens ontzettend gezellig, want papa mag cadeautjes
uitpakken. Goed, ze zijn niet voor mij, maar dat doet er niet toe. Ik
ben gewoon gek op pakjes open maken.
We hebben echt allemaal geweldige cadeau’s gekregen. Bijvoorbeeld van
mijn vader een Nijntje bestek-set met Naomi’s naam erin gegraveerd en
een 10 dagen kraampakket (met onder andere een newborn fotoshoot) van
Opa en Oma Kip (Lizzy en Stan), de wandelwagen en kleertjes van Opa en
Oma Mill (René en Annette) en zo kan ik nog wel even doorgaan. Alles wat
we gekregen hebben past nauwelijks in een blog. Hieronder een selectie
van de cadeaus.
Ritme
De ritme zit er in en daardoor kunnen we extra genieten. Niet meer
hoeven nadenken over hoe alles werkt en of we alles wel goed doen. Naomi
groeit als kool, eet (of drinkt in haar geval) erg goed en ziet er zeer
tevreden uit.
Papa en Mama zijn al heel erg trots en kunnen niet wachten om te zien wat de toekomst onze dochter brengt.
reacties (0)