50 Shades of pink

Nee dit blog gaat niet over dat boek waarbij vrouwen al soppend de Bruna uit komen lopen, dat boek dat er voor zorgt dat vrouwen voorlopig even zonder hun man kunnen, dat boek dat ook wel bekend staat als ‘mommy-porn’. Nee, dit blog gaat over de kleur roze.

 

Ruim 5 jaar geleden liepen Bianca en ik een lingeriewinkel binnen. Ik zag een leuk setje hangen, wit met een roze randje en stelde voor om die te halen. Hierop volgende een hele tirade over hoe zij nooit roze zal dragen. Zelfs niet zo’n klein roze randje. Misschien moet ik daarbij uitleggen dat 95% van de garderobe van Bianca vroeger zwart was. Inclusief de daarbij behorende hondenhalsband met ijzeren pinnen er op (die foto's mocht ik niet gebruiken, dus je moet me op mijn woord geloven). Wat kunnen meningen veranderen.

Ik geloof dat mannen en vrouwen allebei tot hetzelfde in staat zijn. Met de enkele uitzondering zoals een kind ter wereld brengen natuurlijk. We laten ons makkelijk in hokjes plaatsen met als gevolg dat we ons laten aanpraten wat we wel of niet kunnen. Uiteraard kunnen we niet ontkennen dat op bepaalde vlakken mannen of vrouwen gemiddeld beter presteren. Dat staat echter niet de de weg dat mannen goed in staat zijn om thuis te blijven om voor de kinderen te zorgen, of bijvoorbeeld in het ziekenhuis aan de slag gaan als verpleegkundige. Of steward worden in een vliegtuig. Een vrouw kan makkelijk een automonteur, of directrice van grote firma’s als HP of Yahoo zijn.

Regelmatig draag ik een roze shirt en niet minder dan eens heb ik  een opmerking gehoord wat een grappige maar nogal onvriendelijk bedoelde opmerking was verwijzend naar vrouwelijkheid of homoseksualiteit. Kennelijk is het cultureel gezien nog steeds lastig om als man roze te dragen. Onze linkse extreme pedagogische medemens is goed in staat om dit verkeerd op te pakken. In  Scandinavische landen, waar ze altijd al ‘voorop’ liepen op pedagogisch gebied, proberen ze dit soort vooroordelen op jonge leeftijd te voorkomen door in te zetten op sekseneutrale opvoeding. Zo laten ze op kinderdagverblijven meisjes spelen met auto’s en jongens met poppen in de hoop de kinderen minder in hokjes te duwen. Volgens deze kinderdagverblijven wordt seksespecifiek gedrag aangeleerd en zorgt het voor een negatieve ontwikkeling tussen jongens en meisjes ze de rest van hun leven meedragen. Daarmee kijken deze pedagogen vaak niet verder dan hun eigen land en cultuur gezien dat in een land als Iran, dat wij voornamelijk kennen als vrouwonvriendelijk,  meer dan 60% van de studenten vrouw is en juist vaak in de bètawetenschappen. Waar juist onze Westerse vrouwen veel minder voor kiezen. En dat is echt niet omdat ze geen roze droegen of met auto’s moesten spelen toen ze jong waren.

Ik denk dat er iets anders aan de hand is. Iedereen heeft zijn eigen individuele kwaliteiten. Zowel nature als nurture is vertegenwoordigd in onze opvoeding. Maart het blijkt dat als je iemand een alternatief verwachtingspatroon aanpraat dan kan je seksespecifieke gemiddelden omdraaien. En het enige dat je daar voor hoeft te doen is iemand vertellen dat ze overal goed in kunnen zijn.Daar kan geen roze shirt tegenop.

We zijn 5 jaar verder. Bianca is nog steeds dezelfde vrouw die ze toen was, alleen nu een beetje meer roze. Roze handdoeken,theedoeken, kleding, ondergoed, accessoires,kussens, beddengoed, kaarsen, muren, speelgoed etc.etc.etc.
Dus onze babykamer is roze. Zo meisjesachtig als het maar kan en dat is prima. De kleur zal geen invloed hebben op de ontwikkeling van de
kleine.