Dikke kont

Ruim een maand geleden, Wow. De tijd vliegt. En hoe langer iets geleden is, hoe lastiger het wordt om er over te schrijven, want herinneringen vervagen snel.

Een nieuwe blog is dus ruim overtijd, net als mijn vrouw, nu een maand of 4 geleden.

We zitten nu op ruim 17 weken zwanger, nog 3 weken en we zitten op de helft. Met de baby gaat alles goed. Bianca heeft gisteren de baby voor het eerst gevoeld en dat stuurde ze mij meteen in een whatsapp berichtje. Helaas las ik het berichte al lang nadat ik thuis kwam, ik was mijn telefoon weer eens vergeten. Dat is wat ik doe, dingen vergeten. Ik denk dat dit in mijn genen zit. Een eigenschap die ik van mijn moeder heb meegekregen. Mijn zusje Lisette heeft hetzelfde, zo is ze 2 weken geleden de deur uitgegaan uit haar nieuwe huisje zonder sleutels. Geen reservesleutels aan iemand anders gegeven dus de slotenmaker moest er aan te pas komen. Het zit in de genen, dus ik heb een excuus.


Toen ik erachter kwam dat ik mijn telefoon vergeten was kon ik mezelf wel voor de kop slaan. Mijn vrouw is zwanger, ik moet bereikbaar zijn. Stel je voor, over een week of 20 probeert ze mij te bellen als de vliezen gebroken zijn en ik heb mijn telefoon niet bij me. Ik moet er niet aan denken.

2 weken geleden hebben we voor het eerst het hartje gehoord. De procedure, geen idee hoe dat heet werd gedaan door een stagiaire bij de verloskundige. Helemaal prima, zolang een stagiaire maar niet de bevalling doet is dat allemaal best. We hebben in onze familie nogal slechte ervaringen met stagiaires bij belangrijke medische procedures. Bijvoorbeeld inknippen tussen weeën in, in plaats van tijdens een wee. Bij mijzelf een nierbiopsie waar de stagiaire na 7 maal steken nog steeds niets had zodat ik de volgende dag nog een keer moet, iemand die ooit een biopsie heeft gehad weet wat voor hel dat is.


Maar zoiets simpels als luisteren naar het hartje, dat mag een stagiaire wel doen. Wij waren blij het hartje te horen, wat klopt dat snel. Erg fijn natuurlijk, want daardoor krijg je het idee dat alles goed gaat. Toch kan ik niet wachten tot de 20 weken echo zodat we Ukkie weer kunnen zien, en hopelijk eindelijk te weten komen of het een jongen of meisje wordt. 

We gaan de aanstaande grootouders en ooms en tantes dit op een leuke manier vertellen. Daarna zijn mijn bloglezers aan de beurt!

En dan mag ik eindelijk echt met de babykamer aan de slag. Ik ben al wel heel druk geweest hoor. Zo’n 30 vuilniszakken aan verzamelde onzin-dingen die je denkt nodig te hebben, maar die je nooit van zijn leven ooit nog gaat gebruiken heb ik de deur uit gedaan.  Ik heb de huidige computerkamer die de babykamer wordt alvast voorbereid voor het verven door een grondlaag te schilderen. We hebben samen 2 kasten wit geschilder. We hebben de box (die staat al in de kamer) en het bedje een extra laag wit gegeven. Eind van de maand, zodra we het geslacht weten kunnen we verder.

Het pinksterweekend zijn we (Bianca, Lonneke en ik) lekker 3 dagen weggeweest. Lizzy en Stan, mijn schoonouders, hadden een huisje gehuurd op het kleine eiland De Fokken vlak bij Groningen. En wij waren uitgenodigd. Even helemaal niks doen. Lekker bijkomen van alle drukte. Beetje eten, lezen, ontspannen en verder helemaal niets.
De laatste dag zijn we nog even gezellig bij onze vriend Hans langs geweest die een paar kilometer van onze vakantiebestemming woont.

 

Bianca voelt zich trouwens een heel stuk beter dan de eerste 16 weken. Toen was ze constant misselijk. Ze is nog wel moe, maar bijna geen misselijkheid meer. Dus de leuke tijd van het zwanger zijn is dan eindelijk aangebroken. Bianca’s buik groeit snel, net als haar kont ;P. Ik ben daar vrij eerlijk in. Vragen als “Heb ik nu een dikke kont” moet je niet vragen als je daar geen antwoord op wilt. Daarbij moet ik wel vertellen dat Bianca heel mooi zwanger is. Alles is mooi in proportie en zoals ik haar ook vertel, ik vindt haar nog minstens net zo aantrekkelijk als voorheen.

Qua in verwachting zijn is er de afgelopen weken dus niet zo heel veel gebeurt waarover ik kan schrijven. Ja, er gebeurt wel heel erg veel, maar daar kunnen we alleen van zien dat Bianca’s buik steeds groter wordt, vandaar (en vanwege de drukte) dat ik weinig blog updates heb geschreven. Ik schrijf graag over alles wat met Ukkie te maken heeft, maar als er weinig gebeurt, dat valt er ook weinig te schrijven.

 Over 3 weken gebeurt er pas weer wat. De 20 weken echo. Aan de ene kant kijk ik daar heel erg naar uit. Maar aan de andere kant, dit is ook de echo waarbij eventuele complicaties naar boven kunnen komen. Dat maakt me wel een beetje angstig. Je gaat er van uit dat alles goed is, dat moet je ook doen. Maar wat als?
Wij hebben eigenlijk zonder daar over te hoeven nadenken heel vroeg besloten dat wat we ook tegenkomen, wat er ook gebeurd, de baby komt er.

Groetjes, Ray