Eerste bezoek verloskundige

Als man voel je fysiek niets van de zwangerschap, op uiteraard die enkele metrosexuele papa na, die net als mama pijn aan de borsten en tepels krijgt. Maar zo ben ik niet. Ik ben gewoon een vent.


Fiona is nu 8 weken en 3 dagen zwanger en het enige waar ik dat aan kan zien is het kleine buikje dat ontstaat. Maar lichamelijk voel ik dat niet.

Als man zijnde moet je het hebben van de visuele bevestiging.De eerste bevestiging is de zwangerschapstest. Of testen in ons geval. De tweede bevestiging bij ons was de test van Moeders voor Moeders.
De derde bevestiging, voor mij nog wel de belangrijkste bevestiging is de eerste echo. Dan kan ik tenminste zien wat daar binnenin zit. Ik bedoel, ik weet het wel, maar ik heb het nog niet gezien. En zonder die visuele bevestiging moeten wij het doen met een buik die wel of niet dikker wordt.
   
Vanochtend hadden wij ons eerste bezoek bij de verloskundige (vanaf nu VK). Eerst hadden we een gesprek met een assistente. Die ons vooral veel vertelde over van alles dat we al wisten. Ze gaf het uiteindelijk ook maar op met: “Ik hoef zeker ook niks meer over Moeders voor Moeders te vertellen hé?”. “Nee, doet ik al aan mee.”


Ze geeft ons nog een folder mee over Haptonomische zwangerschapsbegeleiding. Ik weet nu al dat het eerste dat ik doe als ik thuis kom is deze folder weg gooien. Misschien positief voor anderen maar niet voor ons. Haptonomie draait helemaal om aanraking. En de enige die mijn vrouw aanraakt zonder direct medische aanleiding, ben ik. Wij vinden ons te nuchter voor dat soort behandelingen maar respecteren uiteraard iedereen die het wel fijn vind.

Van te voren hadden wij al gehoord dat wij bij het groene verloskundige team zitten. Margreet is onze VK. Van de groene groep. We lopen een groene kamer voorbij en gaan een roze/oranje kamer binnen. 
Ik was mij bewust van het feit dat alle VK’s daar vrouwen zijn dus deze logica leg ik ook maar naast mij neer.


(ps, ik zag hun foto op de website en moest meteen denken aan Bohemian Rapsody. Ik kon het niet laten)

Margreet is een vriendelijke vrouw en dat is maar goed ook, zeker gezien dit een van de 5 dames is die ons de komende 7 maanden begeleid. Ook de andere verloskundigen uit onze groep lijken vriendelijke mensen. Je zou maar iemand treffen die je niet aan staat. Daar ben je dan mooi klaar mee tijdens de bevalling. Ligt zij te bevallen, zit ze tegen een hoofd aan te kijken die haar niet aanstaat.

De bloeddruk wordt opgenomen. 123/76. Prima dus. Helaas lukt het niet om bloed te prikken, de naald rolt naast de ader. Ze geeft aan dat we dan naar de huisarts moeten om daar te laten prikken. Prima natuurlijk, al begrijp ik dat niet helemaal. Als het prikken niet lukt, prik je toch gewoon ergens anders? Genoeg aders.
Verder geven we onze medische verledens op.  We hebben een afspraak gemaakt voor de echo. Over 2 weken. Dus alweer geen visuele bevestiging van de zwangerschap. Ondanks dat we wel tevreden zijn over de verloskundige gaan we toch een beetje teleurgesteld naar huis. 

Bah, nog 2 weken wachten.