Zwangerschapsrituelen

Onze hele leven bestaat uit rituelen. Kleine en grote rituelen. Van ‘s ochtends onze tanden poetsen, tot ´s avonds het huis klaar maken voor het slapen gaan. Voor bijna alles hebben we onze dagelijkse en wekelijkse rituelen. Ik dacht er vanochtend aan toen ik las over een vrouw uit Amerika die haar placenta op at. Zwangerschapsrituelen. Ze verschillen over de hele wereld.
Er zijn bijna 7.000 erkende talen over de wereld, en elk van die talen heeft een woord om onze moeder te beschrijven. Tussen veel van die talen, is de reis naar het moeder worden net zo’n groot verschil als de culturen die de taal spreken. Of je later nu aangesproken wordt als mother in English, maman en Français of gewoon mama in het Nederlands, elke weg naar ouderschap is een unieke weg vol met aparte rituelen. Voor de moeder.

Het ritueel van taboes
Waar je ook bent, moeders hebben allemaal dezelfde wens: Een veilige en makkelijke zwangerschap. De lijst die je moet volgen met voorzorgsmaatregelen verschilt ontzettend van grens tot grens.

Bolivia: Geen hand gebreide sokjes voor Boliviaanse baby’s. In Bolivia gelooft men dat breien tijdens de zwangerschap de navelstreng om de baby’s nek draait.
China: Tijdens de zwangerschap, geen kwade geesten, geen begrafenissen en vooral ook geen seks.
Guatemala: Vooral vrouwen die van Maya’s afstammen blijven gedurende  9 maanden binnen in hun eigen huis zodat er geen enkele invloed van buiten af is.
Inuit (Eskimo’s): Het opblazen van ballonnen of bellen blazen met kauwgum wordt vermeden tijdens de zwangerschap om te voorkomen dat de vliezen te vroeg breken.

Nederland: Wij denken vooral praktisch en wetenschappelijk. Geen rauw vlees of vis meer. Geen kattenbak verschonen.  Niet meer roken, niet meer drinken. Dat zijn onze taboes.

Het ritueel van verzorging
Het opgeven van wijnavond met de vriendinnen en het opgeven van filet americain is al zwaar voor sommige Nederlandse vrouwen, wees gerust, Europese vrouwen hebben het nog makkelijk vergeleken hun zwangere ‘collega’s’ aan de andere kant van de wereld.

In China, denkt men dat de persoonlijkheid en toekomst van de kleine sterk afhankelijk is en beïnvloed wordt door het gedrag van zijn of haar moeder tijdens de zwangerschap. Om deze reden wordt van Chinese vrouwen verwachten dat zij hun gedachten sterk beheersen. Dat betekend: Geen geroddel, geen stemmingswisselingen, niet boos doen of afreageren tegen hun man, maar ook geen zwaar werk, terwijl de baby in hun groeit.
Vrouwen in Ethiopië zien zwangerschappen als zo iets natuurlijks dat zij niks veranderen aan hun doen of laten gedurende de hele zwangerschap.
Als je zwanger bent in Polynesië dan wordt aan elke verzoek van de zwangere vrouw voldaan. Zij wordt gevoed en verwend zoals zij dat wil. De hele 9 maanden wordt zij gepamperd zodat de zwangerschap de mooiste tijd in haar leven is. Een vroedvrouw komt ook zeer regelmatig langs voor de welverdiende massages.
In Amerika is het gebruikelijk dat je doet wat een ander doet, maar dan een tandje erger/groter/beter. Door deze mentaliteit is de Pregzilla ontstaan. De vredelijk zwangere vrouw waarbij iedereen die in haar buurt komt het moet ontgelden. Iedereen zal haar op haar wenken moeten bedienen, anders is de wereld te klein.



Het ritueel van kadootjes en naam geven.
Baby-showers worden steeds populairder in Nederland. Dit van oorsprong Amerikaanse ritueel is ontstaan vanwege een zilversmid/handelaar genaamd Shauer (ja, daar komt shower vandaan) die zijn zilver zo verkocht aan zwangere miepen.

China: Kadootjes geven voor de geboorte brengt ongeluk in de Chinese cultuur. Daarnaast is het een belediging voor de moeder van de zwangere vrouw. Zij is namelijk volledig verantwoordelijk voor nieuwe klederdracht van de baby. 1 maand voor de geboorte geeft zij het eerste gedeelte aan kleding om de geboorte te bespoedigen. Dan 3 dagen na de geboorte geeft zij de rest van de kleding.
Egypte: 7 dagen na de geboorte geven Egyptische ouders een ‘sebou’ om de geboorte te vieren. Tijdens dit feest krijgt de baby zijn of haar naam en religieuze kadootjes en juwelen worden gegeven aan de baby en de moeder.

Japan: Zeer nabije familie mag misschien de baby bezoeken/verwelkomen op zijn ‘Oshichia’ een naamceremonie dat plaats vind 7 dagen na de geboorte, de rest van de familie en vrienden moeten een paar maanden wachten voordat zij mogen feliciteren en cadeaus mogen komen brengen. Deze eerste maanden is voor de nieuwe ouders om een band te krijgen met hun baby en voor de moeder om te helen.
Tibet: 3 tot 4 dagen na de geboorte komt familie van heinde en verre om de ‘pang-sai’ te vieren. Dit is de reiniging van de baby voor zijn of haar reis in het leven. Cadeaus van voedsel en kleding worden gegeven als wens voor een rijk leven. Het kind krijgt dan een naam van de meest gerespecteerde persoon die op bezoek komt. Dus niet van de ouders.

Het ritueel van pijn beheersing
Omdat pijnstillers er niet altijd zijn geweest, en er nog niet altijd zijn hebben culturen diverse rituelen bedacht om moeders hun kalmte te laten behouden tijdens de bevalling


China: Chinese vrouwen krijgen tijdens de bevalling vaak een sterke natuurlijke drank om de pijn van de bevalling te verlichten. Daarnaast werkt dit ook tegen de angst en zenuwen.
Guatemala: Vrouwen uit Guatemala geloven dat ze snel herstellen als ze een vloeistof drinken die ze maken voor een paarse ui te koken in bier. (Gadver)
Korea: Stoïcijns van nature. Koreaanse vrouwen nemen meestal geen pijnstillers en gaan zo stil mogelijk door de bevalling.
Marokko: tijdens de geboorte masseert de ‘gabla’, of verloskundige van de zwangere vrouw de maag en vagina met olijfolie om de doorgang van de baby te vergemakkelijken. Ze bereidt ook kruidenthee van mint, tijm, kruidnagel en kaneel om de pijn van de weeën te verzachten.
Nigeria: Islimatische traditie staat alleen de man van de vrouw toe haar geslachtsdelen aan te raken. Het enige dat de vrouwvrouw kan doen is een kruidendrank aanbieden en wat kruiden over haar buik sprenkelen.
Sri Lanka: Dit land wordt sterk beïnvloed door het boeddhisme. Daardoor denkt men dat het lijden tijdens de bevalling is gekoppeld aan zonden begaan tijdens vorige levens. Het is een bron van trots voor een vrouw om door de bevalling heen te gaan zonder ook maar 1 teken te geven van pijn. Pijnstillers zijn daardoor al helemaal taboe.
Amerika: Zoveel pijnstillers als mogelijk, en krijsen zo hard als je kan. Want dat hebben ze gezien op televisie, dus dat zal er wel bij horen.

Overgang rituelen
In de meeste culturen is een baby in de wereld brengen een van de meest heilige gebeurtenissen, een die gevuld is met acties en rituelen die bedoeld zijn om een baby en moeder te beschermen.
Anders dan hier in Nederland, waar we normaal de placenta en navelstreng weggooien, wordt in veel culturen geloofd dat deze invloed heeft op de toekomst van de baby.

Cambodja: Na de geboorte, wordt de placenta in bananenbladeren gewikkeld. Deze blijft 3 dagen bij de pasgeboren baby, en wordt daarna begraven.
India: Om de openheid van de baarmoeder te symboliseren tijdens de geboorte, laten vrouwen uit India hun haar naar beneden, doen hun sieraden af en laten alle deuren in huis open. Na de geboorte wordt de navelstreng losjes om de new van de pasgeboren baby gehangen.
Japan: De navelstreng wordt schoongemaakt en geplaatst in een ‘kotobuki bako’, een herinneringsdoosje dat is gemaakt om dit waardevolle aandenken in te bewaren en een positieve band tussen moeder-kind te verzekeren.

Postnatale rituelen
Banden met de baby, zwangerschaps-verlof en vaderschapsverlof. Elk land heeft hier andere regels voor. Helaas trekt ook hier Nederland zo’n beetje aan het kortste eind. Vooral de vader. Er is een enkel ander land waar de vader zo weinig (slechts 2) dagen krijgt om bij zijn pasgeboren kind te blijven. Al jaren is de oppositie in onze overheid aan het proberen dit te veranderen. Zeggen ze. Tot ze geen oppositie meer zijn, dan veranderd er zoals altijd, niets.

Bali: De eerste maanden na de geboorte zijn voor helen van de moeder, en het dragen van de baby. Baby’s in Bali raken de eerste 105 dagen van hun geboorte niet de grond aan, maar worden constant vastgehouden door hun moeders en andere familieleden.
Bulgarije: Geen andere moeders hebben het zo makkelijk op de vrije-dagen-schaal. 45 dagen voordat de baby verwacht wordt krijgen ze vrij van hun werk, om na de bevalling 2 volledige jaren vrij te krijgen, helemaal betaald. Daarnaast mogen ze het 3de jaar ook vrij nemen, maar dan onbetaald. Om dus pas na 3 jaar terug te keren naar hun werk.

In Guatemala mogen vrouwen niets doen in de eerste 40 dagen na de geboorte. Familie en vrienden nemen het huishouden over zodat de moeder zich alleen maar hoeft te richten op de baby.
Aan de andere kant van de Noordzee, krijgen Britse moeders 39 weken volledig betaald zwangerschapsverlof en 12 weken gedeeltelijk betaald verlof.  Nogal een raar contrast tegenover de +/- 16 weken die Nederlandse vrouwen krijgen.

Vaderschaps rituelen
Geen enkel zwangerschapsmagazine spreekt over de man, behalve over wat hij voor zijn vrouw moet doen. Geen blad of site dat praat over onze rituelen.
Dan heeft het mannetje van de zwarte weduwe het nog makkelijk. Hem wordt na de bevruchting genade gegund. Zo niet wij de mens. Er is geen genade voor ons.



Ik lieg. Vader worden is een genot. Het idee een eigen kind te krijgen is geweldig. Een vrouw die jij zwanger hebt gemaakt die daardoor met een gloed rondloopt, die glundert en dolgelukkig is, wat wil je als echtgenoot nog meer? Hoe vader zijn is, ik heb geen idee. Maar tot nu toe is vader worden een blije verwachting.