We zijn er nog (lang) niet..

Laten we vooropstellen dat wij het bezoek ingingen met het idee met 15 min. weer buiten te staan omdat alles goed zou blijken te zijn. Dat we dan nog (even) op eigen kracht verder hadden gemoeten, maar voorderest gezond bleken hadden we dan met alle plezier en liefde aangegaan. 


(18/05) Donderdag ochtend 11.15:

Wij liepen achter de gynaecoloog aan (waar we onder behandeling lopen) en namen plaatst in zijn 'ruimte'. De foto's van het HSG werden erbij gepakt en meteen gaf ik aan het vreemd te hebben gevonden geen vóórlopige uitslag te hebben gehad van de collega gynaecoloog welke een week eerder het HSG onderzoek bij mij uit voerde. De gynaecoloog vertelde mij daarop dat ik me vanaf nu af aan assertiever moest gaan opstellen en meteen alle vragen moest stellen die ik zou hebben. De gynaecoloog vertelde ons dat hij waarschijnlijk wel wist waarom zijn collega niets gezegd had: hij twijfelde waarschijnlijk te veel over dat gene wat hij zag op dat moment.. 

Wat zag hij dan hoor ik jullie denken.. nou dat zal ik nu uitleggen;

1 eileider/ eierstok was helemaal niet zichtbaar op beeld. Het zou kunnen in het beste geval dat deze eileider/ eierstok zich wél gevuld heeft met contrastvloeistof maar door de pijn (kramp van het onderzoek zelf) deze zich 'verstopt' heeft achter een dikke spierlaag waardoor de eileider en stok niet te zien zijn. In het andere geval, heeft de eileider/ eierstok zich niet gevuld en dan duidt het er dus op dat deze niet toegankelijk is. 


Maar dan heb je er toch nog 1?!? 


Jazeker! alleen helaas hebben wij op beeld moeten constateren dat de contrastvloeistof door deze eileider/ eierstok zich ook niet goed genoeg verdeeld en deze dus ook niet goed genoeg mee werkt. 


De gynaecoloog heeft ons doorverwezen voor een laprascopie waarbij er bij mij gebruik gemaakt gaat worden van 2 kleine sneetjes. 1 onder mijn navel en 1 net aan de bovenkant van mijn vagina. 


Ik werd enorm emotioneel en was zo blij dat mijn vriend mee was want ik hoorde eigenlijk alleen nog maar het slechte nieuws door mijn hoofd galmen. Hij was daar om objectief te blijven en te luisteren. Het is nog zeker niet voorbij, dat besef ik maar jeetje wat een schrik als je je bedenkt dat ik net nog typte dat we het idee hadden met 15 min. weer buiten te zullen staan. 


We zijn inmiddels via de poli gynaecologie naar de poli gelopen die ons gaat inplannen vd operatie en die een gesprek met de anesthesist gaat regelen. Woensdag 24 mei moet ik voor de afspraak met de anesthesist. De operatie zelf wordt nog niet gepland, deze hangt namelijk samen met mijn aankomende menstruatie, beperkt bevoegd uitvoerende gynaecologen én is helaas in ons geval ook afhankelijk van onze geplande vakantie in Juni. De vrouw van de planning verteld ons haar best te doen de operatie alsnog te plannen vóór onze vakantie, ons daarover terug te bellen* en we sluiten het gesprek met haar af. 


*Vandaag 19/05 teruggebeld, te horen gekregen dat begin Juni niet meer gaat lukken, we zullen er dus nóg een menstruatie over heen moeten laten gaan. 


 Nadat dit alles is afgehandeld lopen we rond 12.15 weer samen naar buiten. We spreken samen af dat we stap voor stap van afspraak naar afspraak zullen leven. De clishe's zijn waar.. vanaf dat punt wordt niet alleen je geduld maar zeker ook je relatie op de proef gesteld. 


Tot de volgende blog! 

P.s. Wat ben ik blij dat ik naar mijn lichaam heb geluisterd en niet nog langer heb gewacht met een bezoek aan de HA.