Ons meisje wordt groot! en vooral zwaar...

Maandag naar de huisarts geweest met ons meisje. Ze heeft haar wat onderzocht, maar zoals ik al dacht is het waarschijnlijk niet echt een ziekte, want ze eet goed en is actief, speelt goed, en slaapt ook best goed, dus het is of de tandjes of een virusje, maar na twee weken heeft ze dus nog steeds wat koorts, niet echt hoog, rond de 38, elke avond, maar voor de rest, behalve snel klagen en jengelen, en erg rooie wangetjes, is er niet echt iets aan de hand.. naast zetpilletje mag ze ook kamille granules opgelost in water, zit ook in chamodent maar dan zonder overbodige stoffen zei de dokter.

Ondertussen heeft ons meisje ook spinazie geproefd, spaghetti (met tomatensaus met paprikastukjes en champignons), erwtjes en ook rijst, en ze eet nog altijd even graag :) er is niet echt iets dat ze niet lust eigenlijk! het is echt leuk om haar te zien genieten van haar eten! ook al beland nog veel op de grond, ze eet nu regelmatig een halve banaan, nog steeds haar grote favoriet! ze wilt altijd alles proeven wat wij eten :)

Ze kan nu goed zelfstandig zitten, kan zelf gaan zitten vanuit ligstand zowat, nog wel met wat moeite. Kan zich een beetje optrekken aan dingen, vooral aan de handen want ze wilt nog altijd continu staan. Kruipen heeft ze nog niet echt zin in lijkt wel, maar we proberen het haar wat te laten oefenen, alleen word ze al snel kwaad haha ze kan wel een beetje vooruit komen maar het is nog niet helemaal echt kruipen.. ze rolt liever naar dingen toe hehe. en duwt zichzelf van in de zitstand omhoog en over dingen zoals kussens. Dus de box hebben we nu wel lager gezet, want ze duwt altijd met haar benen zo hard dat ze maar net over de rand zou kunnen donderen.. dus dat vonden we niet zo veilig meer! maar zichzelf vermaken kan ze nog niet erg lang, maar dat gaat al steeds beter.

Toen ik de oude fotoalbum van mijn ouders doorbladerde, zoekend naar geschikte babyfoto's van mezelf om in te scannen, vooral om eentje af te laten drukken voor in J. haar babyboek, zat ik weer te denken aan mijn eigen relatie met mijn ouders en aan het verleden. Ik zie op de fotos een vrolijke baby en kleuter, die veel van haar ouders houdt, en wederzijds. Net zoals wij van ons meisje houden.. Dan denk ik aan de vele moeilijke momenten die ik heb gehad met mijn ouders, de vele ruzies, mijn gevoelens van verdriet en onbegrip, en aan mijn tekstjes in mijn dagboeken van toen ik nog geen tien was.. hoe vaak ik me ongeliefd voelde en soms zelfs ongewenst, zo eenzaam en kwaad. en komt mijn ansgt weer naar boven. Wanneer en hoe is het misgegaan? Straks herhaal ik het met J. en voelt zij zich zoals ik mij lang gevoeld heb, groeien we uit elkaar, en maken we ook veel ruzie, maak ik dezelfde fouten, zitten we op een andere golflengte en begrijpen we elkaar niet meer.. dat ze zich in de steek gelaten zal voelen door ons of iets dergelijks, ik weet niet hoe ik het anders moet aanpakken want mijn ouders hebben wel altijd van me gehouden en hun best gedaan, maar toen zag ik dat niet altijd, en ik ben nooit echt een gemakkelijk persoon geweest, maar soms vraag ik me af of ze het niet anders hadden kunnen doen, dat ondanks de moeilijkheden ik me altijd gesteund en geliefd had kunnen voelen? Ik weet het niet.. ik weet alleen dat het mijn hart in duizenden stukken zou breken. Ik denk dat ik zal moeten afwachten, en proberen het anders aan te pakken als het eenmaal zover is, nu ik de ervaring zelf rijker ben kan ik tegen dan misschien het goed aanpakken, zodat onze relatie goed blijft. Vooral uit mijn fouten leren en erkennen als ik iets anders zou moeten doen.