Gedachtes

De laatste tijd gaat het weer een stuk beter met eten, ik ben wel nog een beetje misselijk, maar al een hele stuk minder! Wel als mijn maag leeg is begin ik wel erg misselijk te worden en moet ik overgeven en meestal is er dus niets, enkel kokhalzen, of enkel maagzuur. Das vervelend, dus probeer ik geen lege maag te hebben en dus om de twee uur minstens iets klein te eten. 'S morgens voor het opstaan neem ik meestal een Cocculine, hou mijn Sea-bands accupressure polsbandjes de hele tijd aan behalve onder de douche, en vanmorgen zelfs een stuk brood gegeten voor het opstaan en dat helpt allemaal.  Ik begin ook weer trek te krijgen in meerdere dingen, dus de eetlust is weer een beetje teruggekeerd, en kan weer fruit en groenten eten :)

Verder is de vermoeidheid er nog wel, maar lijkt al wat beter te gaan, heb wel last van mijn sacrum, net boven het staartbeentje als ik recht sta of te lang zit, en trekt wat naar mijn bil, das wel vervelend :s volgens huisarts ligt het aan de hormonen die de boel losser aan het maken zijn.. misschien als ik wat yoga doe morgen dat het wat beter gaat. Daarnaast snel wat duizelig als ik opsta en echt vaak van die eenmalige hikken.

Ik heb een leuke dvd gekocht, voor wat afwisseling in de oefeningen: Amira's pregnancy belly dance & yoga. Lijkt me heel leuk, ik ga er morgen alvast eens naar kijken. Buikdansen word al eeuwen lang gebruikt om om te gaan met de pijn bij een bevalling. Al lang voor epiduralen bestaan, heb er nog een mooie video van gezien op youtube, en het is de moeite om te proberen vind ik.

Zaterdag hebben de ouders van mijn vriend, zijn oma, oom en zus en die haar vriend te horen gekregen dat we een kleintje verwachten, die hadden dat allemaal niet verwacht, hebben de eerste echo getoond, en ze waren allemaal blij, alleen was het een beetje moeilijk voor de zus want ook zij wilt graag een kindje, maar door omstandigheden gaat dat moeilijker, ik hoop dat ze ook snel zwanger zal zijn want weet hoe graag ze het wil. We hebben best lang met hun gepraat en het is een gezellige dag geworden! Zondag worden mijn ouders het verteld, en ik ben echt ontzettend nerveus, ik hoop dat ze leuk zullen reageren..

Gisteren tweede bloedanalyse gehad bij de dokter, blijkbaar ook test voor trisomie erbij, vroedvrouw zei iets van combinatietest, maar dacht toch niet dat dat het was? huisarts zei niets verder, was weer m'n zwangerschapsmap vergeten, dus ze zal zowiezo het aanvullen volgende keer dat ik langsga.

Vanmorgen eerste bezoek vroedvrouw, en die heeft me veel info gegeven en het was een aangenaam gesprek, ze is inderdaad erg alternatief, ze zegt dat als ik voor thuisbevalling zou kiezen, dat als er indicaties zijn en ze vind dat we naar het ziekenhuis moeten dat ze dat ook zal doen. Dus ik ben alweer wat gerustgesteld wat dat betreft. Ze zei ook dat als je een halfuur getransporteert word met weeën en je weet dat je ergens bevalt waar je je toch wat op je gemak zult voelen dat dat toch ergens beter is dan vijf minuten transporteren en dan in een omgeving zitten waar je totaal niet op je gemak bent, das ook weer zo, maar een halfuur in de wagen met weeën lijkt me ook wel moeilijk.  Ze zegt wel dat die in zo'n geval meestal dan tijdelijk stoppen, maar ja, dat weet je ook nooit zeker he. Verder hebben we ook naar het hartje kunnen luisteren en die was wel even moeilijk te vinden, maar uiteindelijk toch gehoord :D

Ik ga zowiezo 15 november naar de rondleiding van de ziekenhuis van mijn stad, hopelijk 18 november naar die van de stad die naast onze stad ligt (daar zijn de tarieven ook goedkoper), en moet nog antwoord krijgen van het ziekenhuis die een halfuur bij ons vandaag ligt, waar de vroedvrouw graag mee werkt, wanneer we een rondleiding kunnen krijgen. Zodat ik die ziekenhuizen tenminste 1 keer heb gezien. Ik ga 15 december terug naar dezelfde gynaecoloog, dan zal ik 20 weken ver zijn, had eerst 24 november, maar das eigenlijk te vroeg voor een tweede echo en ook niet nodig, dus heb het verzet, ga in november gewoon naar de huisarts gaan voor de volgende maandelijkse controle. Waarschijnlijk dat ik dan met 32 weken naar een andere gynaecoloog ga gaan, die van het ziekenhuis waar de vroedvrouwen graag mee samenwerken, zodat ik daar terecht zou kunnen mocht ik dat willen uiteindelijk. Als ik toch in het ziekenhuis zou bevallen, ze hebben daar gelukkig relaxatiebaden en als het goed is kan ik bijna dirrect naar huis na de bevalling als alles goed is.. ze zegt wel dat in het ziekenhuis van mijn stad ze de zaken willen opjagen en sneller beslissen voor dingen zonder je echt te vragen wat je wilt, terwijl ik net de tijd wil krijgen en het zelf in de hand wil hebben. Mijn huisdokter zegt dan net dat ze niet echt opjagen daar, maar ja, das weer ieder zijn mening blijkbaar.. Misschien dat ik naar de andere huisarts van dezelfde praktijk ga gaan in november, ben daar al een paar keer geweest en ze is ook erg vriendelijk, minder gehaast dan de andere, heeft veel begrip en is volgens de vroedvrouw ook voor thuisbevallen, ook is ze homeopathisch opgeleid, krijg altijd homeopatische geneesmiddelen van haar en dat bevalt mij goed. In elk geval, thuis bevallen is wel wat goedkoper, geen verblijfskosten iig. Ik wou in eerste instantie een bevallingsbad huren met verwarming, zegt de vroedvrouw dat zij ook baden verkopen, goedkopere van 30eur (met disney bleh) en duurdere met hoge randen aan 100eur, die je na de bevalling kunt gebruiken voor de kinderen. Ze zegt dat ze het warm houden door de omgeving warm te houden, er eventueel een plastiek en deken boven vast te maken en ook door aan te vullen met warm water. Als je er een huurt en het gaat niet door dan heb je wel voor niets zoveel betaald natuurlijk, en das wel minder.

Zag net zo'n programma dat ze op TV gaan uitzenden van "having a baby ruined my life", dat vind ik toch wel erg zoiets, ik hoop dat ik nooit zoiets ga denken van mijn kind(eren) :s en het ergste vind ik vooral dat die kinderen dit eventueel wel zouden kunnen zien op TV later en hoe moeten zij zich dan voelen? Het is behoorlijk traumatiserend om je ouders zoiets te horen zeggen en dat voelt een kind ook aan, ook al zeg je het niet in zijn/haar gezicht, en voelt die zich ongewenst, minderwaardig en gekwetst. Mijn vader heeft ooit eens in een kwaaie bui gezegd dat hij spijt had dat hij mij had, en mijn ma heeft ook eens gezegd dat ze inderdaad een kind wou, niet per se mij. Ja ik was niet gemakkelijk, maar dat blijft wel hangen zoiets, en het doet wel pijn. ik ben het ook nooit vergeten. Mijn ouders hebben er ook nooit over gehad daarna dat ze spijt hadden zoiets te hebben gezegd. Nu denk ik wel niet dat kinderen opvoeden gemakkelijk is, maar ik hoop toch dat ik het op een goede einde zal brengen en mijn kind(eren) aangepaste, gelukkige volwassenen met zelfvertrouwen en liefde in het hart zullen worden.. Ik zal zowiezo mijn best doen.