Ik ben even een tijdje afwezig geweest. Mede door me 'positieve' kruidvat test 2 maandjes terug. Het gebeurd uiteraard nooit maar jawel bij mij een indrooglijntje van de kruidvat test. Vandaag weer naar het ziekenhuis geweest en die zei doodleuk dat we maar weer een halfjaar moeten wachten en na dat halfjaar iui. Dus weer geen actie... ik heb echt als een klein kind zitten huilen daar. Ik wacht al 2 jaar... 2 hele lange jaren en nu moet ik weer wachten. Elke dag meer is voor me al teveel op dit moment. En ik word zo moe van iedereen om me heen die zegt je wil te graag. Dus het is mijn schuld dat ik niet zwanger ben want ik wil het te graag? Ik ben gewoon zo boos op alles en iedereen want me idioot van een ex is wel vader geworden die wilde gvd niet eens vader worden me hele zwangerschap was een hel en me lieve vriend kan ik geen kindje geven. Ik voel me zo'n mislukkeling als vrouw zijnde. Ik wil het loslaten en ik ben er ook echt helemaal klaar mee maar elke maand hoop je toch weer op een wonder. Ondertussen zijn al me vriendinnen (3) bijna bij hun uitgerekende datum. 1 in aug en 2 in Sept. Ja dat voelt gewoon zo moeilijk. Weer 9 maanden verder en nog steeds geen baby voor ons. En vorige week op de verjaardag van me vriend weer andere vrienden van ons krijgen een kindje. Ze lieten een filmpje zien dat ze de zwangerschap aan hundochter bekennd maakte en ik moest zo huilen. Huilen door me eigen pijn, hun weten niet hiervan dus die hadden niks door gelukkig. Door dit hele gebeuren heb ik ook ontzettend veel moeite om me zoontje los te laten. Liefst hou ik hem 24/7 bij me in de buurt. Hij word al zo groot en ik wil hem niet loslaten. wat ben ik toch blij dat ik hem heb hij sleept me echt hierdoor heen maar ook juist door hem voelt het heel dubbel. Ik zou gewoon zo dankbaar zijn als ik ooit nog het gelukkig krijg om nog zo'n lief kindje op de wereld mag zetten. Man wat voel ik me toch eenzaam hierin... ik zie mezelf al zitten in December klaar voor iui. Een spontane zwangerschap ik geloof er niet meer in.
reacties (0)