Eenzaamheid... ronde 12/13

Ik zit er vandaag even helemaal doorheen.
Gisteren waren we bij de dokter voor een verwijzing, en het geeft zo een dubbel gevoel.
Tuurlijk wil je alles ervoor doen omdat je zo graag die 2 streepjes wil zien.. zo graag..
maar als ik dan denk aan de medische molen waar je in terecht kom, die gedachtes maken me al beroerd.
Waarom lukt het nou gewoon niet op de natuurlijke manier.
Elke maand weer die spanning en die eenzaamheid.
Want ja datvind ik het ergste ik voel me zo alleen hierin.
Me vriend is gewoon positief komt goed, volgende keer beter.
En dat is natuurlijk ook wel fijn dat hij zo is, want met z'n tweeen huilen dat schiet natuurlijk niets op.
Maar ja ik voel me altijd heel erg alleen als ik weer op de wczit te huilen want je weet dat het WEER niet raak is.
En iedereen zit maar tegen je jaa blijf positief komt goed, NEE ik wil gewoon echt even huilen nu.
Maar echt hysterisch huilen want ik ben boos en ik ben het zat!
Met Jason raak ik door de pil heen zwanger notabene en nu na een jaar niks!! Niks?!
Wat is het leven toch oneerlijk.
Oh klein babytje waar blijf je nou :(