Klokje op tilt!

En ja, momenteel is het zover, ik zit midden in een ware babyboom!
2 Maanden geleden begonnen met m'n schoonzusje, vorige maand een kennis, eergisteren een vriendin en de laatste "poept" volgende maand.
Behalve de laatste zijn het allemaal jongetjes!

Leuk, en ontzettend schattig natuurlijk, maar ik raak zo gefrustreerd!
Het zit nl zo:

Ik heb een hartsvriendin, vanaf jongs af aan zijn we kop en kont en delen alles. We zeiden altijd tegen elkaar dat als we ooit kinderen zouden krijgen dat we dat tegelijk zouden doen...kolder natuurlijk.
Anywayz, 4 jaar geleden is onze vriendschap door diepe emoties uit elkaar gespat. Geen ruzie, maar verkeerde interpretaties via emailverkeer. (waar internet al niet goed voor is)
Toen ik zwanger bleek te zijn vond ik dat ik haar op de hoogte moest stellen, daarin voelde ik mij verplicht gezien ons hechte verleden.
3 Maanden later kreeg ik een mail met dezelfde mededeling, zij was ook zwanger.
Allebei waren we op dat moment 37, dus redelijk op leeftijd zeg maar.
Ondanks dit eenmalig contact hebben we nooit afgesproken en ik mistte haar. Ik mistte het om de zwangerschap met haar te delen, ik mistte onze gesprekken, onze humor en gekkigheid.
Na mijn bevalling heb ik haar geen kaartje gestuurd en eigenlijk vrat dat aan me.
3 Maanden na mijn bevalling heb ik toch contact met haar gezocht omdat ik heel nieuwsgierig was of ze al bevallen was. Uiteindelijk bleek ze 3 maanden na mij te zijn bevallen en net zoals ik, van een dochtertje.

We hebben een nieuwe start gemaakt en onze eerste ontmoeting met onze kleintjes was heel emotioneel. We hadden eigenlijk alleen maar oog voor elkaars dochtertjes, die op dat moment 6 en 9 maanden waren. We hebben even gehuild met elkaar en veel gepraat, het was best bijzonder.
Nu gaan we weer met elkaar om, hoewel het anders is en er dingen nog niet zijn uitgesproken, we doen ons best om die basis weer op te bouwen. We wonen niet in elkaars buurt dus dan is het moeilijk om elkaar regelmatig te zien, maar het zit diep, bij allebei.
Eind vorig jaar vertelde ze me dat ze opnieuw zwanger was.
Mijn reactie was natuurlijk veel blijheid! Het is mooi dat iemand zwanger is, dat is bijzonder, en vooral als het dan een vriendin van je is.
Maar na dat moment ben ik ook gaan denken, wat willen wij? Willen wij nog voor een 2e gaan of is het goed zo. Gezien mijn vorige blogs weten jullie wat wij hebben meegemaakt en dat dit een vraag is die niet zo heel simpel voor ons is.

Eergister is ze bevallen van een jongetje, een prachtig kindje. Ik heb hem nog niet in real gezien maar ga dat heel snel doen. Ze heeft me bij de eerste weeen betrokken, via de telefoon hebben we gepuft en lekker wat afleiding gezocht. Dat voelde goed.
Sinds ze is bevallen voel ik me ook leeg en voel me daarom schuldig.
Ik verlang al langere tijd naar een 2e kindje. Natuurlijk ook voor ons zelf, maar ik gun dat kleine meisje van me een brusje, alleen is zo alleen. Voor nu, maar zeker voor de toekomst.
Mijn wens is zo sterk aan het worden dat ik er bijna depri van word en mezelf een beetje verlies. En daarin voel ik me volkomen belachelijk. Ik héb een gezond kind, wat wil ik nog meer!?
Het doet steeds meer pijn te horen dat mensen zwanger raken van een 2e, zo gemakkelijk, alsof ze het op die dag kunnen plannen.
Zo zal het bij ons waarschijnlijk niet gaan....

Over 5 weken zullen we weten of we nog een natuurlijke kans maken. Over 1,5 week gaan ze opnieuw testen op vruchtbaarheid, dan duurt het 3 weken voordat we de uitslag hebben.
Mijn vriend praat niet veel, tenminste, niet over dit soort serieuze zaken. Hij is vaag, dat zit helaas in zijn genen.
Verder lult hij als brugman haha
Toch gaat hij in alles mee en ik weet dat hij ook graag een 2e kindje zou willen, met weinig woorden heeft hij dat eens laten vallen.
Mijn klokje is nog nooit zo op tilt geslagen, ik ben al 2 maanden 40, ik zit te rekenen hoe oud ik zou zijn mocht het ooit gebeuren, ik word er helemaal gek van, zo ben ik nooit geweest!
Het wordt een spannende tijd, ik zou het zo ontzettend bijzonder vinden om nog een kindje te mogen krijgen, maar misschien is dat gewoon teveel gevraagd....misschien ook niet...???
Over 5 weken weten we of we nog een kleine kans maken.....