Babyboom!

Een ware babyboom in mijn omgeving. Schoonzusje zwanger van haar tweede, beste vriendin zwanger van tweede, vrienden krijgen hun eerste kindje.
Ja, en wat gebeurt er dan? Mijn hormoontjes beginnen ook weer op te spelen.
Vooral het feit dat mijn beste vriendin dezelfde leeftijd heeft als ik, redelijk antiek dus.
Dat zet je aan het denken en dat heeft het bij mij ook gedaan.
Het lijkt me geweldig om een broertje of zusje voor Danila te kunnen krijgen. De zwangerschap kan me gestolen worden, een weekje graag ofzo dan, maar de bevalling weer mee te maken, hoe naar deze ook was, de enorme diepe liefde die je voelt als je je kindje voor het eerst mag vasthouden, wow, zo bijzonder en dat zal het voor mij altijd blijven.
Ik lees hier veel verhalen over mensen met miskramen, alle situaties passeren de revue en iedereen heeft zijn eigen issues. Ik snap dat. Een kind is niet zomaar iets. Je bent gezegend als de mogelijkheid er is, en als het dan niet lukt door specifieke redenen dan is dat keihard. Ook om je kindje in vroeg stadium te verliezen, dat is niet niks en iedereen gaat daar weer anders mee om.

En natuurlijk heb ik ook mijn (4) issues (ff een klaagmomentje hoor).
Mijn leeftijd speelt me parten; over 4 maanden......dan.....word ik......oud.....gatver, 40!!! (en natuurlijk zie ik er niet zo uit bla bla bla etc spul enzo, nee echt haha). Maar toch, dat heb je niet voor het zeggen.
Daarbij is het nu niet mogelijk om een poging te doen, vriendlief is onvruchtbaar vanwege zijn chemokuren die hij afgelopen jaar heeft gehad. Dat kan weer terugkomen na 1 of 2 jaar, maar kan ook blijvend zijn. Daarnaast is er wel wat ingevroren maar om het op die manier te doen gaat een beetje tegen mijn gevoel in.
Punt 3 is dat ik zelf niet een enorme vruchtbaarheid heb (lees: mijn eerste blog), Danila is een enorme verrassing. Maar goed, je weet het nooit natuurlijk.
Punt 4 is dat we een redelijk groot huis hebben maar dat zit vol, slaapkamer voor papa en mama, slaapkamer voor Danila, en that's it. Dat zou dus proppen geblazen worden.

Ik ben dolgelukkig met dit meisje, ze is een waar geschenk, ik had nooit gedacht moeder te worden en het allerbelangrijkste is dat ze gezond is. Wat wil ik dan nog meer?
Een broertje of zusje voor haar.....ik kom zelf uit een gezin van 3, 2 (tweeling)broers. Ik weet hoe leuk (en hoe vreselijk irritant) het is om iemand te hebben waar je ruzie mee kan maken en mee kan spelen.

Kennen jullie dat gevoel? Ik schaam me er gewoon voor, maar ben een beetje "jaloers" op mijn vriendin dat ze  een tweede kindje krijgt. Ik gun het haar natuurlijk volkomen en heb geen reden om jaloers te zijn, maar mijn klokje begint steeds gekker te doen. Ik heb die tijd niet meer en het kan nu niet en misschien wel nooit meer. Dat idee, dat knaagt aan me.
Een kindje krijgen is gewoon niet vanzelfsprekend.
Daarnaast denk ik maar weer aan enkele bekende sterren, noem een Halle Berry die op haar 41e nog een kindje op de wereld zet, Julia Roberts 2 stuks op haar 41e. Ik google me gek op antieke mama's :)