Danila`s papa

Zo, ff een momentje voor mezelf.
Vandaag is Danila's papa thuisgekomen na een week ziekenhuisopname.

Vorige week woensdag is hij opgenomen voor de tweede chemokuur. Danila en ik waren ziek dus hebben hem de hele week niet kunnen bezoeken. Dat was zwaar, maar het is nog zwaarder om te horen dat vriendlief zich vreselijk voelde. Hij hield zich sterk en de eerste dagen ging het nog redelijk, maar vanaf zaterdag verdween de kracht in zijn stem. In 4 dagen kwam hij 10 kilo aan en zijn familie probeerde mij er op voor te bereiden dat ik niet moest schrikken mocht ik toch hem kunnen opzoeken.
Die kilo's zijn inmiddels verdwenen, maar oh, wat is mijn mannetje ziek. Hij is vandaag thuisgekomen en bij het zien van zijn dochter kwamen de tranen. Een week lang heeft hij haar niet kunnen zien, hij wilde het zo graag maar het kon gewoon niet.
Hij ligt de hele dag op bed en er komt geen woord uit. Het is zo moeilijk, zo vreselijk om hem zo te zien.
Ik moet me groot houden maar het is zo moeilijk. De kleine begon eergisteren de hele tijd met "papa" "papa".
Vanmiddag toen hij even beneden op de bank lag kroop ze naar hem toe, trok zich omhoog en legde haar hoofdje op zijn been.
Ik zag de tranen bij hem weer komen. Mijn god, wat ben ik blij dat ze nog zo klein is en dit niet bewust hoeft mee te maken. Wat een klein wonder dat zij in ons leven is gekomen, nu had het gewoon niet meer gekund.
Vanmiddag toen de kleine sliep hebben we saampjes gehuild op de bank, over alles en zonder iets te zeggen.
Volgende week zal hij zich waarschijnlijk wat beter voelen, maar je voelt je zo machteloos om hem zo ziek te zien en je niets kan doen. Echt ziek, geen zware griep, geen gebroken been, maar volgespoten met gif, puur gif.

Ik moet ook sterk zijn voor de kleine en m'n vriend, maar huil als ik even een moment alleen heb. Ik heb dan ook besloten om hulp te zoeken, gewoon, om mijn ei kwijt te kunnen, even mijn hart uit te storten. Die hulpverlening heb ik 3 jaar geleden ook gehad toen ik zelf net ziek was geweest en mijn vader ziek was. Zij zijn gespecialiseerd op oncologisch gebied. Ik heb teveel meegemaakt de laatste jaren en het lijkt me nu op te breken.

Om toch nog enigszins positief af te sluiten, hoe dan ook gaan we er van uit dat het allemaal goedkomt. Dat moet gewoon!!!
Moest me even van het hart, ik wil er niet bij mijn omgeving mee aankloppen.....