Het leven is niet altijd eerlijk...

In 1 van mijn vorige blogs heb ik verteld over de situatie van mijn vriend.
Even een korte samenvatting: in oktober is bij hem zaadbalkanker geconstateerd. Hij is direct geopereerd en er werd gesproken over eventuele uitzaaiingen in de buiklymfen. Hij is daarna in een ander ziekenhuis verder behandeld en ze hebben nu 4 maanden lang zijn bloed met regelmaat onderzocht. De waarden waren zodanig gedaald dat er bijna vanuit werd gegaan dat er geen uitzaaiingen waren.
Dus met volle moed is hij in januari onder de CT scan gegaan. We waren niet eens meer zenuwachtig en hadden ons leven eigenlijk volledig weer opgepakt, vakantie bijna geboekt en weekendjes weg geboekt om alles even lekker achter ons te laten.
Tot de uitslag van de CT scan: de buiklymfen nog steeds verdikt, een beeld wat niet te verklaren is volgens de specialisten.
Na een beraad van alle specialisten is er besloten een endoscopie te doen, nu 2 weken geleden.
Via de slokdarm zijn ze naar binnen gegaan met een slangetje en hebben ze een stukje uit de buiklymfen gehaald.
Vorige week donderdag hebben we de uitslag gekregen: toch, helaas, uitzaaiingen in de buiklymfen.

We zijn er behoorlijk kapot van. Volgende week hoort hij wanneer hij met chemokuren moet beginnen, want dit gaat in elk geval gebeuren. Gisteren zijn we naar het ziekenhuis geweest en heeft hij zijn zaad in laten vriezen. Dit omdat de kans op onvruchtbaarheid groot is bij chemokuren. Dus de kans dat ons kleine meisje een broertje of zusje zou mogen krijgen is nog kleiner dan dat het al was.
Het is erg confronterend allemaal. Ik weet dat wij een heel zwaar jaar tegemoet gaan en als ik naar dat kleine onschuldige lachende meisje kijk schieten de tranen in mijn ogen van verdriet. Ze heeft gelukkig niet in de gaten wat er allemaal staat te gebeuren. De angst voor mijn kleine meisje wordt steeds groter, mijn laatste 4 jaren hebben volledig in het teken van die vervloekte rotziekte gestaan en het lijkt alsof er geen eind aan komt.
De woede die ik in mij heb is enorm. Ik wil het uitschreeuwen, vervloeken!!!!!!
Hoe is het mogelijk dat 2 mensen, zo jong, allebei op deze leeftijd al geconfronteerd worden met deze ziekte. Mijn vriend is net 31.

En toch wil ik vooruit kijken. Ik heb er niets aan om terug te kijken naar de afgelopen jaren. Al die enorme dalen en die ene fantastische piek op 1 juni 2010. Al die verschillende heftige emoties....ik hoop dat het hierna eerst afgelopen is en dat we eindelijk in rustig vaarwater kunnen genieten van elkaar.
Maar eerst moeten we hier doorheen, en hoe je het went of keert, we hebben een fantastisch mooi kindje met z'n 2tjes die ons er elke dag weer doorheen trekt, en zo is het!!!