Steeds gefrustreerder...?
Inmiddels is het 2 maanden (morgen 10 weken) dat "ik" mijn kleine grote Danila op de wereld heb gezet door middel van een keizersnee.
Sinds ongeveer 3 weken ben ik een stuk mobieler en maak hier ook dankbaar gebruik van.
Niet alleen in mijn shop-gedrag en kinderwagen-toertjes maar ook de route naar de koelkast die inmiddels al slijtage plekken gaat vertonen....
Gister had ik een dagje "vrij"; Danila sliep bij opa & oma en mama mocht een dagje shoppen, samen met andere oma. In een kinderkledingzaak kocht mijn moeder een legging voor de kleine en ik stond ernaast toen ze afrekende.
De vrouw achter de kassa keek naar mij en zei: "Dus je weet al wat het wordt?"
#&^@#@)#*@&$
Een maand geleden was het nog grappig, maar nu, 10 weken later, vergaat mij het lachen wel een b'tje.
Ik overdrijf niet, maar m'n buik lijkt maar niet weg te gaan en ik zie er echt uit als iemand die 6 maanden zwanger is, zonder gekheid. Ik heb nooit een hele strakke buik gehad maar deze buik gaat echt nergens over. De bolling zit er gewoon nog in.
Er zitten ineens blauwe onderhuidse striemen, wat waarschijnlijk striae is. Als ik voor de spiegel sta walg ik van mezelf. De spijkerbroeken die ik heb lijken nog zo ver weg, ik draag nog steeds mijn zwangerschapsbroeken. De naam hangbuikzwijntje is hier wel degelijk op z'n plaats, letterlijk.
Ok, ik heb een kindje van 9,5 pond gedragen, ik ben wat ouder dus minder elastisch, ik heb een keizersnee gehad en 6 weken niets kunnen doen, ik heb wat minder weerstand kunnen opbouwen door mijn ziekenhuisopnames....maar is dit alles nog een excuus om die buik te hebben? Een excuus om nu bijna weer op het gewicht van tijdens de zwangerschap te zitten?
Het meest frustrerende is dat ik die verrekte route naar de koelkast steeds weer maak. Het genot van een ijsje, een stuk kaas, 's avonds wat nootjes, toastjes met salades..het is zo gezellig!!
Mijn excuus....? :
Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was ben ik gestopt met roken. Ik heb altijd veel gerookt, vooral de laatste jaren die erg moeilijk zijn geweest. Dit gaf mij een moment van een ultiem genot, rust, ontspanning en daardoor enigszins geluk. Hoewel stoppogingen bij mij nooit lukten wist ik gelijk te stoppen..Natuurlijk voor mijn ongeboren kindje, die verantwoordelijkheid voelde ik gelijk. Nooit heb ik het moeilijk gehad, noch een behoefte gehad om weer eentje te gaan roken.
Maar nu....mijn grote wereldje is zo klein geworden. Ik ben een avontuurlijk persoon, ontzettend impulsief en misschien wat onrustig. De dagen zijn voorspelbaar; de baby verzorgen (en daar wil ik absoluut niet over klagen want dat is elke dag een feestje), het huishouden doen, wat tv kijken, wandelen, bellen en ja...die koelkast opzoeken.
Ik zoek nu dat ultieme genot, rust, ontspanning en enigszins geluk in voedsel.
Als 'n vriendin bij me komt die rookt, krijg ik steeds meer de neiging om ook eentje te gaan opsteken. Dat genot weer te voelen. Maar ik wil dat niet!! Ik wil geen rokende moeder zijn en mijn kindje kussen waarna ze naar tabak in plaats van naar baby gaat ruiken.
Pfff....toch nog maar 's gaan kijken op de website van het dichtsbijzijnde zwembad wanneer het seniorenwaterballet begint ;)
reacties (0)