Hoe het begon....

Ik weet nog zo....

Ik voelde me al een tijdje niet zo lekker, zat niet lekker in m'n vel, was emotioneler dan gewoonlijk en dacht dat het aan de lagere dosering van mijn medicijnen lag. Ik wilde afbouwen. In 3 jaar tijd heb ik bijna alles verloren wat mij lief was en die medicijnen hebben me door die periode heen geholpen.
Mijn angst was wat me in 2010 weer te wachten stond. Weer een verlies? Weer iets vreselijks?

29 september 2010;
Op weg naar de dokter, ik wilde toch weer volop aan de medicijnen, want voelde me zo ellendig!
Halverwege mijn verhaal bij ome doc zei hij: stop maar, voor je verder vertelt, heb je wel een test gedaan?
Een test? Waarvoor??????
Zwangerschapstest, zegt hij. Ik zeg: nee, want dat ben ik niet, de gynaecoloog heeft destijds geconstateerd dat ik zonder hormoontabletten niet zwanger kan worden.
Ja, zegt hij, dat klopt, de kans is inderdaad zo minimaal, maar toch...
Dus hij een test doen.
Rustig vervolgde ik mijn verhaal tot hij op de test keek.
Hij keek me aan en ik zei: niet he?
Hij: wel he?
Ik: ja, maar ik ben niet zwanger....
Hij: je bent hartstikke zwanger.....
*..................................................................................................*
Op dat moment wist ik me geen houding te geven, het drong niet door.
Hoe ga ik mijn vriend dit vertellen? Hij is jonger, hij wil helemaal geen kinderen!!
Hoe komt het dat ik zwanger ben?? Dat kan helemaal niet!
Overkomt mij dit? Wat geweldig!???
Is het toch voorbestemd??

's Middags zat ik bij de echoscopist, zij moest bewijzen dat het werkelijk klopte wat ome doc had gezegd.
En inderdaad, een klein wondertje groeide in mij, een klein hartje, zo klein als een erwtje, zo klein, zo broos maar oh zo bijzonder...
Vanaf dat moment veranderde alles; IK BEN ZWANGER!!! ZIEN JULLIE DAT NIET!?!?!?!?
4 Moeilijke maanden van buikpijn, enorme misselijkheid, extreme vermoeidheid en goed werkende hormonen volgden.
Een roze wolk heb ik nooit gekend, maar oh wat vond ik het idee bijzonder dat IK een kindje ga krijgen, op MIJN leeftijd!! Mijn vriend was (en is) net zo enthousiast als ik, trots als een pauw!
Zoiets moet je overkomen, je kunt het bijna niet plannen...

En ik weet zeker dat mijn lieve paps, die nooit opa is geworden, als een trotse opa vanaf waar hij dan ook is toe zal kijken naar zijn prachtige kleinkind....

Speciaal voor jou, gemaakt op 6 november 2009:

Altijd in de waan dat ik jou nooit zou mogen leren kennen
Kom jij daar zo ineens uit het niets
Is het vooral het idee waar ik nu nog steeds aan moet wennen
Het idee dat jij al jij bent, van mij, ons en nu al zoveel meer dan "iets"

Ik kan je niet zien en moet het doen met een plaatje
Ik kan je niet voelen, maar jij hebt het naar je zin
Je tolt, rolt, pakt en af en toe gaap je
Nog even en dan is het echt, deze grote wereld in

Na donkere jaren het geluk weer kunnen voelen
De angst vervaagd voor weer een zwart vervolg
Zou hij dit met "het lot" bedoelen?
Klein Wondertje, zo welkom en nu al onze liefste zorg