Geniet er maar van?!

Waarschuwing: ordinaire klaagblog...

Vandaag kwam 'ie weer voorbij hoor, de goedbedoelde 'geniet maar van de mooie tijd meisje'. Oh en wat valt die toch slecht bij me.

Want van welk deel precies moet ik genieten? Van al die avonden dat ik niet in slaap kan komen omdat ik geen houding kan vinden? Of van al die uren dat ik 's nachts wakker lig waardoor ik overdag moe en chagerijnig ben? Of moet ik genieten van het feit dat ik kortademig ben en daarom de fiets laat staan en de trap in twee keer moet nemen? Of is het genieten geblazen dat ik de eerste 10 stappen door de grond ga van de pijn aan mijn heup en ik haast niet meer kan lopen na een wandelingetje naar het dichtst bijzijnde winkelcentrum? Of zijn die stemmingswisselingen zo leuk, of dat ik met 29 weken amper mijn veters meer kan strikken?

Goed: toegeven, ik geniet enorm van het getrappel in mijn buik, dat ik soms duidelijk een voetje tegen mijn hand voel. Ik geniet ook van dat heerlijke gevoel van verwachten: wat een wonder dat een kindje in me groeit en dat ik een plekje voor hem/haar mag maken hier in huis.

Maar verder... kan ik weinig met de opmerking dat ik vooral moet genieten en de o zo fijne 'kop op, het is voor een goed doel' of 'het is een gezonde ziekte'. Nee, benoemen dat het pittig is, levert meewarrige blikken op en bovenstaande oneliners.
En ik... zie als een berg op tegen de komende 11 weken met toenemende kwaaltjes en een druk gezinnetje wat gewoon doordraait. Genieten? Ammehoela, laat het alsjeblieft snel maart zijn.

Einde klaagblog ;-)