Ronde 40/ ervaring psycholoog


Volgende maand 13 mei heb ik een afspraak in het uz Brussel bij proff blockkeel ( andere arts )voor al mijn resultaten te overlopen.
Ik had jullie toen op de hoogte gebracht dat ik mij niet goed voel bij dokter de rijdt en de meeste mij hadden aangeraden om toch te veranderen.
Aangezien ik goeie dingen heb gehoord over dokter blockkeel was er een wachttijd van 2 maand.
Maar daar had ik geen problemen mee, dan kon ik mijn lichaam is even de rust geven en is op de normale manier terug proberen 😄.
Vandaag opgestaan met vreselijke menstruatiekrampen en moet dan een afspraak maken voor een bloedafname, inwendige echo.

Hopelijk komen deze er niet door, maar toch vrees ik ervoor.

Wat ik wel even kwijt wil is dat ik het mentaal echt zwaar heb.
Iedereen geraakt zwanger maar echt iedereen behalve ik niet, positief gevoel heb ik niet meer na mijn eerst mislukte icsi poging.
Zal ik ooit zwanger worden indien niet wat ben ik van plan met de toekomst.
Kan ik dees wel nog aan? Of kan mijn relatie dees nog aan?
Zoveel vragen maar geen antwoorden

Zijn er die hulp zijn gaan zoeken bij een psycholoog of een maatschappelijk werker?
Jij of enkel je partner of samen?
Wat zijn jullie ervaringen?

733 x gelezen, 2

In Overig

reacties (0)


  • MamaJL

    Hier in het ziekenhuis is er een speciale psychologe die samenwerkt met medisch maatschappelijk werk en vrouwen begeleidt rondom de zwangerschap. Vind ik super.

  • Nora9

    Heel herkenbaar. Ik heb ruim een jaar geleden hulp gezocht. Ik kreeg toen een GGZ arts toegewezen. Mijn vader was net overleden en ik wist niet hoe ik moest rouwen en het liep niet lekker tussen mij en mijn partner door alle rompslomp. Ook het niet zwanger worden en aankomend traject vielen me zwaar. Ik mijn hoofd was het een warboel en ik wist niet hoe ik er zelf uit moest komen. De GGZ arts heeft me heel veel tips gegeven en het was fijn om m'n verhaal kwijt te kunnen. Partner is twee keer mee geweest om zijn verhaal ook te doen maar het ging vooral om mij. Ik denk dat als ik toen niet aan de bel had getrokken ik in een flinke burn out terecht was gekomen.

    Nu ruim een jaar later kan ik het overlijden van mijn vader redelijk een plekje geven maar begint de kinderwens erg te knagen. Iedereen raakt inderdaad zwanger en ook zo makkelijk. En wij zijn al zoveel rondes bezig en nog niks. De laatste tijd zit ik er ook weer aan te denken om misschien toch weer contact op te zoeken met de GGZ. In ging er altijd heen met het gevoel ik heb niks te vertellen en het gaat goed. Maar toch elke keer als ik er was zat ik er weer in tranen en praatte ik een heel uur vol. Ik ben nogal van het ik kan het wel en ik red me wel. Terwijl stiekem hebben we allemaal een beetje hulp nodig.

    Als je erover nadenkt zou ik het vooral een keer proberen. Mocht het nou toch niks voor je zijn heb je het in ieder geval geprobeerd. Ik heb toen gewoon bij mijn huisarts aangegeven dat ik denk dat ik iemand nodig had om mee te praten. Zij heeft toen gekeken wat het beste bij mij past.

    Het is een zwaar traject en voor beide partners erg zwaar ieder op zijn eigen manier. Ik vroeg het me laatst ook af gaan we dit wel redden en wat als er geen kindje komt wat dan? Blijf je dan bij elkaar? Ik ben onwijs gek op hem en moet er niet aan denken om zonder hem verder te moeten maar toch die gedachten dat de toekomst anders eruit gaat zien? Ik vroeg het mijn partner laatst ook wat gaan we doen als er geen kindje kan komen? Toen zei hij dat zien we dan wel weer voorlopig hebben we nog wel wat kansen.. ik wil altijd al een ander plan hebben zodat je straks ik niet in een gat valt ofzo.

    Praten praten praten! Het is zo belangrijk hoe moeilijk het soms ook is.

    Wat goed dat je de stap hebt gezet om te wachten op de andere arts. Hopelijk vind je daar meer steun en vertrouwen. En wie weet helpt je dat ook wat meer positief erin te staan.

  • Nora9

    Heel herkenbaar. Ik heb ruim een jaar geleden hulp gezocht. Ik kreeg toen een GGZ arts toegewezen. Mijn vader was net overleden en ik wist niet hoe ik moest rouwen en het liep niet lekker tussen mij en mijn partner door alle rompslomp. Ook het niet zwanger worden en aankomend traject vielen me zwaar. Ik mijn hoofd was het een warboel en ik wist niet hoe ik er zelf uit moest komen. De GGZ arts heeft me heel veel tips gegeven en het was fijn om m'n verhaal kwijt te kunnen. Partner is twee keer mee geweest om zijn verhaal ook te doen maar het ging vooral om mij. Ik denk dat als ik toen niet aan de bel had getrokken ik in een flinke burn out terecht was gekomen.

    Nu ruim een jaar later kan ik het overlijden van mijn vader redelijk een plekje geven maar begint de kinderwens erg te knagen. Iedereen raakt inderdaad zwanger en ook zo makkelijk. En wij zijn al zoveel rondes bezig en nog niks. De laatste tijd zit ik er ook weer aan te denken om misschien toch weer contact op te zoeken met de GGZ. In ging er altijd heen met het gevoel ik heb niks te vertellen en het gaat goed. Maar toch elke keer als ik er was zat ik er weer in tranen en praatte ik een heel uur vol. Ik ben nogal van het ik kan het wel en ik red me wel. Terwijl stiekem hebben we allemaal een beetje hulp nodig.

    Als je erover nadenkt zou ik het vooral een keer proberen. Mocht het nou toch niks voor je zijn heb je het in ieder geval geprobeerd. Ik heb toen gewoon bij mijn huisarts aangegeven dat ik denk dat ik iemand nodig had om mee te praten. Zij heeft toen gekeken wat het beste bij mij past.

    Het is een zwaar traject en voor beide partners erg zwaar ieder op zijn eigen manier. Ik vroeg het me laatst ook af gaan we dit wel redden en wat als er geen kindje komt wat dan? Blijf je dan bij elkaar? Ik ben onwijs gek op hem en moet er niet aan denken om zonder hem verder te moeten maar toch die gedachten dat de toekomst anders eruit gaat zien? Ik vroeg het mijn partner laatst ook wat gaan we doen als er geen kindje kan komen? Toen zei hij dat zien we dan wel weer voorlopig hebben we nog wel wat kansen.. ik wil altijd al een ander plan hebben zodat je straks ik niet in een gat valt ofzo.

    Praten praten praten! Het is zo belangrijk hoe moeilijk het soms ook is.

    Wat goed dat je de stap hebt gezet om te wachten op de andere arts. Hopelijk vind je daar meer steun en vertrouwen. En wie weet helpt je dat ook wat meer positief erin te staan.

  • LittlePea

    Ik heb geen hulp gezocht maar als de terugplaatsing niet was gelukt had ik dat denk ik wel gedaan. En dan was ik alleen gegaan, want mn man staat er anders in, praktischer ofzo, weet niet...

    Ik snap je gevoel hoor... ik had toen ook het idee dat iedereen maar zwanger werd en wij werden overgeslagen....

    Het is gewoon mentaal heel zwaar en dat wordt zwaar onderschat door de omgeving vaak...