15 weken zwanger en schoonfamilie.... :(

Vandaag alweer 15 weken zwanger.
Mijn emoties schieten heerlijk alle kanten op en ik word af en toe gek van mijn lichaam.. Bah.
En hoewel ik me wel zwanger voel, heb ik soms nog niet echt het idee van, Hmm met een half jaar ben ik mamma...
En alle gedoe en gezeur om mij heen helpt ook niet echt mee.. Sommige dingen trek ik me misschien te veel aan maar soms ben ik er ook gewoon helemaal klaar mee...

Afgelopen week heb ik dan ook weinig tot niet hier op babybytes gezeten.
Ik had er geen zin of/en geen energie voor.

Afgelopen weekend pasen geviert bij mijn schoonouders. Helaas eindigde dat niet al te positief.
Mijn schoonmoeder stond na 5 minuten aan tafel al op en ging naar boven naar bed.. (wat wel vaker gebeurt) en wij gingen verder eieren eten...
Juist, eerste ei dat ik pakte zacht gekookt, heerlijk en geen probleem, alleen was het wit ook nog zacht dus die doorgeschoven naar mijn vriend toe. 2e ei hetzelfde en 3e ook. Heb al met al het witte er maar uitgeschept wat nog zacht was en wel 1.5 ei gehad maar baalde enorm. Zo'n zin in een ei en dan niets kunnen nemen omdat ze gewoon niet goed waren, om vervolgens uit te moeten leggen waarom ik dat niet mag hebben en dan te horen krijgen van mijn zwager, tja je hebt er zelf voor gekozen, ben blij dat ik geen vrouw ben.... En daar kan je het dan mee doen.
Om 19 uur was alles klaar en gingen hun dus voetbal kijken (vriend, schoonvader en zwager) heel leuk dus ben maar op mijn telefoon op facebook gegaan.
Ik voelde me al niet lekker en werd met de minuut vermoeider dus vroeg ik om half 8 hoelaat we naar huis gingen. Kreeg ik te horen: Na de koffie, half 9/9 uur, vind je dat goed? Nou nee, ik ben kapot en wil eigenlijk wel naar huis en naar bed.  (ook omdat ik daar maar in een stille woonkamer zat omdat hun helemaal in de voetbal zaten) Zegt mijn zwager, dan slaap je toch in de auto?
Keek mijn vriend aan en zei al, dat word hem niet. Maarja hij zei niet meer dan tja, en ging verder voetbal kijken. Ik was het zo zat en zo boos. 2 opties kwamen er in mij op. 1 opstaan en gewoon zeggen, ik ga wel naar huis, als je mee wilt moet je meegaan anders zie je maar hoe je thuis komt. 2 opstaan en buiten een rondje gaan lopen.
Ben dus maar opgestaan en een rondje gaan lopen buiten, heb niets gezegt omdat de tranen me heel hoog zaten en ik behoorlijk pissig was.
Uiteindelijk werd ik na 5 minuten gebeld. Waar ik was. Ik aangegeven dat ik het zat was en naar huis wou dat ik dat niet voor niets vroeg. Nu gaf mijn vriend aan wel mee te gaan. Ik zei oke, dan ga ik eerst naar de wc, dan pak ik mijn tas en gaan we. Kom ik van de wc zit mijn vriend doorleuk weer voetbal te kijken.
Dus pak mijn tas en zei alleen maar ga je mee? Mijn schoonvader vroeg meteen, moet ik nu koffie zetten. Dus heb aangegeven van nee, wij gaan naar huis.
Om vervolgens de hele auto rit van een uur zwijgend door te brengen in de auto... Bah.

Thuis behoorlijk moe naar bed, maarja omdat ik dus zo boos was kon ik natuurlijk niet slapen. Uiteindelijk toch de boel uitgesproken met mijn vriend.. Pffff
Kreeg ik gisteren een berichtje van mijn zwager dat hij snapt dat ik last van mijn hormonen heb, maar het niet leuk en normaal vond hoe ik reageerde.
Stuur heb terug dat ik niet voor niets aangaf naar huis te willen, en dat ik gewoon heel erg beroerd was.
(mijn schoonmoeder is ziek) Stuurd hij me terug dat ik het mijn schoonvader niet kan aan doen dat die al genoeg aan hun hoofd hebben enzo.
Ik boos omdat hij mij gewoon een schuldgevoel aan het aanpraten is.. Vraag ik gisteren aan mijn vriend of hij er wat van wil gaan zeggen kijkt hij me aan of ik gek ben. Dus zei al, tis jou schuld als jij geluisterd had was dit niet gebeurd. Zegt ie: Ja lekker makkelijk..
Nou euh... Ja... Ik vind dat hij nu maar eens voor mij moet gaan opkomen, want dit gaat alleen maar voor stress zorgen nu..
Morgen avond gaat hij weer naar zijn ouders en dan krijgt hij dat weer te horen.. Nu gaat hij dus ook tegenover zijn ouders niet aangeven dat ik heel beroerd was maar gaat hij hun gewoon gelijk geven. (is makkelijker dan sorry zeggen of eigen fouten toegeven) Dus heb hem al gezegt dat ik er klaar mee ben en gewoon het komende half jaar niet meer die kant op ga.

Klinkt heel laf maar ben er zo klaar mee, elke keer als ik iets fout doe verwacht hij een excuus, maar nooit krijg ik er 1 terug...Ja als ik vraag aan hem of het geen tijd word dat hij sorry zegt..
Elke keer door de hele situatie gaan mijn gevoelens voor hem behoorlijk aan de wandel...Nu gooi ik dat maar op de hormonen, maar vind het wel vreemd..
Elke keer als ik iets fout doe, ookal is het alleen in zijn ogen, vind hij dat niet leuk en word hij boos. Doet zijn familie of hij zelf iets fout, zegt hij er niets van of krijg ik geen excuus. Verschillende opvoedingen, verschillende 'culturen' zullen we maar zeggen... Maar ben er wel een beetje klaar mee....