Bevallingsverhaal N.ova

Zo! Ons meisje is inmiddels 15 dagen 'oud' en nu tijd om het bevallingsverhaal te schrijven

Me de gynaecoloog afgesproken dat we tot 39 weken zouden afwachten of de bevalling spontaan op gang zou komen, mocht dit niet het geval zijn, zou ik vrijdag 14 augustus een geplande keizersnede krijgen. Alle voorbereidingen voor een keizersnede werden in gang gezet... Bloedprikken, langs de anesthesist, langs de opnameplanning, 'prerondje' over de keizersnede, laatste check-up bij de gynaecoloog!

Alles was geregeld en vrijdag 14 augustus zou dé datum zijn! Echter werd ik op een gegeven moment gebeld dat in overleg met de gynaecoloog toch de keizersnede verzet zou worden, omdat 14 augustus anders wel erg druk op de OK zou worden. Ik zag de bui al hangen en was bang dat ik over het weekend getild zou worden, maar niets is minder waar... Ze hadden hem verplaatst naar woensdag 12 augustus! Twee dagen eerder dus! Daar kon ik me wel in vinden, haha!

De dagen gingen voorbij en woensdag 12 augustus kwam steeds dichterbij. Van zondag 9 op maandag 10 augustus dacht ik even dat de bevalling alsnog spontaan zou beginnen, want had flinke weeën 's nachts gehad die toch wel iedere 5 minuten kwamen! Maar, overdag waren ze weg en bleven ze weg.

En zo werd het dinsdag 11 augustus! Pffff, wat zenuwslopend zeg als je weet wanneer je kindje geboren gaat worden, maar je wel eerst nog de keizersnede moet ondergaan (want ik zag daar echt wel tegenop)! Het was warm, dus M.ace lekker buiten gespeeld met de watertafel en met ik met m'n vreselijke nesteldrang maakte de laatste dingen in huis aan kant, zelfs m'n auto had ik gepoetst haha!

M'n vader kwam nog langs met z'n vriendin en die zijn uiteindelijk blijven eten. M.ace door het dolle, want die is stapelgek op ze! En toen werd het avond en omdat ik me de volgende ochtend al om 6:45 uur in het ziekenhuis moest melden, gingen we bijtijds naar bed. Nog even al m'n nagellak eraf poetsen... Want ik dacht heel fijn: Geplande keizersnede, dus met m'n haar netjes, m'n nagels gedaan en m'n make-upje op ga ik m'n kindje verwelkomen, maar nee hoor... Alles moest eraf, haha!
Nog één keer checken of alles in de koffer zat... Ja, oké, op naar m'n nestje om hopelijk nog wat te slapen. Van slapen kwam niet zo heel erg veel, ik was op van de zenuwen! Om 5:30 uur eruit gegaan en nog eventjes onder de douche gesprongen om wakker te worden. Om 6:15 uur waren m'n vader en z'n vriendin er weer, die bleven bij M.ace.

En toen gingen we! Op naar het ziekenhuis in alle vroegte! M'n vader heeft ons afgezet en met m'n koffertje het stille ziekenhuis in... Melden en hopsa, daar begon meteen het avontuur! Ik mocht meteen alles uittrekken en een prachtig charmant blauw operatiehesje aantrekken. Op een bed geïnstalleerd, meteen aan de CTG. Binnen no-time stonden ze al aan m'n bed om een infuus te prikken... Helaas ging dit ook deze keer heel moeizaam en deed het erg veel pijn (was bij M.ace ook, vanwege het vocht in m'n handen). Er werd een arts bijgehaald, maar zelfs die prikte mis! Uiteindelijk zat het infuus, al liep hij niet optimaal door, maar ze namen er genoegen mee.
En daar stond de volgende aan m'n bed... Zetpil, katheter, temperatuur, vragenlijst waar je u tegen zegt... Hop, achter elkaar door! Ondertussen was ik heel erg misselijk van de zenuwen, want de eerste voorbereidingen waren gedaan, maar hetgeen waar ik nog erg tegenop zag... De ruggenprik... Moest natuurlijk nog komen.

Ik gok dat we rond 07:45 uur op weg gingen! Op naar de OK! Eerst naar de holding... Druk daar, niet normaal! Gelukkig allemaal lieve mensen en wat fijn dat het dan deze keer geen spoedkeizersnede is... Er werden grapjes gemaakt, ik kon m'n vragen stellen, er werd veel uitgelegd en er werden ook veel vragen aan ons gesteld. Manlief mocht z'n blauwe apenpakje aantrekken en ik moest een muts op.

En daar gingen we hoor... Op naar OK 2... Een heel team stond ons daar op te wachten, waaronder ook 2 lieve anesthesisten. Ik mocht gelijk gaan zitten en meteen werd alles voorbereid voor de ruggenprik. Eerst flink voelen en drukken en toen hij de juiste plek had gevonden... Verdoving erin en prikken maar. Het viel me echt alles mee en gelukkig zat de ruggenprik in 1x goed! Met dat de ruggenprik zat, kreeg ik alvast antibiotica in m'n infuus gespoten... Whooooo, misselijk, niet te zuinig! 'Oh, dat kan soms komen door het inspuiten van de antibiotica, ik geef u iets tegen de misselijkheid!' Dus het volgende middeltje zat er al in, haha! Maar de misselijkheid nam snel af. Alles werd klaargemaakt voor de keizersnede en binnen no-time waren ze al begonnen! En ik voelde gelukkig niets! Bij M.ace voelde ik al meteen de eerste incisie, dus daar was ik nu ook heel bang voor, maar gelukkig niet.

Maar daar begon het... Vreselijk misselijk! Kokhalzend schuin boven een bakje terwijl je lijf vanaf je borst verdoofd is... Vreselijk! Voelde me helemaal wegvallen (en dat terwijl ik lag!). M'n bloeddruk daalde even flink, dus kreeg weer een middeltje in gespoten. Inmiddels was de gynaecoloog al zover om ons kleine meisje geboren te laten worden, maar omdat ik zo misselijk was, hebben ze even rustig aan gedaan, want ik zou immerst een 'gentle sectio' krijgen en ik zou ons meisje dus geboren mogen zien worden. De misselijkheid nam weer wat af, het doek werd naar beneden gedaan en het eerste wat we hoorden was 'Zo, daar komt een bos met haar aan!' Hahaha! En ineens zag ik een koppie met heel donker haar tevoorschijn komen en daar werd ze uit mijn buik gehaald! En ik heb haar gewoon geboren zien worden! Zo mooi, zo bijzonder, zit nu weer te huilen als ik het typ! Zo gemist bij M.ace... Echt, prachtig! Heb gehuild en de tranen kwamen uit m'n tenen! Ik kan er nog steeds niet over uit hoe bijzonder dat moment was! En wat is ze mooi en volmaakt! Om precies 08:30 uur is onze lieve N.ova L.inn ter wereld gekomen op woensdag 12-08-2015!

Helaas was het voor mij daarna vooral overleven, want de misselijkheid bleef en ik bleef maar boven een bakje kokhalzen, ik was zó vreselijk beroerd. De anesthesist voelde zich heel vervelend omdat hij geen andere middeltjes meer had om toe te dienen. Ik zei alleen maar dat het niks uitmaakte en dat ik me schaamde voor mijn gekokhals boven een papieren bakje.

Door de misselijkheid was ik helaas niet in staat om N.ova op m'n borst bij me te hebben op de OK, maar papa heeft heerlijk met haar op zijn arm naast me gezeten. Ik kon haar goed zien, ik mocht haar aanraken, kon haar af en toe een kusje geven en even d'r hoofdje tegen me aanvoelen... Zo fijn! Ze hoefde niet weg, zoals M.ace toen. Zo fijn!
Het dichtmaken van de wond ging goed en de gynaecoloog heeft wat verklevingen van de keizersnede van M.ace verwijderd 'voor het geval je hier nog een keer wil liggen in de toekomst,' haha!

Daarna naar de uitslaapkamer en ook daar mochten manlief en N.ova gewoon lekker bij me blijven. Ik was nog steeds hondsberoerd en hing nog steeds boven een bakje, maar toch wilde ik N.ova héél graag bij me houden... Ze werd lekker op m'n borst gelegd, wat was dat fijn! Ik kreeg ondertussen nog meer medicijnen tegen de misselijkheid en ik kreeg een morfinepompje (op eigen verzoek, wilde geen losse morfinespuiten, haha, hou niet van naalden ;-).

Na een half uurtje ofzo gingen we terug naar de kraamafdeling. Daar werd N.ova, in mijn bijzijn (!!!), gewogen en gemeten. Onze kleine, grote dame was precies 4000 gram en ze heeft haar lengte op 50cm gehouden. Flinke dame voor een zwangerschap van 38+5, maar voor ons een klein perfect meisje!
D'r eerste pakje aan en het knuffelen kon beginnen! Ik was helemaal rustig en had totaal nog geen zin om mensen te bellen of te zien, hihi! Daar hebben we dan ook nog heel even mee gewacht. Na een half uurtje ofzo zijn we langzaamaan iedereen gaan bellen, mailen, appen om te laten weten dat we een prachtige dochter hadden gekregen!

De dagen erna verbleef ik in het ziekenhuis en over de zorg daar ben ik ook deze keer totaal niet te spreken. De eerste nacht is manlief bij ons gebleven, maar de 2de en 3de nacht was ik alleen met N.ova zodat papa bij M.ace kon blijven, want grote broer vond (en vindt) het best een heftige verandering, maar ik werd behoorlijk aan m'n lot over gelaten... En dat terwijl ik amper kon staan door de keizersnede. Ik strompelde uit m'n bed met 1 hand op de wond gedrukt (anders deed het teveel pijn) en met m'n andere hand moest ik dan N.ova uit d'r wiegje tillen... Op bed met pijn en moeite een luiertje geven en dan het flesje pakken, die op het aanrecht was gedropt, om haar eten te kunnen geven. Echt niet fijn! Wat was ik dan ook blij dat ik zaterdagochtend naar huis mocht!

Eenmaal thuis kwam de kraamzorg... Nou, dat was nog een ervaring! M.ace deed de deur open (ik zat met N.ova op de bank, opstaan ging uiteraard nog niet zo vlot), maar ze reaegeerd niet echt op hem... Vervolgens kwam ze binnen, is gaan zitten op de bank en heeft mij en N.ova alleen maar aan zitten kijken... Er kwam niks uit... Uiteindelijk zelf maar over de bevalling begonnen, maar ook daar kwam nauwelijks tot geen reactie op. Ik dacht toen echt 'Nee, dit kan écht niet!'

Daarna kwamen die vrienden van ons langs die onlangs hun dochtertje zijn verloren. We hadden al gezegd dat we daar de tijd voor wilden nemen en dit hebben we dan ook gedaan. Het was heftig, heel heftig. Ze zijn bijna 2,5 uur gebleven, maar dit was het minste wat we konden doen.
Maar ondertussen kwam er nog steeds niks uit de kraamverzorgster. Uiteindelijk heeft ze alleen N.ova even gewogen en daarna is ze gegaan. Ik heb toen de planning gebeld en eerlijk aangegeven hoe het was gelopen en dat dit echt niet ging. Ik vond het moeilijk, maar ben blij dat ik het gedaan heb. Ze kon niet garanderen dat ze de volgende dag zorg had voor ons omdat het heel erg druk was.

Zondagochtend uiteindelijk gebeld dat ze iemand voor ons had gevonden, maar dat ze helaas maar halve dagen zorg kon aanbieden omdat de kraamverzorgsters moeten dubbelen vanwege de drukte. Dat was even balen en puzzelen voor de middagen, aangezien manlief in de week van de kraamzorg gewoon zou gaan werken. Uiteindelijk alles ingedekt, dus ze kon komen. En daar ging de bel… En meteen: Wat een verschil! Zo fijn! Een lekker bezig bijtje met genoeg praatjes, heel fijn! Mijn kraamtranen waren inmiddels al lekker op gang, dus heb de eerste 3 dagen dat ze er was heel wat tranen gelaten! Pfff, verschrikkelijk!

Met N.ova ging het best oké, al bleven de flesjes er moeizaam ingaan en kreeg ze veel lucht binnen, verslikte ze zich vaak en spuugde ze steeds vaker een hele voeding in één golf weer uit. Ze bleef ook afvallen. Ze zat uiteindelijk op 3720 gram en dit was op dag 7, terwijl ze dag 6 wat was aangekomen. Maar daarna toch weer afgevallen dus. Ook haar temperatuur kon ze nog moeilijk op peil houden. Een muts en 2 dekens had ze eigenlijk de hele dag wel nodig om op temperatuur te blijven (en dat terwijl het buiten wel echt warm was)! Vanaf woensdag ging het iets beter, zowel met N.ova als met mij. De kraamverzorgster had het idee dat N.ova d’r tongriempje te kort was. De verloskundige kwam langs en bevestigde dit en adviseerde me haar tongriempje te laten klieven. Oh, ik kreeg er gelijk buikpijn van en m’n maag draaide om. Ze zei meteen dat het voor een baby een pijnloze handeling is (er lopen geen bloedvaatjes en zenuwen doorheen) en dat je het beter nu kan doen. Als het op oudere leeftijd moet gebeuren, is het een operatie onder narcose. Dus jah… Akkoord gegaan. Donderdag kwam er dus een bevoegd verloskundige langs voor haar tongriempje. Grappig was dat ze binnenkwam en we allebei tegelijk bijna zeiden ‘Ik ken jou!’ Na even goed nadenken en gissen wisten we het! Zij is bij mij geweest op de avond dat ik met M.ace plotseling werd opgenomen met acute zwangerschapsvergiftiging. Ze wist het nog goed toen we eenmaal wisten dat we elkaar daarvan kenden en ze zei ‘Ja, dat was echt wel heftig toen met je torenhoge bloeddruk!’ En nu achteraf was het ook echt wel heftig, maar op dat moment zit je in een roes.

Daar gingen we hoor… N.ova op het aankleedkussen… De verloskundige aan het hoofeind, de kraamverzorgster aan de zijkant om haar hoofdje en kinnetje vast te houden en ik erbij om d’r handjes vast te houden. Eerste even kijken en toen ‘knip’ en klaar was het! Ze was alleen boos omdat ze werd vastgehouden, maar ze heeft bij het knipje geen kik gegeven. Eenmaal klaar, was ze ook meteen weer rustig! Kanjertje!

Donderdag mocht ik zelf de pleisters van de wond halen (de zwaluwstaartjes) en wat was dat fijn! Ik kon ineens wat normaler en rechterop lopen! Een hele verademing! En ook hoefde ik niet meer constant m’n hand tegen de wond te drukken! Vanaf toen ging het met mij lichamelijk al snel beter en inmiddels doe en kan ik alweer best veel. Alleen stofzuigen en dweilen doe ik niet, omdat me dat echt zo vaak op het hart is gedrukt dat ik dat echt de eerste 6 weken niet moet doen. Onze kraamverzorgster zei dat ik wel gewoon kan swifferen, dus gelijk een swiffer gekocht haha!

En donderdag was dan ook de dag dat onze lieve kraamverzorgster dan écht voor het laatst was! Gek om afscheid van haar te nemen, maar toch kwam er daarna ook rust over me heen!

Maar ja…. Als je je goed voelt, ga je al snel iets té ver en dat heb ik geweten… Sinds gisteren ineens een pijnlijke, harde plek vlak boven m’n wond. ’s Middags toch maar de huisarts gebeld omdat het echt pijn deed. Ik kon langskomen en hij voelde inderdaad een hard ei onderhuids vlak boven de wond. Hij was bang voor een ontsteking, maar ik mocht ’s avonds en ’s nachts nog afwachten. Als het erger zou worden, moest ik meteen de hap bellen en als het de volgende ochtend niet minder zou zijn, moest ik contact opnemen met de gynaecoloog. Ik kreeg al een verwijsbrief mee.

Vanochtend was het nog niks minder, dus de gyn gebeld en vanmiddag kon ik langskomen. Gelukkig dacht zij niet aan een ontsteking, maar ze had het idee dat ik pijn had aan de hechtingen van de peesplaten. Dit zijn stugge hechtingen van binnen. Als dit teveel belast wordt, krijg je hier pijn aan en dat vermoedt ze dus bij mij. Oorzaak is dus dat ik al teveel doe (ze zei ook ‘Je loopt hier binnen alsof je op je nacontrole komt na 6 weken) en het medicijn is dus echt wat gas terug nemen… Oeffffff, dat is zoooo moeilijk voor mij! Maar goed, morgen een chilldagje dan maar, want zaterdag hebben we een fotoshoot gepland staan!

N.ova doet het super! Huilen doet ze alleen even als ze heel erg buikpijn heeft (poepen gaat nog niet zo makkelijk bij d’r) of als ze écht honger heeft! Ze drinkt 6x per dag 90+3, dus supergoed! Sinds vandaag nieuwe fles en dit lijkt ervoor te zorgen dat ze rustiger drinkt. Hopelijk blijft dit zo goed gaan!

Een heel verhaal, maar toch fijn om alles vast te leggen! Nu zitten de details nog in m’n geheugen gegrift, ik weet niet hoe dat over een tijdje zal zijn! ;-)

Liefs, Xx