Schrik zit er goed in!

Afgelopen zondagmiddag zouden we lekker gaan fietsen... Uiteindelijk richting m'n schoonouders om daar een hapje te eten. M.ace werd wakker en we maakten ons klaar om op de fiets te stappen. M.ace had er zin in... Ingesmeerd met zonnebrand en met zonnebril op zette ik hem voorop de fiets. Manlief vroeg of ik het windscherm even van zijn fiets wilde halen (van het fietszitje), omdat we die toch niet meer gebruiken en M.ace nu bij mij voorop zat. Manlief blijft bij onze kleine man en ik haal het scherm eraf. Daarna geef ik het scherm aan manlief om in de schuur te leggen... Zonder na te denken (ook van mijn kant), laat hij de fiets los (die overigens wel op zo'n speciale standaard stond) en ik zie in m'n ooghoek de fiets omvallen en wil de fiets opvangen, maar struikel zelf...

Daar ging m'n mannetje dus met fiets en al! Hij huilde niet, dus dacht eerst dat het brede stuur de klap op had gevangen... Gauw de fiets overeind en toen zag ik al meteen dat hij wel met z'n hoofd op de stoep was gekomen... Hij huilde niet en deed z'n ogen elke keer dicht, ik raakte dus een beetje in paniek. Uit het zitje gehaald en eerst op de grond neergelegd om te kijken hoe hij daarop reageerde. Hij reageerde nauwelijks en huilde niet, dus riep naar manlief dat hij 112 moest bellen.

Ondertussen lag M.ace slap in m'n armen en viel elke keer weg. Als hij z'n ogen even opende, draaide z'n ogen weg... Ik dacht echt dat hij in m'n armen aan me zou ontglippen... Ik ben met hem slap in m'n armen naar de buurvrouw gelopen en die heeft geholpen M.ace wakker te houden.

Na ongeveer 5 minuten was de ambulance er (het leek veel langer) en die vroegen wat dingen en zeiden al snel dat ze hem mee gingen nemen. Hij lag tegen me aan, gelukkig mocht hij bij mij blijven liggen en ging ik met hem op de brancard. In de ambulance zakte hij ook elke keer weg. We werden naar het UMC gebracht. De ambulancebroeder waarschuwde dat ik niet te erg moest schrikken als we in het UMC aankwamen, want ze hadden er een 'crashcall' van gemaakt, wat betekent dat er echt een team klaarstaat in een 'crashroom' om hem op te vangen... Het kon me allemaal niet schelen, als het maar goed zou gaan en goed zou komen met m'n kleine mannetje!

Eenmaal in het ZH kwam M.ace wat meer bij kennis en na controles door het team van specialisten en een zetpil van 500mg (!!!) werden we naar een rustig kamertje gebracht. Hier ging het langzaamaan wat beter met hem en wilde hij op een gegeven moment zelfs een beetje spelen en boekjes lezen. Na een uurtje kwam de neuroloog weer bij hem kijken en die gaf aan dat ze aan een hersenschudding dachten, maar dat dat alleen met een hersenscan met 100% zekerheid vast te stellen is! maar dat ze dat liever niet doen bij kleine kinderen. Daarom werd hij ter observatie opgenomen in het WKZ. Ik mocht gelukkig bij hem blijven. Hij is regelmatig gewekt en hier reageerde hij gelukkig ook goed op!

Wat heeft hij zich dapper gehouden zeg, mijn kleine kanjer! Ik ben zo trots op hem! Gisterenmiddag mocht hij weer lekker mee naar huis. Thuis zag hij de fiets en hij wilde meteen fietsen... Dit hebben we dus maar gedaan! M.ace had dikke schik, papa en mama vonden het even wat spannender!

En nu? Aan M.ace merk je niks... Hij heeft een grote schram en blauwe plek op z'n hoofd, maar verder gedraagt hij zich alsof er nooit wat gebeurd is!

Een heel avontuur, wat ons niet in de koude kleren is gaan zitten... Elke keer speelt het filmpje zich opnieuw in m'n hoofd af! Maar vooral dat ik hem half levenloos en slap in m'n armen had, kan ik maar niet loslaten, brrr!

Veel liefs, Xx