Dussssss, M. heeft een nieuw 'spelletje' sinds een paar dagen:
Als meneer naar bed gaat, leggen we hem lekker in z'n slaapzak, onder de dekens. Z'n knuffel met z'n speen eraan (noemen we hier 'poppie') lekker bij hem en vaak vallen z'n ogen al bijna dicht als we hem neerleggen.
Maarrrrr, sinds een paar dagen heeft hij wat bedacht met 'poppie'... Meneer gaat staan in z'n bed en gooit z'n poppie eruit en je raadt al wat daarna komt: Oorverdovend brullen!
Eerste dag kon ik er nog wel om lachen, maar inmiddels heeft het zich in een paar dagen ontwikkeld tot een continu 'spelletje' wat zowel overdag als 's avonds én 's nachts door M. wordt gespeeld.
We zijn redelijk consequent en lopen naar hem toe, zeggen dat hij moet slapen, geven z'n poppie terug, stoppen hem opnieuw in en lopen weg. Gebeurt het weer, dan laten we hem 5 min. huilen en gaan dan pas weer naar hem toe. Maar, hij houdt het gemiddeld een uur vol!
Vanavond dus wat drastischer en gaan 1x terug en laten hem dan 5 min. huilen, dan terug en 10 min. huilen. Tot hij slaapt. Ik wilde eigenlijk maar 1x teruggaan en hem laten huilen, maar ja, zijn poppie is wel heilig voor hem, dus dat kan ik denk ik niet...
Herkennen jullie deze 'fase' ook? Zo ja, dan hoor ik héél graag hoe lang het heeft geduurd en hoe jullie het hebben aangepakt, haha!
Liefs, Xx
reacties (0)