Poosje geleden dat ik een blog heb geschreven. Ik wil het wel, maar er gebeuren telkens zoveel dingen tegelijk dat het er even niet van komt jammer genoeg...
Maar ik wil nu gewoon even van me afschrijven... M. is mijn alles, M.ace is geboren in een extreem heftige periode in mijn leven en maar weinig mensen lijken dit nog te weten en maar weinig mensen snappen dat de liefde die ik voor M. voel zó groot is, dat alleen hij er voor zorgt dat ik doorga en dat alleen hij ervoor zorgt dat ik soms kan genieten...
Ik was zwanger van M., van mijn kleine mannetje, mijn eerste kindje, toen de belangrijkste vrouw uit mijn leven van me werd afgenomen. En ja, mijn moeder was de aaaalllerbelangrijkste persoon in mijn leven (mijn man natuurlijk ook, maar dat staat er nu even los van)... Mijn moeder en ik waren closer dan de welbekende 'twee handen op één buik.'
Nu is mijn moeder er een jaar niet meer en mensen hebben het er gewoon niet meer over (dit geldt natuurlijk niet voor iedereen, maar voor veel mensen wel). Het enige wat ze nog laten merken is dat ik een zeur ben en niet makkelijk genoeg ben met M.ace... M.ace is mijn alles, en ik ben zijn moeder en ik pas me aan aan zijn ritme en hij hoeft zich niet aan te passen aan dat van ons. Is dat zo gek? Ben ik dan overdreven bezig? Is het stom als ik mijn bezoek aan vrienden/ familie aanpas aan mijn kleine man? Is het stom dat ik ervoor kies in het weekend thuis bij mijn zoon te blijven i.p.v. een avond uit te gaan? Is het stom dat ik zijn verjaardag niet de hele dag vier, maar ook hierbij een beetje rekening hou met de behoeften van mijn kindje?
En ja, ik ben beschermend naar M., maar niet overdreven, maar dan nog... Is dat zo gek? Ik ben zijn moeder en ik wil hem AL mijn liefde als moeder geven, omdat ik zelf geen moeder meer heb die mij haar liefde kan geven...
Mensen vergeten alles wat er is gebeurd en dat doet zo'n pijn, zéker als ze je bedoelingen als moeder ook nog in twijfel trekken...
Ik ben gewoon even zó verdrietig omdat ik daardoor het gevoel krijg geen goede moeder te zijn. Ik ben heus niet overdreven beschermend en laat heus hem in zekere zin wel 'los'... M. gaat gewoon 2 dagen naar het kdv en dat vind ik prima en zelfs ook lekker, ik vind het ook heerlijk om aan het werk te zijn en even meer dan alleen moeder...
Maar bij mij komt M. altijd op de 1ste plaats en ik zal er alles aan doen om hem te laten weten wat moederliefde is! Ik hoop dat hij op mag groeien tot een fijne jongen die zich thuis veilig voelt, die weet wat respect is en die weet wat onvoorwaardelijke liefde is...
Wat ik zó graag wil is soms wat begrip, maar vooral gerespecteerd worden! Ik respecteer anderen ook, ook al ben ik het niet met iemand eens... Ik laat iemand in zijn/ haar waarde en zal diegene niet afvallen! Wat zou ik dat ook graag ervaren bij sommige mensen...
Zo, dat was het meiden... Knap als je tot hier gekomen bent! Even niet zo'n heppie-de-peppie blogje, maar ik hoop dat het me oplucht nu ik het van me af heb geschreven!
Liefs, Xx
reacties (0)