Eén jaar zonder mijn eigen mams

Lieve, lieve mam,

Er zijn 365 dagen, 52 weken, 12 maanden voorbij,
Zo lang heb ik jou al niet meer aan mijn zij.

Eén jaar al zonder jou door het leven,
Het is onwerkelijk, onecht en het gemis doet zo'n pijn, daar zijn geen woorden aan te geven.

Op 10 maart 2011 bleek jij zo ziek te zijn,
Wat er toen door me heen ging, deed zó ongelooflijk veel pijn.

De wetenschap dat ik zonder jou verder zou moeten gaan,
Zorgde ervoor dat ik bijna niet meer op mijn benen kon blijven staan.

En wat een weg heb je afgelegd,
Zo ziek, zoveel pijn, maar zoveel kracht tijdens jouw oneerlijke, maar niet te winnen gevecht!

Toen ik ook nog zwanger bleek, was dit zo'n wonder, maar zó dubbel en zo wreed,
Want daarmee kwam mijn grootste droom uit, maar was tegelijkertijd mijn grootste nachtmerrie compleet!

Ik zou een kindje gaan krijgen, mijn allergrootste wens,
Maar dit met jou delen was van ons beiden onze droomwens.

Nu wisten wij aan het begin al dat dit niet zou gaan gebeuren,
En dat is hetgeen wat mijn hart, en ik weet ook jou hart, door midden deed scheuren.

Je hebt nog heel lang kei- en keihard gevochten en een onmenselijke strijd gestreden,
Maar toen ik precies 26 weken zwanger was ben jij, op 23 september 2011, toen je 51 jaar was, heel rustig uit het leven weggegleden.

Vanaf die dag was jij er niet meer,
En ongelooflijk, wat is dat bikkelhard en wat doet het onwijs zeer,
Want vanaf die dag heb ik geen moeder meer...

Na 12 weken overleven was het moment daar,
En wat was het vreselijk zwaar.

Ik raakte in paniek, stortte compleet in en alle emoties kwamen er in één keer uit,
En dan na zo'n 36 helse uren was daar dat meeste ongelooflijke en wonderbaarlijke geluid.

Op 18 december 2011 om 21:00 uur werd mijn kindje geboren,
En liet hij voor het eerst, door luid gehuil, van zich horen.

Een onbeschrijflijk mooi, bijzonder en wonderlijk moment,
Maar ik vind het zó erg dat jij er niet bent!

M. is eindelijk geboren, maar ik heb hem niet in je armen kunnen leggen,
Je hebt toen niks en zal nooit niks tegen hem kunnen zeggen.

M.ace is inmiddels 9 maanden in mijn leven,
Van een klein, hulpeloos baby'tje al uitgegroeid tot een ondeugend, eigenwijs, lief, vrolijk en superknap mannetje die ik al mijn liefde probeer te geven.

Ik zou zó graag willen dat je hem kon zien, dat je hem kon vasthouden en dat ik alles met je kon delen,
Dat zou mijn grootste wens zijn, een wereld van verschil maken en al mijn wonden helen.

Toch weet ik dat dit nooit zal kunnen,
Ik moet het allemaal in mijn eentje zien te runnen.

Zijn eerste flesje, zijn eerste kleertjes, zijn eerste lachje, zijn eerste keer zitten en nog veel meer,
Kan ik niet met je delen en doet zijn pijn, elke keer weer.

Lieve mama, ik snap maar niet waarom jij van me bent afgenomen,
Mijn leven is niet meer compleet, er zit een groot gat en ik weet niet hoe ik daar overheen kan komen.

Het gemis is zo ontzettend groot,
En dat allemaal door het meest ongrijpbare van ons hele bestaan: de dood!

Waar je nu toch zal zijn, houdt me dagelijks bezig,
En de gedachte dat het leven zo snel afgelopen kan zijn, maakt me soms heel erg afwezig.

Ik kan zo moeilijk genieten van het leven, van de kleine dingen,
Ik weet dat het moet, juist omdat het leven zo kort is, probeer ik het mezelf te dwingen.

Maar het lukt me gewoon niet goed,
Omdat dit alles zonder jou moet.

Lieve mam, ik doe vreselijk mijn beste, elke dag weer,
Ik hoop dat jij dat weet en ziet dat ik dat altijd probeer!

Ik hoop dat jij niet meer hoeft te vechten, niet meer bang bent en dat het goed is waar je bent,
Ik zal dat nooit weten en ik weet zeker dat dat nooit went.

Ik wil dat je weet hoe erg ik je mis en hoeveel ik van je hou,
Voor mij ben je de dapperste, liefste, sterktste en meest onmisbare vrouw!

Jij bent en blijft voor altijd mijn geweldige mams! I love you!