Verslag ziekenhuisopname

Oké, poging nummer 2 om deze blog te schrijven en vooral te plaatsen. Gisteren had ik de hele blog af, wilde ik hem plaatsen... Was bijna heel m'n verhaal weg :-(...

Nou, kleine kanjer van ons... Wat heb jij het goed gedaan in het ziekenhuis zeg! We zijn supertrots op jou!

Dinsdag 24 januari

Je bent héél erg verkouden, hoest vreselijk, hebt héél veel slijm wat je niet weg lijkt te krijgen en je komt benauwd over. 's Avonds vinden papa en mama het best zorgelijk, dus bellen we de Huisartsenpost. We mogen met je langskomen.

We moesten even wachten en ondertussen was jij eindelijk lekker in slaap gevallen in je Maxicosi. Toen de huisarts ons riep, was mijn eerste gevoel al: 'Ohh nee, wat een arrogante bal, kijk die houding en die blik in z'n ogen!' Maar goed... Wij met je naar binnen! Mama's gevoel werd meteen bevestigd, want Mijnheer Huisarts wist meteen al dat er niks aan de hand was en dat je ABSOLUUT niet benauwd was, want je lag rustig op je speen te zuigen... Dusss!

Papa moest je uit de Maxicosi halen en weer zo'n arrogante opmerking van Mijnheer Huisarts 'Zeker je eerste? Dat is wel te zien.' Grrr, mijn haren stonden recht overeind! Je bent pas één maand en ja, zo'n klein baby'tje in- en uitpakken en aan- en uitkleden is echt even wennen!

Nou, we mochten je even over de schouder leggen en hij heeft even je longetjes geluisterd. Hij hoorde wel wat gepiep en gekraak, maar vond het niet nodig om er iets mee te doen.

Vijf minuten later stonden we dus, nogal beduusd en aan onszelf twijfelend, weer buiten...

De rest van de avond en nacht ben je heel onrustig geweest. Je huilde veel, hoestte vreselijk en leek in onze ogen toch écht elke keer benauwd.

Woensdag 25 januari

Ook vandaag ging het niet beter met je en vanavond vond mama je toch zó benauwd lijken (intrekken van je borstkasje), dat we met lood in onze schoenen toch wéér de Huisartsenpost hebben gebeld. Donderdag werd het alleen maar erger en erger en 's avonds was je zó benauwd dat we wéér de huisartsenpost hebben gebeld.

Gelukkig was er nu een heel lieve arts en die ging jou helemaal onderzoeken en toen je uitgekleed was, zag ze meteen dat je het inderdaad erg benauwd had... Je hele borstkasje trok in en je was aan het 'neusvleugelen'. Verder hoorde ze gepiep en gekraak in je longetjes.

Ze heeft nog geprobeerd of je minder benauwd zou worden door 2 pufjes Ventolin, maar dat veranderde helemaal niks. Ze heeft contact opgenomen met de kinderarts en we werden met je in het ziekenhuis verwacht.

Eerst nog even met je naar huis gegaan, want je moest je flesje hebben. Voor de zekerheid je tas maar extra vol ingepakt, want we wisten niet wat er ging gebeuren.

In het ziekenhuis heb je eerste en tijdje aan de monitor gelegen en daarna kwam de kinderarts je onderzoeken. Ze zei al snel dat het leek op het RS-virus. Na overlegd te hebben, hadden ze besloten dat je mee naar huis mocht, omdat je zuurstofgehalte op peil bleef, je geen koorts had en nog goed dronk.

Als hier iets in zou veranderen of we vonden je situatie verergeren, moesten we meteen rechtstreekst contact opnemen met de kinderafdeling.

Vrijdag 27 januari

Gisteren en vandaag behoorlijk aangemodderd, maar het gaat maar niet beter met je. Eigenlijk het gevoel dat het allen maar nóg erger wordt. Vanochtend maakt mama zich zoveel zorgen, ook omdat je flesjes drinken je steeds meer moeite kost, dat ze het ziekenhuis belt. De mevrouw aan de telefoon heeft even overlegd en belt dat we om 11:00 uur op de poli worden verwacht bij de kinderarts.

Papa is aan het werk, dus mama gaat alleen met je naar het ziekenhuis. Er werd als eerst een test bij je afgenomen om vast te stellen of het al dan niet om de RSV-infectie gaat. Daarna onderzoekt de kinderarts je.

Je longetjes piepen en kraken en je lijfje zit onder rode vlekjes. Verder vroeg ze hoeveel je nog dronk... Dit komt gemiddeld op zo'n 60-90CC per keer. Dit vindt ze vrij weinig, want voor je lengte en gewicht zou je minimale 'intake' (zoals ze dat noemen) 8x80-90CC moeten zijn.

Je kreeg weer 2 pufjes Ventolin, maar ook deze keer haalde het niks uit. Ze ging overleggen en ik mocht even met je wachten in de wachtkamer. Ik heb je ondertussen lekker je flesje gegeven, want je had honger. Ook deze heb je maar voor 60CC leeggedronken.

De kinderarts riep ons weer bij zich en ze zei dat de uitslag van de test nog niet binnen was, maar dat ze al met al het redenen genoeg vonden om je op te nemen op de kinderafdeling... Slik! Mama moest wel even slikken hoor manneke!

We mochten meteen naar de afdeling en je kreeg een eigen 'box' waar je geïsoleerd moest liggen i.v.m. besmetting. Inmiddels wad bekend dat je test positief was en je dus inderdaad de RSV-infectie had.

Nou, daar lag je dan in het grote ziekenhuis, in het kleine bedje...

Mama kreeg een hoop informatie, waarvan het belangrijkste was dat ik lekker bij je mocht blijven, ook 's nachts! Gelukkig maar, want ik zou je écht niet achter kunnen laten!

Je werd aan de monitor gelegd om je hartslag, saturatie en ademhaling in de gaten te houden.

Papa kwam vanuit het werk ook naar ons toe en toen papa er was, gingen ze je voor het eerst vernevelen om te kijken of dat je verlichting zou geven.

Op een gegeven moment is het even spannend, want je saturatie is en blijft aan de lage kant. Er werd gekeken of je misschien extra zuurstof nodig zou hebben. Uiteindelijk ontsprong je deze dans, want je zuurstofgehalte herstelde en je hield het daarna op peil.

Ook je flesjes dronk je redelijk leeg, dus je kwam nét aan je minimale intake, wat betekent dat je waarschijnlijk gelukkig geen sonde nodig hebt. Wat ben je toch een sterk ventje!

Het is maar goed dat je met ruim 8 pond bent geboren, want volgens mij had je nooit dit allemaal aangekunt zelf als je bij je geboorte maar 5-6 pond had gewogen.... Maar goed, dat weten we natuurlijk niet zeker.

's Avonds is mama je aan het vernevelen en ziet ze ineens dat je hele nekje en rugje onder de rode vlekken en bultjes zitten. Mama drukt op de bel, maar het was erg druk op de afdeling en vanavond zorgt er een gestresste verpleegkundige voor jou, dus ze komt binnen, kijkt even naar je en zegt 'Jah, ik zie het, maar ik denk niet dat de kinderarts tijd heeft.' DUS?!?!?! Mijn mond viel bijna open... Ligt hij daarvoor in het ziekenhuis?? En inderdaad... De kinderarts heeft geen tijd, dus we moeten het maar even aankijken...
Mama vindt dit ALLES behalve netjes! Maar goed...

Zaterdag 28 januari

's Ochtends gaan we verhuizen. Omdat inmiddels duidelijk is dat het bij jou om de RSV-infectie gaat, word je verplaatst naar een twee persoons kamer en kom je samen met een ander kindje te liggen die ook de RSV-infectie heeft.

Aan het eind van de middag komt trouwen EINDELIJK de kinderarts bij je kijken vanwege de uitslag in je nekje en op je rug (en inmiddels ook op je gezichtje). Ze bood wel haar excuses aan dat ze niet eerder tijd had. Ze heeft je even onderzocht en haar vermoeden is dat het toch een reactie is op het virus... We moeten het wel in de gaten houden, maar ze verwacht adt het gewoon weer weg gaat trekken.

De rest van de dag doe je het best goed! Je flesjes drink je goed en je bent minder benauwd!

Zondag 29 januari

's Ochtends vroeg komt de verpleegkundige binnen en die vertelt dat je vandaag naar huis mag! Yeej! Heerlijk! Lekker in ons eigen huisje en in ons eigen bedje slapen! Mama belt papa dat hij ons kan komen halen.

De kinderarts komt nog langs voor een laatste controle. Je pruttelt nog wel in je longetjes, maar het kan nog wel een poosje duren voordat dat helemaal over is. Verder krijgen we voor over een week of 3 een controleafspraak op de poli en vertelt ze dat je, nu je deze infectie hebt gehad, een grotere kans hebt op een sneller piepende ademhaling wanneer je verkouden bent of wat dan ook. Hier zul je misschein pufjes Ventolin o.i.d. voor nodig gaan hebben, maarhoe en wat precies, horen we de 23ste (dan hebben we dus de controle afspraak).

De verpleegkundige die vanochtend dienst heeft, heeft nog iets moois gemaakt van je draadjes en plakkers, zodat we het kunnen bewaren in je plakboek.

Papa is er gelukkig vrij snel en we kunnen naar huis! Rond 11:00 uur zijn we heerlijk thuis!

Voor zover het verhaal over M. zijn ziekenhuisavontuur!

Veel liefs, Xx