Pfff, nou dat was gister toch een raar einde van de zaterdag...
Rond 00:00 uur wilde ik naar bed gaan, dus ik stond op van de bank en toen... Kon geen stap meer verzetten van de pijn. Echt vreselijk, gelijk misselijk, zweten, trillen, zo'n pijn deed het. Als ik m'n rechterbeen ook maar een millimeter probeerde op te tillen, ging ik door de grond van de pijn!
Eerst maar even rustig zitten en dat ging redelijk oke. Ik wilde gaan douchen en kijken hoe het dan zou gaan, maar toen ik weer wilde opstaan, toch wéér die vreselijke pijn.
Toen maar de huisartsenpost gebeld en zij dacht meteen aan een soort van spit of spierverkramping. Advies was paracetamolletje innemen en warm houden en kijken hoe het gaat en bellen als het erger wordt of er andere klachten ontstaan.
Met veel pijn en moeite gaan douchen en in bed gekropen en toen ik eenmaal lag, ging het redelijk. Dus toch even in slaap gevallen...
Rond 04:30 uur moest ik naar de wc, en opnieuw met het opstaan vreselijk pijn en vooral een vreselijke pijn in mijn onderbuik. Kon niet meer rechtop staan, zo'n zeer deed het. Ik maakte me toen natuurlijk onwijze zorgen over ons binkie!
Toch weer de hap gebeld en ik mocht langskomen... Urine nagekeken, bloeddruk en temperatuur gemeten; allemaal prima. Buik onderzoeken... Inderdaad ontzettend pijn onderin mijn buik (met name rechts)... De huisarts wilde toch overleggen met de gyneacoloog (aangezien ik de kleine in de tussentijd ook niet meer heb gevoeld, terwijl hij de laatste dagen héél erg aanwezig is geweest). Ik mocht gelijk door naar het ziekenhuis naar gyneacologie... Pfff, wat was ik bang zeg, gats!
Heel lief ontvangen op de afdeling en we kregen wat te drinken. Toen kwam de dienstdoend verloskundige of gyneacoloog en die zei meteen dat ze n.a.v. mijn het verhaal wat ze had gelezen dacht dat het mijn bekken was... Maar, ze ging gelukkig toch een echo maken... De kleine man lag helemaal dubbelgevouwen en ik dacht 'KUT, zie je wel, hij beweegt niet meer!!!'
Maar, na even zoeken zagen we het hartje kloppen en vanaf dat moment werd de kleine man geloof ik ook helemaal blij, want hij was aan het bewegen, niet normaal!!! Zelfs de gyneacoloog zei dat hij wel héél erg druk was, haha! En ik voelde hem ook meteen weer gelukkig! Ik dacht dat ze toen wel zou stoppen met kijken, maar nee hoor... We hebben uitgebreid naar ons mannetje kunnen kijken, ze nam er ALLE tijd voor :-) ! Wat was dat fijn om te zien zeg, hij had het zo naar zijn zin, met z'n voeten in z'n mondje, haha! En één ding is nu écht zeker: HET IS EEN JONGEN! Duidelijker kon niet!

De foto is niet zo duidelijk (met m'n telefoon gemaakt), maar hij laat goed zien dat hij een jochie is :-)!
Gelukkig dus met de kleine alles goed, wat een geruststelling! Ik was zo opgelucht dat ik verder ben vergeten te vragen wat ik nu met mijn bekken aanmoet, haha! Het is nog steeds goed pijnlijk, al kan ik wel weer een beetje normaler lopen, zolang ik maar héél rustig aan doe. Hopelijk trekt de pijn vandaag een beetje weg, want ik moet morgen, dinsdag en woensdag weer aan het werk in de klas en voordat ik überhaupt in mijn klas ben, moet ik 3 trappen op... Op dit moment heb ik het tempo van een slak en de beweeglijkheid van een houten lat, hahaha, dus het moet wel beter worden!
Morgen om 10:30 uur de 20 weken echo en ik ben nu iets minder gespannen dan dat ik was...
Voor zover mijn/ ons nachtelijke ziekenhuisavontuurtje!
Veel liefs,
Nimawish
reacties (0)