Tijd voor een blogje

Vandaag alweer 9w3d zwanger! Het gaat best snel moet ik zeggen! Morgen weten we gewoon alweer 6 weken dat er een wondertje voor ons onderweg is!

Aankomende maandag hebben we de intake bij de verloskundige en dan volgende week donderdag de echo met mijn mams en zus en die week daarop de termijnecho bij de verloskundige! Ik moet zeggen dat het ook nodig tijd wordt voor een echo, want ik vreet mezelf compleet op van onzekerheid... De eerste dagen na de echo was ik redelijk gerustgesteld, maar nu ben ik weer zo bang dat het niet goed zit... Ben zo bang dat het hartje volgende week ineens niet meer klopt en ons ukkie niet meer leeft! Ik probeer het écht van me af te zetten, maar het is ontzettend moeilijk.

Daarbij voel ik me al ongeveer een week écht niet lekker. Vaak misselijk en beroerd geweest door de zwangerschap en de laatste paar dagen ook nog grieperig erbij, dus gaat lekker zo...

En die hormonen! Sjah, hoe zullen we die eens noemen? Ik kwam van de week de term 'horrormonen' tegen en die vind ik eigenlijk wel toepasselijk! Man o man, wat een kwelgeesten in je lijf zijn dat zeg! Ik word er zéker niet gelukkiger van!!!

Maar ja, verder mag ik niet klagen... Ik bén ZWANGER en dat is een wonder! Ik had het me alleen allemaal zo anders voorgesteld... Door de hele situatie met mijn moeder is het gewoon allemaal behoorlijk zwaar! Zo vaak hebben m'n mams en ik zitten dromen samen wat we allemaal zouden gaan ondernemen als ik ooit zwanger zou zijn... En nu is het eindelijk zover en kunnen geen van deze dromen uitkomen! Dat doet pijn en doet veel verdriet!

Verder gaat het met mijn moeder mentaal redelijk, maar lichamelijk houdt het te wensen over... De bloedwaardes zijn niet meer in staat zich voldoende te herstellen, wat een teken is dat het lichaam letterlijk kapot gemaakt is van binnen! De bloedwaardes waren voor nu opnieuw nét aan voldoende voor een volgende chemokuur, welke aankomende vrijdag weer van start zal gaan.
Alleen doordat ze totaal geen weerstand heeft (doordat de bloedwaardes dus zo slecht zijn), wordt het risico dus groter dat ze zieker gaat worden... We hadden zelf verwacht dat de chemo helemaal niet door zou kunnen gaan, dus in die zin is het wel weer oké, maar toch komt het weer als een klap aan om te horen dat het lichaam zo op is van binnen... Van buiten ziet ze er nog steeds goed uit! Het is gewoon ongelooflijk!

Dan daarbij wordt mijn oma dinsdag a.s. opgenomen in het ziekenhuis en zal woensdag geopereerd worden. Ze heeft blaaskanker en ook bij haar zou het in eerste instantie goed en vrij simpel te behandelen te zijn, maar dit bleek alles behalve waar! Ze krijgen de blaas niet 'schoon' en ze zal dus onder het mes moeten en dan zal de blaas, de baarmoeder, de blinderdarm en zonodig haar nier worden verwijderd. Ook enorm heftig, al geeft de arts het nog steeds een goede kans van slagen (en genezing)!

Nou meiden, het is misschien niet de meest vrolijke blog, sorry daarvoor, maar het is fijn om even weer m'n verhaal te kunnen doen!

Daarbij ben ik méér dan trots op ons kleine wondertje, die ondanks alles blijkbaar het toch (voor zover we nu weten) het goed doet! Ik hoop alleen dat ik er iets meer van kan gaan genieten!

Heel veel liefs en een knuffel,
Nimawish