Mijn hart schreeuwt het uit!
Jeetje, dat een hond veel voor je kan betekenen, dat wist ik wel, maar dit!?!?
Onze hond (hij woont bij m'n ouders) is 14 jaar en toen ik nog kind was hebben we hem al gekregen... Hij is een kruising met een labrador... Mooi beest en de liefste hond natuurlijk ;-) !
Lachen, gieren, brullen dat is wat we altijd om de hond deden! Hij deed de gekste dingen, hij vond alles goed en is altijd erg makkelijk geweest. Hij heeft ook nooit wat gehad/ gemankeerd (behalve één keer een verrotte kies die ze op brute wijze eruit hebben getrokken)...
Sinds een half jaar roepen we al dat hij snel aftakelt, maar doordat mijn ouders er dagelijks middenin zitten en wij hem nog heel vaak zien, ga je er automatisch in mee. Tot twee weken terug ongeveer. Hij zakte door z'n achterpoten... Sinds die tijd gaat het slechter met z'n poten, heeft hij er veel last van, kan hij moeilijk lopen, kan hij niet meer lekker op z'n kleed liggen, enz. Hij heeft toen pijnstillers gekregen, maar dat haalde niet veel uit...
Gister toch maar naar de dierenarts gegaan om hun mening te horen... Sjah en daar word je niet veel blijer van: Zijn hartje wil nog, zijn organen willen nog, maar zijn lijf is op... Z'n heupen zijn versleten en de spierkracht van achter is slecht geworden. Conclusie: Het begin van het einde. Het zal erger gaan worden, hij heeft er nu last van (hoeveelheid pijn kan dierenarts niet aangeven) en het enige wat we kunnen doen is hem in eerste instantie morfine-achtige pijnstillers gevenen en als dat niet werkt morfine... En verder is het aan ons hoe lang je daarmee door gaat... Waar de grens ligt voor onze lieve hond...
We hebben besloten om het er rustig met elkaar over te hebben en te laten weten wat we willen. Nou, écht wat verschrikkelijk. Je wilt het beste voor je hond natuurlijk en we hebben altijd gezegd dat hij GEEN pijn mag lijden... Maar eigenlijk is dat lijden voor hem al begonnen... Na héél veel praten en héél wat tranen hebben we gisterenavond besloten dat het tijd is om hem te laten gaan... We gaan hem vanmiddag in laten slapen... Pfff, nu ik het typ ga ik weer janken! M'n hart schreeuwt het echt uit! Nooit gedacht dat dit zo moeilijk zou zijn! Maar ja, dat komt puur omdat hij verder nog goed is, maar dat z'n lijf aftakelt en hij pijn heeft/ gaat krijgen... Die weg willen we hem besparen, want hij is maar liefst 14 jaar!!! En nooit wat gehad en een super goed leven gehad, dat is wat we hem mee willen geven...
Het is nu bijna 13:45 uur en om 14:30 uur gaan we naar de dierenarts... En dan gaat het om 14:50 uur gebeuren. M'n moeder, m'n zwager en ik blijven bij hem... M'n zus is hoogzwanger en die denkt dat ze het gewoon nu niet aankan, m'n vader ligt plat vanwege een zenuwbeknelling in z'n rug en m'n broertje is érg nuchter (althans, zo doet hij zich voor) en laat het over zich heen komen... Ik kan m'n lieve hond niet alleen daar acherlaten... Altijd is hij veilig bij ons geweest, dus ook nu zal ik bij hem blijven, hoe pijn het ook doet en hoe verdrietig ik ook ben!
Nou lieve meiden, ik besef dat het weer volledig OFF-TOPIC is, maar ja... Naast het zwanger worden gaat het gewone leven ook door, dat blijkt maar weer!
Dag liefste, liefste hond, wat zal ik je gaan missen!!!! Maar, ik zal bij je blijven tot je heerlijk rustig bent ingeslapen!
Inmiddels is het 16:30 uur geweest en we zijn weer een uur thuis. Onze lieve hond is niet meer... Hij heeft zich er volledig aan overgegeven en lag heerlijk op z'n gemakje op z'n eigen kleed (die hadden we meegenomen)... Ik heb de hele tijd naast hem op de grond gezeten en heb hem geaaid en tegen hem gepraat tot hij er écht niet meer was. Oh, wat is/ was dit heftig en verschrikkelijk zeg! Na 14 jaar moet ik het nu zonder hem doen! Pfff, nu maar hopen dat hij het goed heeft waar hij nu is, want dat heeft hij dubbel en dwars verdiend, want wat is hij dapper geweest zeg!!!
Veel liefs, Xx
reacties (0)