Geluk en verdriet zó dicht bij elkaar!

In augustus 2009 ben ik gestopt met de pil. Ik wil al zo lang ik het me kan herinneren graag mama worden en gelukkig wil mijn vriend ook heel graag vader worden! In augustus hebben we eindelijk, na 7 1/2 jaar samen zijn, het besluit genomen om écht te stoppen met de pil. Oh, wat was dat spannend, maar al snel was ik eraan gewend en ik had er verder geen last van en ik werd netjes regelmatig ongesteld (cyclus van 32 dagen). Elke maand toch spannend: Zal het wel of zal het niet.

En toen op maandag 11 januari 2010 had ik een positieve zwangerschapstest in handen! Wat waren wij door het dolle heen! We konden het écht niet geloven. De week ervoor had ik op de dag dat ik ongesteld moest worden wat bloed verloren en ik was in de veronderstelling dat mijn menstruatie nog wel zou doorkomen, ook omdat we een paar dagen ervoor een negatieve zwangerschapstest hadden. Maar, er kwam geen menstruatie en we begonnen toch te twijfelen. Het was manlief die zei: Zullen we morgen (maandag) toch maar een test doen. En zo gezegd, zo gedaan en we konden onze ogen niet geloven... Al na 20 seconden kwam het tweede streepje tevoorschijn! Ik was aan het lachen en huilen tegelijk, zo blij was ik! En Niels zat heel stil vooruit te staren en kon het ook niet geloven. We waren ZWANGER!!! We hebben de verloskundige gebeld en die zei dat ik zo'n 5/ 6 weken zwanger was... Over drie weken (12 februari) mocht ik komen voor de eerste echo!!! Zo spannend. We hebben het gelijk aan onze ouders verteld en vrijdag 15 januari zouden we het ook aan de broers/ zussen vertellen.

Helaas was dit gelukkige gevoel niet van lange duur, want op donderdag 14 januari had ik 's ochtends bloedverlies... Eerst bleef ik nog rustig, maar al snel sloeg de paniek toe. De volgende dag eindigde onze oh zó gewenste zwangerschap in een miskraam en is ons wondertje ons 'vlindersterretje' geworden. Wat een verdriet en een gevoel dat ik niet kan beschrijven... Alsof je hart wordt verscheurd!

We zijn nu bijna twee maanden verder en het gaat redelijk goed. Ons kleine vlindersterretje zit voor altijd in ons hart. We hebben in huis een mooi klein wit mandje met allerlei spulletjes die we hebben gekregen. Op die manier is ons 'kindje' er altijd een beetje bij. En vergeten doen we het natuurlijk nooit!