Afscheid van wiegen

Zes maanden lang heb ik mijn kleine kereltje in slaap gewiegd. De eerste vier maanden gingen prima. Rustig in slaap wiegen, slapende baby wegleggen en de nachten waren ook prima.
Na de vier maanden slaapregressie ging het er steeds slechter aan toe. Wiegen ging steeds moeizamer, wegleggen ging steeds vaker mis, de nachten werden beroerder, de ochtenden steeds vroeger (lees 4u30) en de dagen steeds huileriger. Het was hoogtijd voor verandering, ik had al vanalles geprobeerd maar niets leek te helpen, ik was wanhopig.
Ik las me in over gecontroleerd huilen en bereidde me hier mentaal op voor, ook al sprak het tegen mijn moedergevoel, maar ik moest wat.

En toen werd ik ziek, zo ziek dat ik niet meer kon staan of zitten, enkel maar liggen. Mijn man moest dus (zijn allereerste) nacht doen met de baby, je kan je voorstellen dat dat geen beste nacht was. Hij deed zn best maar de baby wou maar niet. Ik probeerde hem tips te geven en het gesprek ging zo
Ik - 'zn beentje en armpjes beetje tegen je aandrukken, wordt hij rustig van'
Man - 'beetje idee van inbakeren dus?'
En toen dacht ik .... Zou dat het zijn?

Na de ellende van het ziek zijn wiegde ik mijn zoontje ik mijn zoontje voor de laatste keer in slaap, wat een bitterzoet moment. Het slaapje daarop begon ik mijn experiment - wil hij ingebakerd zitten?! Ik haalde de bakerdoek weer boven (die hij overigens sinds 4 weken oud al niet meer gebruikte) en bakerde hem in, legde hem in zijn bedje en ging rustig sshen. Hij werd even boos, en om een of andere reden dacht ik mss helpt een speentje. Hij wou nooit een speen, maar plots sabbelde hij alsof hij nooit anders had gekend. Ingebakerd, met een speentje sliep mijn zoontje plots zelf in in zn bedje, zonder wiegen, zonder gehuil. Wat?!

Maar goed, ik hoor de mom maffia al komen 'inbakeren mag niet met 6 maanden'.
Gelukkig had ik nog het fedde en kees lakentje en slaapzak liggen van mijn oudste, die een huilbaby was. Voor haar heeft het nooit geholpen maar ik had het wel bewaard.
Het volgende slaapje gebruikte ik het lakentje en het slaapzak, het heeft toevallig de kleurcombinatie van het kamertje van mijn zoontje. Ik legde hem er wakker in, sshte nog een paar minuten en weer 10 minuten later sliep hij vlot zelf in zn bedje.

Ik zit nu op dag 4 van niet wiegen, en sinds gisteren kan ik hem wakker in bed leggen, aai over zn bolletje en weglopen. Deurtje dicht, zonder gehuil gaat hij lekker slapen. Wat een verademing!

De nachten zijn nog steeds rommelig, maar ik hoef niet meer te wiegen en deze ochtend werd hij wakker om 5u30 en heeft hij rustig rondgekeken tot 6u15 toen we opstonden.
Ik ga er vanuit dat dit binnenkort ook wel weer bijtrekt, hij is nu tenslotte ook flink verkouden.

Ik voel me dom, dat ik niet eerder dacht aan opnieuw inbakeren. Ik vind het gek dat hij plots na 6 maanden een speen wil.

Maar ik ben blij!

En toch, zo heel stiekem, mis ik dat lieve kleine snurkende kereltje in mijn armen. Gek he?