Bevallingsverhaal

Rond een uur of 12 zaterdag ´s middags verloor ik mijn slijmprop... Ik wist dat dit op zich niks hoefde te betekenen, maar, ik had het gevoel dat er echt iets stond te gebeuren. En natuurlijk... er gebeurde niks. De hele dag niet totdat ik rustig lag te slapen... om kwart over 1 braken mijn vliezen, ik was echt net op tijd uit bed, oef! Hier in Spanje is het normaal dat je naar het ziekenhuis gaat als je vliezen breken, dus wij hop in de auto, naar het ziekenhuis, alles rustig, en de weeen nog niet begonnen.

Eerst een tijdje aan de monitor gelegen, en langzaamaan begonnen de weeen en de harde buiken, maar niks aan de hand, we hebben een bedje voor je boven, dan kun je nog even gaan slapen. De volgende dag, toch al flinke weeen, om de 5 min. Om 2 uur ´s middags moch ik naar beneden om te kijken of het al opschoot. Helaas, 1 cm ontsluiting. En hop weer terug naar boven. Even rustig aangedaan, weeen werden ondertussen steeds erger, heftiger. Om 8 uur mocht ik weer naar beneden, en wat denk je, al wel 2 (!!!) cm ontsluiting, dus dat schoot echt voor geen meter op. Er werd afsgesproken dat als er om 1 uur ´s nachts nog niet genoeg ontsluiting was dat ik weeenopwekkers zou krijgen. Ik had ondertussen al wel hele sterke en pijnlijk heftige weeen, dus hoe moest ik nou die laatste uren doorkomen...

Om 12 uur kreeg ik bloedverlies, en het bleef aanhouden, dus uiteindelijk mocht ik om half 1 naar beneden, was al bijna 24 uur geleden dat mijn vliezen gebroken waren... Dus bloedend met heftige weeen naar beneden, en jahoor... 3 cm ontsluiting. Ik dacht echt dat ik neer zou vallen van vermoeidheid, ik kon niet meer. Maar ik mocht naar de verloskamer, en daar heb ik besloten om toch maar voor de ruggeprik te gaan. Ik was te moe, had teveel pijn, en het ging echt te langzaam. Ik  heb heerlijk geslapen vanaf toen...

Om 9 uur ´s morgens had ik 8 cm ontsluiting en wat was ik blij dat ik de ruggeprik had gehad... Maar toen had ik dus bijna geen weeen meer, dus, ruggeprik uit, weeenopwekkers aan... Au, au au. En met mijn geluk bleef het langzaam gaan... Het was net of hij eerst had besloten om er uit te komen, en toen op het laatste moment dacht, haha ik doe het toch niet...

Om een lang verhaal kort te maken, moch ik uiteindelijk om half 3 gaan persen, en 12-12-11 om 10 voor 3 ´s middags was hij er eindelijk. Ow wat was ik gelukkig. Ik had van tevoren al besloten nooit meer aan de bevalling te denken, en gewoon te genieten van onze kleine John Joshua. En hij is een engel. Hij is prachtig!!!!!!!!!

Heel toevallig is 12-12-09 onze trouwdag, en nu is het dus ook de geboortedag van onze zoon, een mooier geschenk konden we niet krijgen!!!

En... het is het natuurlijk dubbel en dwars waard als je ziet wat je ervoor terugkrijgt!!! Nou dit was mijn bevallingsverhaal. Ik wilde het wel graag opschrijven. Want de hele bevalling vergeten wil je toch niet ;-).

Groetjes Nicole.