Mijn moeder...

Ik weet het echt even niet meer. Ik zal even bij het begin beginnen...

Voor ik ging trouwen met Hannes begon mijn moeder er al meteen over: ´Nou als jullie straks kinderen krijgen dan verhuis ik naar de Canarische Eilanden´ (waar we wonen). Ik heb toen al aangegeven dat ik daar helemaal geen zin in had, ook omdat mijn moeder en ik elkaar nog al eens in de haren vliegen. Maar het was toen nog lang niet zover. En ik heb iedere keer weer gezegd dat ik het liever niet had en dat ze gewoon lekker in NL blijft... En toen werd ik zwanger...

Nou komt ze dus overmorgen... Eerst blijft ze een week of 2 bij ons wonen en dan is dus het plan dat ze haar eigen appartementje vindt en een baantje (moeders is al 57). Dat zie ik nog niet zo snel gebeuren. We zijn hier nog niet echt over de crisis heen en de baantjes liggen niet voor het oprapen, appartementen zijn hier vrij duur en natuurlijk heeft ze hier geen geld voor... Dus waar ik heel bang voor ben, ze gaat hier constant op mijn lip zitten, mij vertellen hoe ik het moet doen. En ik heb mijn eigen leven hier wat me heel goed bevalt, en wat ook heel goed gaat. Dus ik heb hier geen zin in.

Ja ik pas wel op, dan kan jij lekker weg, of werken zegt ze dan. Maar ik heb van mijn werk (heel luxe) 6 maanden verlof gekregen, dus ik hoef helemaal niet weg, ik wil lekker zelf bij mijn kindje blijven. Mijn man werkt ook alleen avonden, dus in principe zijn we altijd met z´n 2-en. Maar mevrouw werkt zich er wel even tussen. Laatst ben ik eens enorm tegen haar uitgevallen omdat ze echt te ver ging. Weet je wat ze toen zei? Heb je last van je hormonen??? Ik kon haar wel ik weet niet wat aandoen. Ik weet het gewoon even niet meer, moet ik het gewoon even op zijn beloop laten en zien hoe het uitpakt of wat?? Ze luistert toch niet naar me. Alle adviezen zijn welkom!!!!!!!! Ik schrijf over een weekje wel hoe het er dan uit ziet. Dit word een never ending story ben ik bang.

Ik moest het gewoon even van me afschrijven.

Groetjes Nicole

458 x gelezen, 0

In Overig

reacties (0)


  • jinde

    Het is lastig als iemand haar behoeften nagaat zonder zich af te vragen of het jou(jullie) wel uitkomt en dan nog beledigd is als je een keer de waarheid zegt.
    Mijn moeder wil zoals je weet bij mij in Duitsland kraamhulp spelen, maar dat wil ik absoluut niet. Ze wil ook heel vaak langskomen, maar wij willen in de weekenden vaak rust en afspreken met vrienden. Afgelopen weekend moesten we met spoed naar het ziekenhuis omdat mn moeder een epileptische aanval kreeg wat ze nog nooit heeft gehad en ze wilde daar niet blijven. Nu is ze weer in Nederland. Ik vind het een zeer ernstige situatie, maar zij ziet dat niet in. Het enige positieve is dat ik nu een duidelijke reden heb om haar niet als kraamhulp te willen. Behalve dan dat ik sowieso dan ook voor haar moet zorgen (is altijd zo) en ze heel onhandig is met babies is onze band nou niet echt geweldig. Dan kan ze dat wel willen forceren omdat ze dat graag wil, maar dat werkt niet.

    Wat jou situatie betreft. Ik denk dat het goed is om heel duidelijk te stellen dat jij en je man het besproken hebben en dat ze twee weken kan blijven, maar dat jullie daarna weer met z'n tweeën willen zijn. Als ze redenen bedenkt waarom dat allemaal niet klopt of niet ok is en dat dat problemen voor haar oplevert, gewoon blijven herhalen waar jullie behoefte aan hebben. Jullie willen rust, met z’n tweeen zijn en ze moet vantevoren bellen voor een afspraak (ik vul even in dat je dat wil ;) ).
    Mijn vader was vroeger ook erg goed in allerlei argumenten erbij halen om z’n gelijk te krijgen en deze kras-in-de-plaat techniek werkte heel goed. Je moet wel kort en bondig zeggen wat jij wil en dat herhalen en niet ingaan op de redenen die zei noemt. Ze is volwassen en als ze voor zichzelf problemen creeert, dan zal ze die zelf moeten oplossen!

    En als ze vraagt of je last hebt van hormonen, zeg dat je last hebt van haar. Ik weet het klinkt hard, maar als al die keren dat jij hebt aangegeven dat je niet wil dat ze verhuist niet zijn aangekomen, dan is dat soms de enige aanpak.
    Ik hoop dat ze nog een woning in NL heeft!
    Succes!

  • roosje1979

    Jeetje wat een lastig dilemma.
    Maar je zegt zelf dat de appartementen erg duur zijn en zij helemaal niet zoveel geld heeft....dan kan het hele plannetje toch niet doorgaan? Of begrijp ik het dan verkeerd..
    Ik kan me heel goed voorstellen dat je daar niet op zit te wachten, die bemoeizucht.
    En als je dat tegen haar zegt, hoe reageert ze dan?

    Heel veel sterkte meid

  • bloemo

    Lijkt me ontzettend lastig meid. Hoop voor je dat er een oplossing komt.