Een lichte depressie zou kunnen, ik kan alleen nog wel van andere dingen genieten en werk gewoon fulltime. Verloskundige is hier ook van op de hoogte. Vriend wil het kindje heel graag en wil ook dat het goed komt tussen ons. Ik weet niet of ik nog onvoorwaardelijk van hem kan houden. Ik denk wel dat als het kindje er is het wel goed komt met het gevoel, misschien duurt het even. Adoptie is dus geen optie. Het ene moment denk ik, ik ga weg en ik kan dit. Het andere moment wil het nog een kans geven.. heel verwarrend. Het is voor mij gewoon een droom die uit elkaar valt. Het lijkt me zo mooi om dit mee te maken met iemand waar je op dat moment super graag wil zijn.
Je kunt dit met de verloskundige bespreken. Ze hebben een speciale poli in het ziekenhuis voor vrouwen die zwanger zijn die niet goed in hun vel zitten. Ook zou ik het met je vriend bespreken hoe je je voelt. Je zou in therapie kunnen gaan maar dat kan alleen als je nog bereid bent om het te proberen... Besef je goed dat het ook de hormonen zijn op dit moment die een hele grote rol spelen in hoe jij je voelt. Als je echt niet meer van hem houd zit er maar een ding op: uit elkaar gaan! Je baby hoeft hier geen belemmering in te zijn. Natuurlijk is het een heleboel geregel maar dat komt allemaal goed! Sterkte ♡
Zou je niet meer rust krijgen en dingen kunnen verwerken/plekje geven als je (ex)vriend niet meer bij je in huis woont . Waardoor je eindelijk wel kan genieten van je zwangerschap .
lieve meid, wat een lastige situatie om zwanger in te zijn. veroordeel jezelf vooral niet. Ik heb een vriendin die 6 jaar een medisch traject in moest om zwanger te raken en toen dit eindelijk gelukt was voelde ze zich de hele zwangerschap ongelukkig. ze kon niet meer doen wat ze wilde en voelde zich gevangen in een lijf dat niet van haar was. wat ik daar mee wil zeggen is dat er meer vrouwen zijn die zich zo voelen.. EN DAT MAG OOK! niet iedereen voelt zich fantastich tijdens de zwangerschap, laat staan in jou roerige fase. Daar hoef je je niet schuldig om te voelen en mag niemand je om veroordelen. Dat hele ik moet zo oneindigdankbaar zijn als ik zwanger ben is iets wat we onzelf en elkaar hebben aangepraat... en dat is echt niet nodig... kies voor jezelf. wat ik je wel wil meegeven ( en andere hieronder ook aangeven) is dat het denk ik goed is dat je gaat ontdekken of de baby voor jou een persoon opzich is, of te verbonden aan je (ex?) partner. en hoe dit er dan in de toekomst uit gaat zien. ik wens je veel wijsheid toe. neem je tijd. en geef jezelf ruimte om te voelen wat je voelt .
Jeetje, wat heftig voor je.
Goed dat je al professionele hulp hiervoor zoekt. Wil je vriend überhaupt nog iets met de kleine te maken hebben?
Misschien eens verdiepen in een (open) adoptie?
Weet hier weinig op te zeggen.
Heel veel sterkte en wijsheid gewenst
Het klinkt niets alsof je het alleen hoeft te doen. Jouw vriend klinkt alsof hij best betrokken wil zijn bij de kleine toch? Ik denk dat je het hebben van een kindje en het samen zijn met de vader van je kindje moet zien als twee keuzes die apart te maken zijn maar wel met elkaar vervlochten zijn. Hij is door het kindje niet perse verbonden met jou, maar wel met zijn kindje. Probeer voor jezelf duidelijk te krijgen hoe jij in je relatie staat tot je kindje, en hoe je in je relatie staat tot je vriend. Wellicht dat haptonomie je daarbij zou kunnen helpen?
Ik zou daarnaast je gevoelens echt bespreken met je verloskundige /gynaecoloog. Zij zijn er om je hierbij te helpen. Het zijn al hele lastige punten in je leven en als er dan ook nog allerlei hormonen door je lijf gieren, maakt dat het niet makkelijker.
Heel veel sterkte en succes! Er komen echt mooie tijden aan, al loopt het anders dan verwacht. Je bent veerkrachtiger dan je denkt!
Vind het niet zo raar hoor, heb ongeveer net zoiets mee gemaakt en dit is gewoon niet hoe je het wilt. Het is nou eenmaal veel leuker als je in een stabiele en liefdevolle relatie zit. Dus ik zou mezelf niet veroordelen als ik jou was. Natuurlijk hoop ik voor je dat je nog wel gaat genieten van je zwangerschap. Want dit is niet leuk! Alles veranderd ook als je baby er uit is. Hopelijk kun je dan eindelijk genieten!
Wat ik me afvraag is of je echt een afkeer hebt tegen de baby of dat je eigenlijk een afkeer hebt tegen je vriend en dit afreageert op de baby? Denk dat het goed is om dit te onderzoeken voor je zelf. Ik kan me heel goed voorstellen dat je heel veel boosheid hebt naar je vriend en dit enkel kwijt kan in de baby en de hele situatie.
Ik wil je iig heel veel sterkte wensen en hoop dat je een beetje tot rust kan komen ❤
Kan het zijn dat je last hebt van een depressie door deze situatie? Dan is het niet gek dat je dit zo voelt... Heb je familie waar je een beetje op terug kunt vallen? Zo niet, dan kun je eens vragen of je via erishulp.nl wat ondersteuning kunt krijgen om door deze moeilijke tijd heen te komen. Dan voel je je misschien iets minder alleen 
Sterkte !!
reacties (0)