Wordt een droom nu werkelijkheid?

Toch wil ik het ook maar even van me af schrijven. Zit hier vaak te kijken naar blogs van anderen. En nu is het tijd voor mijn verhaal😊.

Ik ben 24 jaar, samenwonend met mijn vriend 27 jaar en hebben vorig jaar september besloten om voor ons eerste kindje te gaan. Ik zat hiervoor aan de pil en ben dus begin september 2022 gestopt.
Elke maand was het maar weer een gok wanneer ik mijn eisprong had en ongesteld werd. Gezien de wisselende cyclussen die ik had (gemiddeld 31-47 dagen). En steeds maar niet raak.
Eind juni dit jaar, heb ik de dokter opgebeld en gezegd dat ik al ruim 2 maand niet ongesteld was maar ook niet zwanger was, gezien de meerdere testen die negatief waren. En ook via de huisarts maar een test gedaan, negatief.
Op zijn vroegst kon de dokter wat betekenen voor ons in september dit jaar, aangezien wij dan een jaar aan het proberen waren. (Dit kreeg ik half juli te horen) Dus ik liet het allemaal maar met rust, met in me hoofd... ach in september kan ik doorverwezen worden naar de gynaecoloog en zien het dan wel verder, wat maakt nu die 2 maanden uit.

Nog 2 weken werken en dan lekker op vakantie. Dan had ik mezelf beloofd om het gewoon lekker allemaal los te laten en het wel te zien hoe of wat. Aangezien ik vaak kreeg te horen dat ik er te veel mee bezig was (meerdere maanden ovulatie testen gebruikt).
En ja hoor, de dag voor we op vakantie gaan... ongesteld. Gemengde gevoelens, yes mijn lichaam doet het nog en aan de andere kant.. een dag voor de vakantie ?!
Gelukkig 5 dagen later en milde klachten was het weer over.

Weer terug van vakantie en met mijn vriend het er over gehad om toch maar eens wat vaker te oefenen. 1x in de 2 dagen rond de 14 dagen na dag 1 van mijn cyclus.
En ja hoor 9 dagen later weer ongesteld.. na eerst ruim 3 maanden niet ongesteld te zijn geweest. Nu in 3 weken tijd, 2 keer ongesteld.
Ik begon te denken dat nu misschien toch alle hormonen van de pil uit mijn lichaam waren en mijn lichaam zich gereset heeft ?

Op de 14e dag van mijn cyclus dacht ik.. ach wat kan mij het schelen, ik doe een ovulatie test. En gelijk ontzettend hoog. Ik wist niet wat ik zag, die avond er voor nog gezellig gehad in de slaapkamer.
S' avonds nog maar een keer getest, en ja hoor weer hoger. Op de 15e dag heb ik mijn piek gehad en savonds een gezellig onderonsje tussen mij en me vriend gehad.
De 16e dag was het al weer verminderd.

En dan.. 2 weken wachten tot je kan testen, voelt als een eeuwigheid. En don't blame me 🙈 maar bij elk dingetje wat je voelt, ga je toch denken zou het toch? En vooral als het zo gewenst is na zo een lange tijd...
Je probeert er zo min mogelijk aan te denken en van je af te zetten maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Verschillende dingen die mij het laten voelen van het is raak, puur omdat ik zelf niet zo ben of normaal anders ben en nee ik ben niet de enige.
Mijn vriend zei namelijk toen ik 7-8 dpo tegen mij, ik heb het gevoel dat je zwanger bent. En ja hij maakt vaak geintjes maar was dit keer erg serieus, terwijl hij degene is die steeds zegt, zet het van je af, hou je er niet zo mee bezig, hoe meer je op de kleine dingen let - hoe gekker je jezelf maakt.
En waarop ik aan hem vroeg of hij het op recht meende en waarom. Alles aan zijn gezicht liet zien dat hij serieus was.

Aanstaande woensdag, zou ik dan mijn menstruatie moeten hebben. Natuurlijk kon ik het niet laten om te testen op 9-10 dpo maar de uitkomst was niet verrassend. Uiteraard negatief.
Dus nu laat ik het gaan en zie ik woensdag of donderdag wel.
En zo niet, dan kan ik hopelijk snel bij de gynaecoloog te recht.