Geboorteverhaal
Drie weken geleden is ons lieve ventje Owen geboren op 2 januari 2013 om 01:38
De bevalling ging super snel. Op 1 januari om 16:00 braken mijn vliezen op het moment dat ik net op stond van de wc. Dacht nog even dat ik incontinent begon te worden omdat het maar een klein beetje was maar toen ik even later weer wat verloor wist ik het zeker.. dit was geen urine maar vruchtwater, het was begonnen!
Aangezien het helder was en ik verder nog nergens last van had had het nog niet veel haast. Een half uur later belde ik de verloskundigenpraktijk om ze op de hoogte te stellen en om half 7 kwam de verloskundige langs om te kijken hoe het allemaal ging.
Ik had nog steeds geen weeen en bloeddruk was allemaal goed. Ze legde me uit dat ik kon bellen als de weeen om de drie minuten kwamen en 1 minuut aanhielden maar ze zei er ook meteen bij dat dat nog wel even kon duren omdat 1 cm ontsluiting ongeveer een uur duurt.
Oke prima dus mijn vriend en ik wachtte rustig af. Hebben nog even een bord spaghetti naar binnen gewerkt en om 20:30 begon ik wat te voelen. Dat werd alleen al heel snel heel pijnlijk dus een uur later had ik het al niet meer en zei ik dat mijn vriend moest gaan bellen. Hij had zoiets van huh? En wilde weten om de hoeveel tijd ik weeen had en hoe lang ze duurde. Ik had geen idee maar wist wel dat ze snel kwamen en dat het pijn deed en met die pijn wilde ik niet de nacht door. Dacht nog 'misschien stel ik me wel ontzettend aan maar als dit nog 10 uur moet gaan duren ga ik dat echt niet trekken'.
Gelukkig was de verloskundige er al om 22:00. Ze keek meteen of ik al ontsluiting had en in die 1,5 uur zat ik al op 5 cm! Stelde ik me toch niet aan.
Dus wij op naar het ziekenhuis waar de ontsluiting om 23:00 al 8/9 cm bleek te zijn. Op dat moment hield ik het echt niet meer maar voor iets tegen de pijn was het al te laat. Had me wel ingesteld op pijn, veel pijn maar dit had ik echt niet van tevoren kunnen bedenken. Mijn god! Wist mezelf geen houding meer te geven. Wilde niet zitten of liggen maar staan was ook eigenlijk niets. Weeen ving ik op door ergens op te hangen of op de wc, daar hing ik dan ook een beetje boven.
Het duurde toen nog zo'n 45 minuten voordat ik het gevoel kreeg dat ik moest persen. Alleen leken die 45 minuten wel eeuwen! En ik nam me dan ook voor om dit nooit maar dan ook nooit meer te doen!
Als ik een wee had kon ik niet praten, niet luisteren en kon ik niets hebben. Geen massage's (waar ik me van tevoren op had verheugd) of wat dan ook. Maar gelukkig was het toen eindelijk zover en mocht ik gaan persen. Liggen vond ik alleen vreselijk en heb ook geen comfortabele houding kunnen vinden... maarja moest het er toch maar mee doen. Heb me suf geperst maar na een uur nog geen baby en toen werd ik toch behoorlijk moe. Op dat moment namen de weeen ook af en werd er besloten dat ik weeenopwekkers zou krijgen door een infuus. Mee dat alles daarvoor gehaald was kwamen de weeen ineens weer goed. Heb het toen nog een paar keer geprobeerd maar kreeg de baby er echt niet uit. Infuus werd aangesloten en inmiddels was de verloskundige van het ziekenhuis erbij gekomen i.v.m. de niet vorderende uitdrijving (jaja zo noemen ze dat mooi). Ze zei me dat ze moest gaan knippen omdat de baby anders niet zou passen dus ze haalde een megaspuit tevoorschijn en begon me te verdoven. Vervolgens vertelde ze dat Heidi, de assistent bij de volgende wee zou helpen om de baby eruit te krijgen door op mijn buik te duwen. Ze wilde namelijk echt dat de baby er binnen 10 minuten zou zijn. Was op dat moment ook al ongeveer 1,5 uur aan het persen. Mocht dat op die manier niet lukken dan zou er een vacuumpomp aan te pas komen en dat wilde ik echt niet!
Dus toen de wee kwam heb ik met me laatste kracht zo hard als ik kon geperst, ondertussen hoorde ik *knip* *knip* *knip*
En sprong Heidi met der hele gewicht bovenop me. Dat maakte wel indruk op mijn vriend, de volgende dag had hij het er nog over hehe!
En toen wastie daar! Onze Owen!
Een flinke vent van 3925 gram en 51,5 cm met alles erop en eraan.
En wat een schatje!
We zijn superblij met onze grote kleine man :D
Aangezien het helder was en ik verder nog nergens last van had had het nog niet veel haast. Een half uur later belde ik de verloskundigenpraktijk om ze op de hoogte te stellen en om half 7 kwam de verloskundige langs om te kijken hoe het allemaal ging.
Ik had nog steeds geen weeen en bloeddruk was allemaal goed. Ze legde me uit dat ik kon bellen als de weeen om de drie minuten kwamen en 1 minuut aanhielden maar ze zei er ook meteen bij dat dat nog wel even kon duren omdat 1 cm ontsluiting ongeveer een uur duurt.
Oke prima dus mijn vriend en ik wachtte rustig af. Hebben nog even een bord spaghetti naar binnen gewerkt en om 20:30 begon ik wat te voelen. Dat werd alleen al heel snel heel pijnlijk dus een uur later had ik het al niet meer en zei ik dat mijn vriend moest gaan bellen. Hij had zoiets van huh? En wilde weten om de hoeveel tijd ik weeen had en hoe lang ze duurde. Ik had geen idee maar wist wel dat ze snel kwamen en dat het pijn deed en met die pijn wilde ik niet de nacht door. Dacht nog 'misschien stel ik me wel ontzettend aan maar als dit nog 10 uur moet gaan duren ga ik dat echt niet trekken'.
Gelukkig was de verloskundige er al om 22:00. Ze keek meteen of ik al ontsluiting had en in die 1,5 uur zat ik al op 5 cm! Stelde ik me toch niet aan.
Dus wij op naar het ziekenhuis waar de ontsluiting om 23:00 al 8/9 cm bleek te zijn. Op dat moment hield ik het echt niet meer maar voor iets tegen de pijn was het al te laat. Had me wel ingesteld op pijn, veel pijn maar dit had ik echt niet van tevoren kunnen bedenken. Mijn god! Wist mezelf geen houding meer te geven. Wilde niet zitten of liggen maar staan was ook eigenlijk niets. Weeen ving ik op door ergens op te hangen of op de wc, daar hing ik dan ook een beetje boven.
Het duurde toen nog zo'n 45 minuten voordat ik het gevoel kreeg dat ik moest persen. Alleen leken die 45 minuten wel eeuwen! En ik nam me dan ook voor om dit nooit maar dan ook nooit meer te doen!
Als ik een wee had kon ik niet praten, niet luisteren en kon ik niets hebben. Geen massage's (waar ik me van tevoren op had verheugd) of wat dan ook. Maar gelukkig was het toen eindelijk zover en mocht ik gaan persen. Liggen vond ik alleen vreselijk en heb ook geen comfortabele houding kunnen vinden... maarja moest het er toch maar mee doen. Heb me suf geperst maar na een uur nog geen baby en toen werd ik toch behoorlijk moe. Op dat moment namen de weeen ook af en werd er besloten dat ik weeenopwekkers zou krijgen door een infuus. Mee dat alles daarvoor gehaald was kwamen de weeen ineens weer goed. Heb het toen nog een paar keer geprobeerd maar kreeg de baby er echt niet uit. Infuus werd aangesloten en inmiddels was de verloskundige van het ziekenhuis erbij gekomen i.v.m. de niet vorderende uitdrijving (jaja zo noemen ze dat mooi). Ze zei me dat ze moest gaan knippen omdat de baby anders niet zou passen dus ze haalde een megaspuit tevoorschijn en begon me te verdoven. Vervolgens vertelde ze dat Heidi, de assistent bij de volgende wee zou helpen om de baby eruit te krijgen door op mijn buik te duwen. Ze wilde namelijk echt dat de baby er binnen 10 minuten zou zijn. Was op dat moment ook al ongeveer 1,5 uur aan het persen. Mocht dat op die manier niet lukken dan zou er een vacuumpomp aan te pas komen en dat wilde ik echt niet!
Dus toen de wee kwam heb ik met me laatste kracht zo hard als ik kon geperst, ondertussen hoorde ik *knip* *knip* *knip*
En sprong Heidi met der hele gewicht bovenop me. Dat maakte wel indruk op mijn vriend, de volgende dag had hij het er nog over hehe!
En toen wastie daar! Onze Owen!
Een flinke vent van 3925 gram en 51,5 cm met alles erop en eraan.
En wat een schatje!
We zijn superblij met onze grote kleine man :D
reacties (0)