De meesten wisten inmiddels dat ik zwanger was, maar nog niet iedereen. Na een lange weg van ziekenhuizen was het eindelijk voor ons zo ver!
afgelopen dinsdagavond hadden wij een echo in Westerhoven. Super veel zin in. Vorige week nog een goed hartje gehoord met de doptone en nu het verschrikkelijke nieuws dat het hartje niet meer klopte en er een vliesje om het kindje zat, wat betekent dat het niet goed is.
Jack en ik zijn er echt kapot van. We durfden niet meer te hopen op geluk en daar was het, een positieve zwangerschapstest.
Bij 7 weken een goed kloppend hartje, het kon amper nog mis zei de gynaecoloog.
Vorige week waarschijnlijk op dezelfde avond als dat het hartje stopte hebben wij het hartje nog gehoord en was alles prima, zei de verloskundige.
Zelfs dinsdag op de echo, zag ik een piepklein mensje en was gelukkig, totdat de echoscopiste het verschrikkelijke nieuws bracht.
Alsof dat al niet erg genoeg was, kregen we nog wat te verduren.
We hebben woensdag een gesprek gehad bij de gynaecoloog en daar was ik helemaal overstuur van.
Met de verloskundige hebben we al even besproken hoe we nu verder moeten, hoe het kindje moet afvloeien. Ze had ons precies verteld welke mogelijkheden we hadden.
Spontaan afwachten, maar dan kan het misschien zelfs 3 weken duren voordat de miskraam in gang is gezet.
Middels tabletten die je vaginaal inbrengt zodat de miskraam binnen 24 uur op gang komt, maar garantie is maar 50 procent na 2 dagen na elkaar proberen.
Of curretteren in het ziekenhuis. Jack en ik waren het er al snel over eens dat we nu ook zo snel mogelijk lichamelijk in ieder geval verder willen en in alle rust alles kunnen gaan verwerken, zonder nog een hoop spanning wanneer de miskraam plaatsvindt en de angst voor het onbekende.
De gynaecoloog dacht daar heel anders over. Haar taak is het informeren van de mogelijkheden en de risico's, maar de gynaecoloog waar wij terecht kwamen, was duidelijk van mening dat een curretage de slechte keuze was die we konden maken, daar zou ik spijt van krijgen en de risico's waren veel te groot, het was ene medische ingrep en ze had er bezwaren tegen. Enigzins gedwongen zijn Jack en ik uiteindelijk met de tabletten naar huis gegaan, want ik wilde echt niet wachten op een miskraam ergens bijvoorbeeld op school of op een moment dat ik me niet op mijn gemak voel.
En de klap die we dan nogmaal moeten ontvangen durf ik niet aan.
Eenmaal thuis gekomen had ik er toch veel meer moeite mee en kon ik niet achter het besluit van de pillen staan. ik heb mijn zusje gebeld en die gaf aan dat ze zoiets nog nooit gehoord had en dat ik de verloskundige moest bellen.
Dat hebben we gedaan.
Die werd ook kwaad en is aan het bellen gegaan met het ziekenhuis, ze zou gisteren voor 5 uur terugbellen en dan zouden we vandaag gewoon gecurreteerd kunnen worden,of dan pas maandag, want in het weekend doen ze dat alleen in noodsituaties.
Ik werd erg zenuwachtig, want de middag ging voorbij en er kwam maar geen telefoontje. Ik was zo bang dat het uiteindelijk niet zou doorgaan dat we op het laatste moment toch maar snel besloten hebben om de miskraam op gang te zetten met de tabletten. Wel met de afspraak dat bij de minste geringste onzekerheid of te veel pijn we acuut naar het ziekenhuis zouden rijden om het alsnog in het ziekenhuis te laten gebeuren of door hen te laten curreteren.
Ik heb niet zo lang hoeven wachten want gisteravond was het dan toch zo ver na flink wat pijn is het kindje losgekomen. We hebben het opgevangen en in de tuin begraven. Het was ontzettend moeilijk. Jack vond het fijn om het kleine prulleke nog even te zien, maar ik vond het verschrikkelijk om te zien hoe ver het kleintje eigenlijk al was ontwikkeld. We zagen echt vingertjes en teentjes en armpjes en beentjes. Het werd me echt te veel.
Vandaag voel ik me enorm eenzaam en leeg en moet er niet aan denken dat alles meteen maar verder gaat.
reacties (0)