Bevallingsverhaal Lana (voor ik het helemaal vergeet)

Zondag 7 oktober, de uitgerekende datum.

ik genoot nog van de laatste schopjes enzo maar ze mocht ook wel komen. Rond 22.30u ging mijn man slapen, ik wou nog wat tv kijken. Om 23u kreeg ik een harde buik. Daar zocht ik niets achter, ik had al de hele zwangerschap harde buiken af en toe. Even later weer een harde buik. Ik merkte wel dat dit anders was, een beetje lastiger dan voordien. Maar geen pijn. Even later weer een harde buik. Ik had op mijn ipad een app staan om de weeën bij te houden zonder zelf te moeten timen. Ik vond het een goed moment om dat eens te testen met de harde buiken. Dus ben ik een halfuurtje bezig geweest om op de start stop knop te duwen. Dan was het duidelijk... Ik had harde buiken (nog steeds geen pijn) om de vijf minuten en ze hielden een minuut aan. De bevalling was begonnen. Tussen middernacht en 1.30u is de pijn begonnen. Het was wel nog draaglijk dus ik oefende alvast verschillende houdingen en ademhalingen die ik geleerd had. Viel dat tegen! De pijn was alleen draaglijk als ik in foetushouding bleef liggen, elke andere houding (of bewegen in het algemeen) zorgde voor meer pijn. Ik ging nog naar het toilet, wat dingen klaar leggen voor in de valies. Maar bewegen lokte nog wat pijn tussen de weeën door uit. Op halftwee was de pijn zo hevig dat ik mijn man heb wakker gemaakt. Hij heeft toen de verloskundige gebeld. Ik wou zeker in het ziekenhuis bevallen maar ik wou ook zo lang mogelijk thuis blijven. Om 2u was ze er, toen kwamen de weeën al om de vier minuten. Ik had toen 4cm ontsluiting. Niet zo spectaculair want ik had al 3cm op voorhand. Dus wel een beetje teleurgesteld. Om iets voor drie kon ik het echt niet meer houden, ik kreeg ook geen rust want de weeën kwamen toen om de drie minuten. Dus dan maar op naar het ziekenhuis. Het duurde wel nog even tegen dat ik terug een broek en schoenen aan had. In de wagen vier weeën gehad, was echt verschrikkelijk. Tussen de parking van het ziekenhuis en de verlosafdeling 7 of 8 weeën gehad, ik wou zelf lopen dus we hebben er een kwartier over gedaan. Om 3.30u waren we dan op de verlosafdeling en heb ik onmiddellijk gezegd dat ik een epidurale verdoving wou. Daarop hebben ze de dokter opgeroepen en terwijl mij nog eens laten plassen en mij aan de monitor gelegd, ondertussen had ik tussen de 4 en de 5cm. De vroedvrouw daar was helemaal niet zo vriendelijk, mij instructies geven tijdens een wee ipv even te wachten... Daarom wou ik dus zo lang mogelijk thuis blijven. Gelukkig was de dokter er snel, om 4u kreeg ik de epidurale. Echt van de hel naar de hemel! Van de uren daarna weet ik niet zoveel meer. Ik wou slapen maar dat ging niet, ik denk dat ik wat op internet gesurfd heb en spelletjes gespeeld. Ook kreeg ik weeënopwekkers want door de epidurale viel het allemaal wat stil. Rond 5u begon ik vruchtwater te verliezen en even later kwamen ze mijn water breken. ik zei dat dat niet meer nodig was. maar ik zal wss een scheurtje hoger gehad hebben want ze konden alsnog mijn vliezen breken. Rond 7u ben ik in slaap gevallen maar 45minuten later maakte mijn man me wakker omdat één van de banden van de monitor verzakt was en de weeën niet meer werden geregistreerd. Dat zal hij geen twee keer doen! Daarna kon ik weer niet meer slapen :-(. Ondertussen werd ik om de paar uur gesondeerd omdat ik niet meer zelf kon plassen. Ook was mijn linkerbeen in slaap gevallen. Maar die nadelen wogen niet op tegen de pijn van de weeën. Rond 10.30u begon de epidruale uit te werken en voelde ik terug een beetje pijn. Gek genoeg enkel in de rechterkant van mijn buik. De pijn werd gaandeweg terug erger richting ondraaglijk. Ik kon kiezen tussen nog wat extra verdoving of niet. Ondertussen had ik 9cm en begon ik druk te voelen. Ik mocht van de vroedvrouw (ondertussen van de ochtendploeg en veel vriendelijker) al lichtjes meepersen. Ik wist niet wat mij overkwam! Als ik meeduwde ging de pijn zo scherp omhoog! Ik kon echt niet meeduwen, de enige manier om met de pijn om te gaan was ophouden. Zo kan ik natuurlijk niet bevallen. Dus heb ik toch nog het laatste shot van de epidurale gekregen. Rond 11.45u kwamen ze middageten voor mijn man brengen. Pech voor hem, ik werd op dat moment verhuisd van de arbeidskamer naar de verloskamer. Ik herinner mij dat ik helemaal trilde en ik kon daar niet mee stoppen, ze zeiden dat dat van de vermoeidheid was. En ik had gigantisch veel dorst. Maar ik mocht niet drinken omdat je daarvan kan overgeven omwille van de druk op de maag tijdens het persen. Gelukkig had ik een spuitbus van evian dus ik kon mijn mond wel verfrissen. Ik mocht beginnen persen, op aangeven van de vroedvrouw want zelf voelde ik niets. Na een paar persweeën werd de gynaecoloog gebeld. Dit is het enige echte nadeel van een verdoving: je bent niet in de eigen wereldje, je bent je bewust van alles wat er zich rond je afspeelt.  Rond 12.15u was ze er. Ze zei (niet tegen mij maar tegen de gynaecoloog in opleiding) dat mijn perineum veel te strak stond en dat het kindje er zo nooit uit zou komen. Tja, dan weet je dat je geknipt zal worden... En dat deed zooooooooveel pijn! In de wee daarop werd het hoofdje geboren, ik was nog niet bekomen van de knip en dit deed ook zoveel pijn! Ik was dan ook  opgelucht toen het hoofdje eruit was. De gynaecoloog moest mij echt aanmanen om verder te persen voor de schoudertjes. Ook dat was nog een hele scherpe pijn maar daarna was ze er! De gynaecoloog zei tegen de ar ts in opleiding dat dit kindje een hele mooie spildraai maakte, helemaal volgens het boekje. De gynaecoloog zei dat ik haar mocht aannemen maar het interesseerde mij echt niet. Zij moest ze maar opvangen en dan op mijn buik leggen. Zo is het dan ook gebeurd. Om 12.35u is ze geboren na 35 minuten persen ongeveer. Nadat de placenta ook geboren was, is ze beginnen hechten. Ja hallo, zo pijnlijk! Omdat ik een epidurale verdoving had, zou ik dat normaal niet mogen voelen. Wel dus... Elke keer ik ineen kromp van de pijn, begon Lana te huilen, alsof ze ook mijn pijn voelde. Ik kon dus niet echt genieten van die eerste momenten. Toen dat voorbij was, heb ik me op haar geconcentreerd en gekeken of ze mijn borst kon vinden. Dat kon ze maar ze hapte niet, tis te zeggen, ze hapte wel maar ze zoog niet. En dan werd ze kwaad omdat er niets kwam! Dit ging zo een keer of vijf door en ik werd er heel onzeker van. Ondertussen waren we zo'n 45 minuten na de geboorte. Ze hebben Lana even weggenomen (wel in dezelfde ruimte) om ze te wegen en te meten en een pampertje aan te doen. Ze had wel al op mij geplast, toffe dochter dat ik heb :-p. Ondertussen werd ik gewassen en kraamverband enzo aangedaan, ook werd de ruggeprik verwijderd. Mijn man heeft ze toen voor het eerst vastgehad en hij was echt verliefd op haar, zo mooi om te zien! Ik werd op een ander bed gelegd om naar de kraamafdeling gebracht te worden en Lana werd terug aan mij gegeven. De vroedvrouw wou nog 1x proberen om haar aan te leggen en dat lukte! Volgens mijn gevoel had ze tandjes, wat deed dat zeer!  Maar ik was vooral blij dat het gelukt was. Eenmaal op de kamer een heel gedoe, ik moest douchen en naar het toilet gaan. Dat laatste moest eerst anders mochten ze mijn infuus niet verwijderen. Ondertussen hebben ze Lana bij Jihed op zijn blote borst gelegd, dat vond hij geweldig :-). Pas rond een uur of 16u had ik even rust en kon ik op mijn gemak naar mijn dochter kijken. Jihed belde naar de drukkerij voor de geboortekaartjes en onze ouders werden ook verwittigd. Ik vond het maar een heel gek gevoel dat ik nu een kindje had. Het leek alsof ik droomde en alsof ik ze elk moment terug moest geven. Ik had er ook geen problemen mee dat andere mensen haar vasthielden. Dat overweldigend gevoel van liefde en bescherming kreeg ik pas de tweede dag. En oh wat heb ik mij daar schuldig om gevoeld! 

Ondertussen kan ik zeggen dat ik een droom van een dochter heb, ik zou ze voor geen geld van de wereld nog kunnen missen! En met de borstvoeding is het ook helemaal goed gekomen :-)