Te dik voor iui ?????

8 maanden terug hadden we alle onderzoeken doorstaan en moesten we zelf aan de slag.... Want... Alles was normaal en werkte zoal het hoort, mijn beide eileiders doen mee na de HSG (ze hebben er 1 opengetrokken die dicht zat) Ik voel deze 8 maanden lang van alles nieuws, elke maand om en om links en rechts de eisprong in de vorm van kramp aan 1 zijde, sinds 3 maanden de 2 weken na de eisprong heb ik ook kramperige buikpijn bij vlagen en last van lichtelijke misselijkheid enzo. 

Na een half jaar zelf proberen kwamen we terug bij de gyneacoloog, en die zegt... julli hebben nu recht op iui dus ik zal jullie doorverwijzen. er is alleen een klein probleempje, de gynaecoloog blijkt geen ziekenhuis te kennen die iemand met een BMI hoger als 35 wil helpen, omdat het te gevaarlijk is om zwanger te worden bij obesitas. Ik heb een BMI van 42,5. Dus ik een beetje boos omdat dit nooit eerder zo duidelijk vermeld is dat ze me dan niet zouden helpen, geef aan dat ik alle risico's ken! Ik aanvaard de risico's, ik heb een goede langeduur conditite en ik let al op mijn eten dat ik gezond eet en bewegen doe ik ook de hele dag.... (werk in de schoonmaak, de zware tak met machines e.d., het huishouden en mijn hobby is tuinieren op een tuin van 400m2) dus hoeveel beweging wil je hebben...Daarnaast wandel ik regelmatig als ik energie over heb, heerlijk de natuur in. En daarbij ik ken veel vrouwen die zwaarder zijn als mij die een gezond kindje op de wereld hebben gezet, plus mijn eigen familie is allemaal net zo zwaar die hebben allemaal een groot gezin....

Ik kende zelf een ziekehuis waar een vriendenstel bij liep, die zit dan wel wat verder weg, maar hun zijn ook geholpen en hebben nu een gezond kindje. de zwangerschap en bevalling verliep dan wel zwaar maar ze hebben wel hun droom waar mogen maken.

De gynaecoloog vroeg mij om een week de tijd zodat hij kon gaan informeren waar ze ons wilden helpen, deze tijd hebben we gekregen. Na een week nam hij contact met ons op en hielden we eigenlijk maar 1 keuze over, het bewuste ziekehuis die ik voor heb gedragen zouden ons idd helpen, die hadden geen BMI grens zei hij.

Aangekomen bij het ziekenhuis afgelopen maandag, mijn menstruatie was net doorgezet en we waren vol hoop en hadden echt plezier bij het inschrijven e.d. eindelijk na ruim 3 jaar zouden we de hulp krijgen die nodig is, in mijn hoofd had ik al bedacht dat we dan over een paar dagen al konden beginnen met de hormonen en dan de eerste iui ongeveer over 12 dagen plaats zal vinden.....Dol gelukkig voelde ik mij 

Na een lange wachttijd werden we dan eindelijk binnen geroepen bij de gynaecoloog. Na het kennismakingsgesprek bleef ze maar op 1 ding hangen.... ze vind het gevaarlijk dat ik met dit gewicht zwanger zou raken en vroeg me wat haalbaar is om af te vallen....Ik was volledig van de kaart... Ze vroeg me zelfs of ik al eens had nagedacht over een maagverkleining (HALLO....ZO DIK BEN IK NOU OOK WEER NIET HOOR, was mijn gedachte) ik kon het bijna niet voorstellen dat ze dat aan MIJ vroeg... Al is het het laatste op de wereld wat er zou bestaan om af te vallen.... DAT NOOOOIT! ik heb er teveel ellende van gezien bij mensen die gewoon gezond waren en dit ondergingen.....van ellende als nooit meer normaal kunnen eten omdat je je dan direct ziek voelt, tot iemand die het niet heeft overleeft....Plus dat het afvallen dan veeeeel te hard gaat waardoor je lichaam niet de tijd krijgt om zich aan te passen. Ik ben echt van mening dat het op natuurlijke kracht moet kunnen, want als je je gedachten niet veranderd dan veranderd je eetpatroon ook niet lijkt me....Al met al.... om terug te komen op het verhaal van afgelopen maandag, ze bleef dus maar hangen op dat gewicht verliezen, hoe ze me kon helpen zodat ik het niet alleen hoef te doen, en hoe hard ik ook riep dat het nu prima gaat, ze bleef er maar over doorzaniken. Uiteindelijk maar mee ingestemd dat ze mijn huisarts zou bellen om te zien of hij nog opties weet om me te helpen behalve de bekende opties. En heb over 1,5 week een bel afspraak.

Het werd me heel erg duidelijk, en mijn partner ook dat ze ons absoluut niet zouden gaan helpen als ik niet een BMI rond of liever nog onder de 35 heb.... We zijn dus voor niks naar het ziekenhuis ver van ons huis gereisd, voor niks een kwart tank benzine verreden.....en voor niks alle moeite gedaan die we tot zover hebben gedaan. we zijn onder valse voorwenselen naar dat ziekenhuis toe gegaan. Ik ben er erg boos, teleurgesteld en verdrietig over en ik heb me werkelijk waar nog nooit dikker gevoeld als nu, sinds de dag dat mij duidelijk werd dat alles wat me geleerd werd bij maatschappelijk werk, tevreden zijn met jezelf, mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen was net weer aardig opgebouwd, die heeft dus WEER een knauw gehad.

Resultaat: ik wil geen ziekehuis meer zien van binnen, gedachte: al die moeite voor niks geweest. Het afvallen wou ik toch al maar wel rustig aan op mijn eigen tempo zodat mijn lichaam en geest ook de tijd krijgen om mee te veranderen. en in mijn hoofd zal ik de rest van mijn leven kinderloos blijven omdat ik sinds ik me kan heugen niet meer onder de 100kg gewogen heb na mijn pubertijd :-( en ik begrijp dat ze het liefst hebben dat je zo min mogelijk weegt, maar waarom heb ik minder rechten als iemand met een 'volgens de boekjes gezond gewicht' 

ze begon met 10% gewicht verliezen (dat zou 12,6 kg zijn want ik weeg 126 kg, en uiteindelijk kwam ze met 106 kg als echte uiterste wat ik mag wegen, liever nog minder...

ik ben er echt even helemaal klaar mee....