Dit is mijn eerste blog maar er moet me iets van het hart. Ik heb lang nagedacht of ik hier wel over wil schrijven.. maar ik ben er zeker van dat ik niet de enige ben die ongepland zwanger werd
Alles begon in september,
We hadden net een mooie zomer achter de rug, je papa en ik. We hadden genoten..
ik nam de pil, maar ik zou ik niet zijn als ik niet eens wat vergat, hierom kende iedereen me ook..
Verder heb ik er nooit bij negedacht welke gevolgen dit zou kunnen hebben. Tot ik me begin september niet zo lekker voelde,
Ik liet bij de dokter bloed trekken, want ik dacht aan ijzer te kort. De volgende dag mocht ik al voor de uitslag bellen, ik test voor de zekerheid maar mee op zwangerschap zei de dokter.
Toen ik belde, om 15:50 was dit niet wat ik verwacht had om te horen! Mevrouw, er zit hcg in het bloed, je bent zwanger..
En daar stond ik dan, huilend..
Hoe kon dit gebeurd zijn dacht ik eerst? Ik was niet meteen blij. Al had ik altijd zo graag mama willen worden, was dan nu wel het moment?
Mijn vriend kon er ook niet meteen iets op zeggen.
De week nadien kreeg ik bloedverlies, ik was zo bang , zo bang dat ik jou ging verliezen, zo bang om zonder jou verder te moeten,
Maar wat ik vooral voelde was een enorm schuldgevoel! Hoe kon mijn eerste gedachte zijn ‘wil ik dit wel’ .. al was het mar een fractie van een seconde , de gedachte is er geweest
Hoe kon ik gedacht hebben dat ik niet klaar was voor jou..
Gelukkig was alles oke, en ben ik ondertussen 12weken zwanger, het schuldgevoel blijft.
Wat ga ik moeten zeggen als er ooit een broertje of zusje komt, dat zij gepland waren en jij niet?
We kozen niet voor jou , maar jij was een geschenk !
Terwijl je oh zo welkom bent..
het spijt me lieve schat, wij zijn zo blij met jou.. zo fier dat ik jou mama mag zijn
En ik kan niet wachten tot ik jou in mijn armen mag houden..
reacties (0)