Jeetje meid, wat heftig en wat snel is dat gegaan! En hoe moeilijk dat ze na een minuut al bij je weg werd gehaald. Zelf heb ik dat gehad bij mijn oudste, na 5 minuten werd hij weggehaald. Pas een uur later zag ik hem weer, net toen hij een forse ademhalingsdip kreeg en met spoed werd weggereden naar de intensive care. Een klein uur later mocht ik er pas heel eventjes bij. Bij de jongste (die met 33+6 werd geboren) ging het bij ons gelukkig wel goed. Hem heb ik anderhalf uur in mijn armen mogen houden, voordat hij de couveuse in ging. Maar jeetje, wat heb jij ontzettend lang moeten wachten (1,5 week!!) voordat je je kleine meid mocht vasthouden en verzorgen!! 
Wat een hel moet dat voor je geweest zijn. Ik heb heel erg met je te doen.
Ik herken veel dingen van je verhaal. Wat word je dan ineens overdonderd, vooral door de geboorte en bijbehorende zorgen natuurlijk, maar daarnaast door wat er dan ineens snel-snel moet worden geregeld (prematurenkleertjes, ziekenhuisspullen voor jou, zaken thuis voor de baby, ik neem aan ook een weegschaal en een kolfset voor thuis?) terwijl je er helemaal geen tijd voor hebt en bovenal geen aandacht en geen ruimte in je hoofd, omdat al je gedachten en zorgen bij je dochtertje in de couveuse zijn. (En niet te vergeten bij het kolfschema...) Ik heb mijn geboortekaartjes zelf gemaakt, grotendeels nadat mijn zoontje werd geboren. (Toen de vliezen braken, was ik alvast snel begonnen, maar niet zo heel ver gekomen.)
Wat je schrijft over het denken 'als ik op 7 november was bevallen' herken ik heel goed. Je gaat toch vergelijken maken. Mijn jongste werd vanaf zijn uitgerekende datum veel alerter naar de wereld om hem heen. Daarvoor was hij toch vooral een slaperige prematuur en wat meer in zichzelf gekeerd. Hij vond het heerlijk om bij me te liggen, maar de wereld om hem heen bestond nog niet zo. Dat veranderde echt vanaf (ongeveer) de uitgerekende datum. Hij ging veel alerter om zich heen kijken en raakte beduidend meer geïnteresseerd in mensen, gezichten e.d. Ging meer geluidjes maken, bekeek de muren, de trap, de kamer, de bank, de huisdieren etc. Misschien is dat bij jullie meisje straks ook wel zo. Als mensen mij vragen hoe oud mijn zoontje is, geef ik nog steeds de leeftijd die hij zou hebben gehad als hij op zijn uitgerekende datum was geboren. Op de een of andere manier willen die 6 weken extra er bij mij nog steeds niet in. (Hij is nu 2,5 jaar 
)
Joh, wat een achtbaanrit heb je achter de rug. En dan nu samen gaan wennen aan het ouderschap. Je zal zien dat het steeds een beetje beter gaat, dat jullie steeds meer een ritme gaan krijgen. Je gevoelens over de vroeggeboorte zullen vanzelf wat minder worden als je straks je uitgerekende datum voorbij bent. En als jullie moppie over een week of 8 begint te lachen, en nog een paar weken later naar speeltjes e.d. begint te petsen, dan zal je zien dat je aandacht steeds meer bij het moederschap komt te liggen en minder bij het idee dat je gefaald hebt. Je hebt dan inmiddels zoveel succeservaringen (en blunders, en gepuzzel, en geworstel) van het moederschap meegemaakt, dat je niet meer zo heel erg bezig bent met het vroege eindigen van je zwangerschap.
Ik moest trouwens ook op controle op mijn uitgerekende datum. Zegt de gynaecoloog droogjes...hé, ik zie dat we over een paar dagen een afspraak hebben staan om de bevalling in te leiden. Ja duh! Dat was dus niet meer nodig! Heel gek om op die datum met mijn kleine jongen, al helemaal aan elkaar gewend, de spreekkamer van de gyn binnen te lopen.
Trouwens: Ha ha ha! Je gynaecoloog heeft vast wel eens ergere verwensingen naar haar hoofd gekregen!
reacties (0)