Ruben in het ziekenhuis

Hij was van het weekend verkouden geworden en hoestte een beetje, maar niets om je druk over te maken.

Maandagmiddag kreeg hij verhoging en dat was op zich ook niet zo erg, hij was nog steeds vrolijk en at en dronk goed. Tegen de avond had hij koorts en begon hij steeds erger te klinken. We vertrouwden het niet helemaal en belden de huisartsenpost, we mochten langskomen. Er werd een luchtwegeninfectie geconstateerd, nogal groot begrip, maar goed….het advies was veel drinken, stomen en neusspray.

Zo gezegd zo gedaan, maar het werd alleen maar erger. We hebben de halve nacht met hem opgezeten. Hij was benauwd en wanneer hij moest hoesten deed het erg veel pijn. Dan moest hij weer huilen waardoor hij benauwder werd. Ook z’n stemmetje was op een gegeven moment weg. Dat klinkt zo ontzettend zielig. Als hij dan huilt hoor je hem bijna niet en dan huilt ie heel hard. Erg zielig!

's Ochtends de eigen huisarts gebeld dat het erger was, we konden weer langskomen. De eigen huisarts was er niet dus we kregen een ander. Nu was het een keelontsteking, maar nog steeds hetzelfde advies. 's Avonds was het weer erger geworden, weer de huisartsenpost gebeld en weer konden we langskomen. Dit keer hoorde de arts ook een piepende ademhaling, dus we kregen ventolin en een babyhaler mee. Deze hielp alleen helemaal niet en weer waren we de halve nacht met hem op. Ondertussen bleef z’n temperatuur schommelen tussen de 38.2 en de 39.1. Ook had hij z'n avondfles niet gedronken.

De volgende ochtend wilde hij maar de helft van z'n fles en ook had hij een veel minder volle plasluier. Weer naar de huisarts gebeld en om 11 uur zou de eigen huisarts terugbellen. Om 1 uur konden we langskomen. Op dat moment had hij wel z'n fruithap gegeten, maar z'n tweede fles maar voor de helft gedronken. Ze heeft even naar hem geluisterd en gekeken en we zijn meteen doorgestuurd naar het ziekenhuis. Daar aangekomen werden er plakkertjes op z'n buikje geplakt om z'n ademhaling en hartslag in de gaten te kunnen houden. En ook kreeg hij een bandje om z'n voet om het zuurstofgehalte in z'n bloed te meten. Hij heeft de hele tijd aan deze apparatuur aangesloten gelegen, totdat we weg mochten.

In het ziekenhuis werd geconstateerd dat z'n luchtpijp, wegens de ontsteking, erg dicht zat waardoor hij zo piepte en benauwd was. Hij zou er medicijnen voor krijgen en als die niet met een half uur tot 2 uur zouden werken dan zou hij nog wat anders krijgen. De medicijnen werkten niet en hij kreeg dus de andere, deze werd met een vernevelaar ingeademd. Deze hielp een heel klein beetje, maar niet voldoende. Dus er werd besloten dat hij een nachtje moest blijven.

Hij heeft al die tijd maar een paar slokjes water gedronken, meer wilde hij niet. Van het ziekenhuis kreeg hij een fles melk, maar die wilde hij niet omdat er een andere speen opzat. 's Avonds had papa z'n eigen fles en een groentehapje meegenomen en die heeft ie gelukkig allebei helemaal gehad. Toen zat er al wel 7 uur tussen de voedingen. 's Nachts kwam ie ook weer voor een flesje, dus toen had hij de schade wel weer ingehaald. Gelukkig!

De eerste helft van de nacht werd hij veel wakker, moest hoesten, huilen en was benauwd. In de loop van de nacht beterde het gelukkig en 's ochtends klonk z’n ademhaling nagenoeg normaal. Om kwart voor 12 mochten we naar huis. We hadden medicijnen mee gekregen. Die heb ik ondertussen ook al gegeven, want vanmiddag is hij weer erg benauwd geworden en was weer pieperig aan het huilen. Ik hoop niet dat we nog meer van het medicijn nodig hebben. Ik heb niet zo’n zin om met de kerst naar het ziekenhuis te moeten, of erger nog, er te blijven. Natuurlijk wil ik het beste voor m’n ventje en als het ziekenhuis nodig is, dan is dat zo. Maar ja, liever ben ik gewoon met de kerstdagen thuis en wil ik dat ie helemaal opknapt en gewoon weer de oude Ruben is.

Hier een foto dat ie in z'n bedje in het ziekenhuis ligt te slapen....eindelijk na een lange nacht!

En eentje met de monitor waar hij op aangesloten zat.

Ik ben nu helemaal op en brak. Ik heb natuurlijk 3 nachten amper geslapen. En daarnaast een klein mannetje wat je zorg 24 uur per dag nodig heeft, nog meer als normaal. Ik hoop dat ik met de kerstdagen een beetje opknap. Ik was me namelijk de laatste tijd net weer wat beter aan het voelen, na de zware zwangerschap en bevalling. Eindelijk had ik weer een fatsoenlijk beetje energie en kon ik het huis redelijk opgeruimd en schoon houden zonder dat ik aan het eind van de dag helemaal kapot was (en dan nog weinig gedaan had ook). Ik hoop dat dat snel weer terug is, maar dat moet vast wel lukken zodra Ruben helemaal opgeknapt is.