Hyperemesis Gravidarum

Het is alweer een tijdje geleden dat ik een blog heb geschreven. Helaas is daar ook een reden voor. Ik ben namelijk zo ontzettend ziek geweest van de zwangerschapshormonen, dat ik niet in staat was om een fatsoenlijke update te geven.

Het begon in de vijfde week, ik begon een beetje misselijk te worden en eigenlijk was dat de hele dag door. We waren toen net op vakantie in Umbrie Italië, en dus best een eindje van huis verwijdert, maar ja je denkt dat zo’n vakantie toch nog best moet lukken zo vroeg in de zwangerschap. In de loop van de week werd het alleen maar erger. Ik kon bijna niets binnen krijgen en wat ik binnen kreeg ging er meestal ook weer uit. Uiteindelijk zijn we daar naar het ziekenhuis gegaan. Daar werden we erg netjes en vooral snel geholpen. Eerst onderzocht een arts mijn buik op pijnlijke drukplekken en daarna werd ik doorverwezen naar gynaecologie voor een echo. Dit was wel erg leuk omdat we veel eerder dan verwacht onze eerste echo al kregen. Alles was goed, het kindje was goed ingenesteld en ik kreeg pillen tegen de misselijkheid en om mijn maag te kalmeren mee. En het mooiste was….het kostte ons helemaal geen cent!!

De volgende dag zijn we terug naar huis gegaan, 3 dagen eerder dan gepland. Dit was echt een vreselijke reis. Ondanks de pillen was ik erg vaak misselijk, en op een gegeven moment moest ik ook weer spugen. We zijn maar in één keer doorgereden, omdat we het niet zagen zitten eerst nog ergens anders te overnachten. Gelukkig kon ik door de pillen wel reizen, anders had ik niet geweten hoe ik thuis had moeten komen.

Eenmaal thuis werd het niet echt veel beter. Ik at en dronk wel, maar was nog steeds continue misselijk en moest veel spugen. Ik had al pillen tegen de misselijkheid bij mijn eigen huisarts gehaald, maar door het vele spugen bleven die lang niet altijd binnen. Toen kreeg ik er ook nog een blaasontsteking overheen, maar ook die pillen bleven bijna niet binnen.

Toen ik negen weken zwanger was heb ik me door mijn zusje naar mijn huisarts laten brengen, mijn man was op z’n werk en ik was zelf niet in staat om erheen te gaan. Eigenlijk kon ik helemaal niets meer. Ik kon amper mijn bed uit of me douchen of iets te eten maken. En in die 4 weken was ik maar liefst bijna 8 kilo afgevallen. Ik was al niet al te zwaar en zat nu nog maar net op het grensgewicht voor mijn lengte. Mijn huisarts stuurde me meteen door naar het ziekenhuis, zij had daar de gynaecoloog al gebeld, dus ik kon zo doorlopen.

In het ziekenhuis werd mijn urine nagekeken en er werd bloed afgenomen. Ook werd er een echo gemaakt om te kijken of het kindje wel goed was ingenesteld, of dat het misschien een meerling was. Het kindje, gelukkig maar één, was prima in orde. Ik daarentegen absoluut niet, ik was uitgedroogd en leed aan Hyperemesis Gravidarum, ook wel overmatig braken tijdens de zwangerschap. Het duurt meestal tot week 16-20 en soms de hele zwangerschap! Dit komt bij zo’n 2% van de zwangere vrouwen voor…..nou….lucky me!

Ik moest dus in het ziekenhuis blijven en kreeg een infuus. Ik zou naar huis mogen als mijn urine 3 dagen achtereen goed was en ik zelfstandig een liter vocht kon drinken en binnenhouden. De eerste 24 uur mocht ik niets eten of drinken om mijn maag volledig tot rust te brengen. Ik had eerlijk gezegd op dat moment ook weinig behoefte aan eten. En door het infuus kreeg ik wel het vocht binnen wat ik zo hard nodig had.

De volgende dag moest ik naar een andere afdeling verhuizen, van gynaecologie naar de kraamafdeling, omdat het helemaal vol lag. Dit had niet moeten gebeuren, want vanaf dit punt ging alles fout wat er maar fout kon gaan. Het probleem was dat dit absoluut geen zorg afdeling was zoals op gynaecologie. Ik stond ineens niet meer op de afdeling ingeschreven. Daardoor was er ’s avonds geen eten voor mij, das lekker handig voor iemand die dat weer moet gaan opbouwen. Als ik op de bel duwde dan kwam er 15 minuten later wel eens iemand. Dit gebeurde ook als ik gespuugd had. Zit je daar met je bakje spuug, helemaal beroerd en zwak, je kan je bed niet uit en je hebt een vreselijke smaak in je mond. Dan kreeg ik te horen ‘het is druk en er is te weinig personeel’ , ja daar heb ik wat aan! Ik moest de zusters ervan overtuigen dat ik foliumzuur mocht….lekker dom, ze moeten toch weten dat dat met 9 weken nog moet. Ze waren vergeten om mij een kaart te geven waar ik op bij moest houden hoeveel ik at en dronk, dit wist ik omdat ze dat op de andere afdeling hadden gezegd, dus ik moest er zelf om vragen. En zo waren er nog veel meer dingen die ik op kan noemen, maar waar ik jullie niet mee ga vermoeien.

Ondertussen voelde ik mij nog zo ziek als een hond. Ik kon bijna geen prikkels hebben zoals, muziek, tv, telefoon, visite, uit bed gaan, naar de wc, etc. Na 4 dagen was mijn urine goed en kon ik een liter vocht zelfstandig drinken. Ze vonden dus dat ik naar huis mocht, ondanks dat ik me nog vreselijk beroerd voelde, amper iets kon eten en de avond ervoor nota bene nog had gespuugd. Ik moest het ziekenhuis uit in een rolstoel, omdat lopen te veel was. Ook had ik geen idee hoe ik het thuis ging redden. Mijn man moest naar z’n werk en ik kon nog amper voor mezelf zorgen. Hoe zou ik ooit kunnen opknappen.

De dagen erna waren vreselijk, het was net alsof ik weer terug viel in waar ik net een beetje uit gekomen was. Ik bleef misselijk en bleef spugen en kon nog steeds bijna niets eten en drinken. Uiteindelijk kwam er toch verbetering in en ging ik vooruit, heel langzaam. Ik lag nog continue op bed en kon eigenlijk bijna niets, maar ik ging steeds meer eten en drinken en was ook steeds minder vaak misselijk en hoefde bijna niet meer te spugen….als ik maar bleef liggen, deed ik dat niet dan begon ik meteen weer.

Na 4 weken was ik eindelijk goed aan het opknappen, tot ik op een zondag ineens weer misselijk begon te worden. Ik ging vroeg naar bed in de hoop dat het weg zou gaan. Maar het werd alleen maar erger en ik begon weer te spugen. Drie kwartier later moest ik weer spugen en daarna weer en weer en weer, etc. Dit ging de hele nacht door. Ik heb in totaal 15 keer gespuugd en elke keer zat er zo’n drie kwartier tussen. Na twee keer spugen was het alleen maar gal, en dit was op een gegeven moment zelfs donkergroen. ’s Ochtends was ik helemaal geradbraakt en mijn man stelde voor om mij naar het ziekenhuis te brengen. Eerst sputterde ik nog tegen, maar toen dacht ik; ‘dit is niet normaal, laat ik maar gaan’.

Daar aangekomen werd er weer bloed afgenomen en urine getest. Toen kreeg ik te horen dat ik moest blijven met weer een infuus. Dat had ik niet verwacht, ik kon wel janken. Niet weer in dat vreselijke ziekenhuis, niet na wat ik de vorige keer had meegemaakt.

Maar gelukkig ging het deze keer anders. Ik bleef de hele tijd op de afdeling gynaecologie en er werd erg goed voor me gezorgd. Ik kreeg het eten wat ik besteld had en als ik op de bel duwde waren de zusters met één of twee minuten bij mijn bed. Er werd me gevraagd hoe ik me voelde en als ik iets wilde eten of drinken werd het gehaald. Er was interesse, vriendelijkheid en zorg. Gelukkig was ik dit keer zelf ook sneller op de been. Ik at al vrij snel weer redelijk goed, kon visite hebben, boeken lezen en rondlopen. Ook kon ik weer staand douchen! Na 4 dagen mocht ik weer naar huis. Dit keer had ik zelf mijn spullen ingepakt en liep ik het ziekenhuis uit.

Ik ben nu 16 weken zwanger en ik ben nog steeds aan het opknappen. Ik eet en drink al wel weer goed, helaas had ik gister weer gespuugd, maar dat was pas de eerste keer na de laatste keer ziekenhuis. Ik heb nog wel heel veel rust nodig, slaap zo’n 12-16 uur per dag/nacht. Het gaat gelukkig weer de goede kant op ik kan steeds meer. Af en toe kan ik al de stad ik om even te winkelen en soms kan ik een afwas doen of een was ophangen. Mijn man helpt me aan alle kanten, wat enorm fijn is. Hij maakt ’s ochtends voordat hij naar z’n werk gaat altijd een thermosfles thee en wat om te eten, zodat als ik wakker word ik niet eerst mijn bed uit hoef.

Ik hoop dat ik snel weer de oude ben en dat ik van mijn zwangerschap kan gaan genieten. We weten nu al wel dat een tweede er voorlopig niet inzit (uiteindelijk willen we dat wel), want de kans is erg groot dat dan hetzelfde gebeurd. Eerst maar eens hiervan bijkomen en genieten van ons eerste wondertje.