Tijd...

11 september 2010.. Ik test geheel onverwacht dan toch positief, we zijn er stil van.. Vanaf die dag draait mijn hele wereld om jou. Op dat moment nog niet eens te zien, zo klein dat je op de echo nog niet zichtbaar bent. Ondanks dat ze zeggen dat het mis is, ik kan wachten op het bloed zie ik het positief in. Jij bent er!

39,2 weken lang groei jij toch maar mooi groot in mijn buik, ik heb veel last van eigenlijk alles en de roze wolk ben ik kwijt.. Ik tel af, nog 12 weken, nog 11, nog 10..

1 jaar geleden zat ik heel hard af te tellen, ik was het zat. Nog maximaal 4 weken, hooguit. Mijn buik bol, blauwe plekken in mijn zij van jouw schoppen. Je kont die heen en weer ging en voor een enorme bende harde buiken en weeën zorgde.. O wat was ik het zat.. Ik wilde je uit die buik en in mijn armen..

Vandaag 1 jaar geleden kon ik me niet voorstellen hoe het zou zijn. Was ik mij er niet van bewust dat je een week later er echt zou zijn, dat je eindelijk in mijn armen zou liggen en het echte werk dan pas zou beginnen..

Lief klein kruimeltje van mama, lieve lieve muis. Nog 1 week en dan ben je baby af. Nog 1 week en dan begint je bestaan als dreumesje. Waar ik eerst sprak ik weken, later in maanden zal ik vanaf volgende week spreken in jaren..

Ik ben er nog steeds stil van, de tijd gaat zo hard, zo hard had ik niet verwacht maar mijn god wat geniet ik van elke dag, minuut en seconde...