Happy New Year!

De eerste dag van het jaar wordt in huize B. bijna standaard in pyjama doorgebracht. Papa zit op de bank te gamen, M. ligt na een ochtend druk spelen in bed bij te komen, en ik tik aan de eettafel onder het genot van een kop décafé even een paar regels, lees nog wat late Kerst- en Nieuwjaarswensen.

Morgen gaan we weer met frisse tegenzin naar de jaarlijkse plichtpleging : de “familiereünie”. Struikelend over een horde hyperactieve kinderen wat staan smoezen met een bende mensen  waar we schijnbaar mee verwant zijn. M. wordt weer door Oma platgeknuffeld en aan iedereen geshowd, om aan het eind van de rit, doodmoe en overprikkeld, hopelijk in de auto in slaap te vallen. Leuk!

Over een kleine 4 weken wordt ze twee. En ja, ook hier betekent twee nu al “nee”. Op boterhammen met pindakaas, boekjes lezen , duploblokken, en in de buggy blijven zitten na dan. Maar goed, het hoort nou eenmaal bij. Binnenkort mag ze naar de peuterspeelzaal, en ik ben benieuwd hoe dat gaat uitpakken. Ze heeft een heel sterk eigen willetje, en misschien nog wel sterkere stembanden, dus reken ik op drama. Want als ze nu al tijdens het spelen met haar neefje (4 maanden jonger) de touwtjes strak in handen houdt (met andere woorden, hij geeft haar gewoon haar zin), ben ik benieuwd hoe ze reageert als er misschien wel een kindje of twee is dat háár weer de baas is!

Sinds een dikke week weten we dat “nummer twee” zich in mijn buik heeft genesteld. Natuurlijk spookt de gedachte dat het nog vroeg is en alle kanten op kan, door mijn hoofd, maar tegelijk zijn P. en ik blij dat het tóch gelukt is! En wéér heeft hij zijn eigen wens, namelijk nog even te kunnen oefenen voor hij raak schiet, zelf om zeep geholpen. Maar het mag niet deren, we zijn “over the moon” met de gedachte dat er een klein broertje of zusje voor M. aankomt. Maar echt doordringen wil het niet, althans niet bij mij. Ik ben niet misselijk (nog niet?) , en voel me verder ook niet “anders”. Mijn slaperigheid schrijf ik toe aan de “eindejaarsmoeheid”, en om zeker te weten dat het écht nog steeds zo is, heb ik een stuk of wat goedkope zwangerschapstestjes ertegenaan gegooid. Als ze konden praten riepen ze nu in koor: "Ja muts, je bent nog steeds zwanger!"

Langzaam begin ik alvast wat dingen te regelen. M.’s verjaardagskado voor dit jaar wordt een bezoekje aan de gynaecoloog, die haar een kijkje gunt op het hopelijk kloppende hartje van haar toekomstige broertje/zusje. Ook heb ik voor de zekerheid bloed geprikt om de standaard zaken als schildklier, cholesterol, insuline en glucose te controleren. Ik héb er nou eenmaal mee te maken…

In tegenstelling tot de vorige keer wil ik nu echter in het ziekenhuis, onder toezicht van de gynaecoloog blijven. Geen verloskundige meer aub. De laatste keer was prima, begrijp me niet verkeerd, maar aangezien ik hoe dan ook ik het ziekenhuis moet bevallen, vind ik het verstandiger om dan al vanaf het begin in het ziekenhuis de zijn. Geen gedoe met overdracht, of eventueel vergeten details, of wat dan ook. En laten we hopen dat het dit keer zónder al te groot bloedbad kan… ik zie mezelf alweer liggen.

Nu wordt het alleen alsnog hoog tijd ons huisje uit te breiden, papa’s PC zal over een maand of negen plaats moeten maken voor een ledikantje, en dus naar beneden moeten…want ik wil géén gamende Papa in de slaapkamer als ik op mijn kraambed lig!