What a difference a week makes...

Afgelopen week was ik dus helemaal alleen thuis; geen man en geen kind... Wat is dat vreemd zeg! Manlief zat met 25 graden en zon in Caïro, en Mirte moest noodgedwongen -omdat ik haar niet naar de oppas kon brengen- naar haar grootouders 40km verderop. Maar gelukkig kon ik tussen mijn werkdagen door even bij haar zijn, en is de week ook zó omgevlogen.

En wat een verschil dát uitmaakt, opeens praat ze (nóg) meer, en heeft nog ergere driftbuien dan eerst. Ze mept, gooit zich op de grond, wringt zich in allerlei bochten en krijst de halve buurt bij elkaar als ze iets niet mag, of iets niet naar haar zin is... zie dan maar eens rustig te blijven. Maar goed, we houden het tot nog toe goed vol. Ze kan nou eenmaal niet altijd haar zin krijgen.

Ze is helemaal gek van de liedjes van K3, vooral Mamasé "zingt" en danst ze helemaal mee. Intussen hebben we dan ook een CD aangeschaft....als het kan, wordt hij grijsgedraaid! Ze zingt en danst sowieso heel graag, zodra ze ook maar iets van muziek hoort, wiebelt ze al heen en weer, en als het gaat, zwaait ze haar armpjes in het rond.

Ieder woordje dat ze hoort, pikt ze meteen op. Ze leert opeens zó snel! Het lijkt wel alsof we een ander kind hebben gekregen...wow!

Gisteravond toen we haar ophaalden, hebben we ons kromgelachen; Pat was die dag nét terug, en moest dus bij mijn ouders uitgebreid verslag doen. Maar Mirte - zittend op zijn schoot-  had heel andere ideeën over het verloop van de avond: iedere keer als Pat iets wilde vertellen, begon zij heel zielig te roepen: "ah papa, ah papa...." Meerdere keren is hij opnieuw moeten beginnen, maar we kwamen niet meer bij!

Mirte is heel temperamentvol, maar ook erg spontaan, voor niks of niemand bang (komt er bijv. een hondje op haar toegelopen, begint ze te lachen), een klein dwingelandje, maar ogenschijnlijk ook erg leergierig en slim!