Mijn neefje...

Mijn neefje (zoontje van mijn broer) is nu alweer bijna een week thuis, na een week in het ziekenhuis te hebben gelegen (infectie opgelopen bij langdurig gebroken vliezen). Toch heb ik hem nog steeds niet gezien. Er is niet eens gebeld... Alle nieuwtjes horen we van Opa en Oma, m.a.w. mijn ouders.

Ik heb een luiertaart gemaakt met maatje 2 (mini) luiers, een hoop miniproducten, kleertjes en ook nog een kadobon, maar die staat nog steeds hier in huis. Zo langzaam ben ik het beu. Misschien geef ik ze dan maar aan de deur af, en vertrek weer. Had er zoveel tijd en energie in gestoken...

Ik respecteer hun keuze, al vind ik het van mijn enige broer niet erg netjes. Pap en Mam zijn al voor me op de bres gesprongen en hebben vriendelijk doch dringend gevraagd zijn enige zus te bellen om eens langs te komen.Tot nog toe zonder effect.

Ik ken de kleine alleen van de foto's die bij mijn ouders staat. En dat terwijl we in hetzelfde dorp wonen, misschien 10 minuten lopen van elkaar.

Ergens word ik er een beetje droevig van. Maar ik leg me erbij neer. Tot zover familiebanden...