Countdown

Zo, de Kerstdagen zijn weer achter de rug, en ondanks een paar spannende momenten waarop ik echt dacht dat het nú ging gebeuren zit ons meisje nog altijd lekker in mijn buik. Afgelopen nacht was de totale horror, want samen met de vele toiletbezoeken (zeg maar elk uur) en een "speelnachtje" van ons meiske had ik mega-giga-über-buikpijn. Mijn hele buik was zó pijnlijk, dat geen enkele houding comfortabel was. Ik heb dus ook amper geslapen. En dat terwijl ik vanochtend aan het Kerstdiner moest beginnen!!! Om 8 uur ben ik dan ook maar uit mijn bed gestrompeld en ben alvast aan de slag gegaan. Klokslag 14:00 uur stonden mijn schoonouders dan ook al voor de deur... Dan kan je niet meer veel in de keuken gaan staan roeren en prutsen....

Ik heb nu nagenoeg dagelijks last van een pijnlijke buik en een pijnlijk onderlijf, maar echt doorzetten wil het niet. Een regelmaat zit er ook niet in. Het is alleen soms zó vreselijk pijnlijk, dat ik werkelijk geen vin verroeren kan zonder te kermen van de pijn. En als het meisje dan ook nog eens besluit dat ze zin heeft om eens flink te gaan schuifelen en friemelen, is de ramp compleet. Het lijkt wel alsof ze vooral nú extra zin heeft om mama flink te pesten, met name 's nachts!

Ons bed staat ook eindelijk op klossen, dinsdagmiddag heeft manlief ze eindelijk gehaald en eronder gezet. Alleen is het bed nu een tikkie té hoog, ik moet er letterlijk uit springen om uit bed te komen! Ach ja, alles voor ons kleintje hè (én noodgedwongen voor die dame van de kraamzorg dan...).

Ik merk dat ik wel "uiterlijk" ben afgevallen door de zwangerschap. Mijn gezicht is wat smaller, en van voor zie je nog steeds niet zo erg dat ik hoogzwanger ben. Daarvoor zit van opzij gezien een enorme bobbel...hihi... Gelukkig is de badkamer nu ook "af" (op die flinke barst in de badkuip na dan) en kan ik nu te pas en te onpas lekker badderen en douchen, wat is dat héérlijk! (Wat verwacht je ook na 5 weken keuken als badkamer...) Het ontspant inderdaad mijn pijnlijke buikie even, en dat is ook wel welkom!

Tóch ben ik het nu zo langzaam zat. De laatste loodjes wegen inderdaad het zwaarst. Nú pas zit die buik écht in de weg, is mijn juffie vaak toch té lastig, kan ik amper boe of bah zeggen en zou ik mijn huurdertje dus het liefst spontaan eruit zetten...

Ach, we zien wel wanneer... het zal nu toch echt niet lang meer duren, hoop ik....