Vloek?

Het lijkt wel of er een vloek rust op onze badkamerverbouwing...

Vandaag deel -tig in de soap om onze klus. Na lekkages, ziektegevallen, autopech, stroomuitval, een wasmachine met kuren en verkeerde leveringen bleek vandaag dat de spotjes die we gekocht hadden maar 80 cm uit elkaar konden gemonteerd konden worden, en dat blijkt te kort op elkaar voor onze badkamer. Wil ik samen met de installateur nieuwe gaan halen, zit goed en wel in mijn auto, schiet mijn schouder uit de kom!

Ik heb de halve straat bij elkaar gegild, volgens mij dachten sommige mensen dat ik in de auto moest bevallen! Ik kon niet uit mijn auto doordat mijn arm helemaal gestrekt stond en iedere beweging hels pijn deed, dus moest de huisarts maar naar mij toe komen. Blijkt bij aankomst (had een kwartier ofzo geduurd, en ik was behoorlijk van slag) dat hij me ivm de zwangerschap niets kalmerends kan geven, én ook niet verdoven kan om de schouder recht te zetten. Dat laatste ging ook niet, want ik zat in de auto vast! Ik kon er gewoon niet uitkomen. Dan opeens, na een paar mislukte pogingen om er alsnog uit te kruipen, voel ik een tikje in mijn schouder... en voilá, opeens was alles weer okee! Ik viel zowat flauw van verbazing én opluchting! Tuurlijk had ik nog wel pijn, mijn spieren en pezen zijn extreem uitgerekt, maar alles beter dan een schouder die niet zit zoals hij hoort de zitten.

Op aanraden van de huisarts heeft de installateur (die nog nooit in zijn leven een automaat heeft gereden, dus dat was lachen) me naar het ziekenhuis gereden voor foto's. Nu heb ik een voorgeschiedenis wat die schouder betreft, dus echt nieuw is het allemaal niet voor me. Vorig jaar deze tijd had ik een kijkoperatie eraan. De kom bleek licht beschadigd, en ook de kop heeft een kleine "deuk". Nu alles weer opnieuw opspeelt, zal ik waarschijnlijk niet lang na de bevalling weer het ziekenhuis in moeten om de kapsel te laten versterken... Dit is al minstens de zesde keer in pakweg zes jaar tijd, dus moet er tóch iets aan gedaan worden.

Dikke pluim overigens voor mijn manlief: hij had vandaag cursus in een andere stad, maar is toen hij hoorde dat ik op weg was naar de eerste hulp direct in de auto gesprongen om bij me te zijn. (Terwijl hij toch echt wel wist dat ik geen weeën ofzo had, en het allemaal wel mee zou vallen) En ook voor Mam, want die heeft het afgelopen weekend maar liefst 10 (!) wasmachines gedraaid én gestreken voor ons!!!

Intussen kan ik mijn arm weer (héél voorzichtig) bewegen, maar aangezien ik niet helemaal pijnvrij ben en hij erg instabiel is, loop ik het merendeel van de tijd met een speciale sling om de arm te ontlasten... Joepieeee... Het belooft een leuke Kerst te worden. Auw...