IK BEN HET ZAT!

Bah bah bah... Dacht ik dat het afgelopen zondag al erg was, vandaag zit er helemaal doorheen. Het begon al goed vanochtend, manlief begon tegen mij te kafferen over allerlei onbenulligheden m.b.t. de badkamer, terwijl hij daarvoor (en dat weet hij best) eigenlijk bij Ger moet zijn. Zeg ik er dan wat van, ben IK de boosdoener...zucht. Uiteindelijk tóch alles met Ger besproken en in orde. Maar: mijn accu weer voor een flink stuk leeggezogen.

Stap ik in de auto naar mijn afspraak met de vk, draai de sleutel om.... prutprutprut...NIKS! Hij wil niet starten. Ik had het kunnen weten met de sneeuw van afgelopen weekend, daar kan die zakjapanner van mij écht niet tegen. Nog een grotere koukleum dan menig zwangere vrouw... Dus maar een deken op het motorblok gelegd, (had ik veel eerder moeten doen dus) en hopen dat het over een paar dagen beter is.

Maar... die afspraak!!! Ger wilde me al brengen, maar ik vind dat ik hem niet mag vragen nog allerlei extra klusjes te doen dan waar hij voor aangenomen is, nl. onze badkamer verbouwen. Dus: man gebeld. "Ik kom je nu halen, bel maar dat je wat later komt!" Okee... VK gebeld, zij belt mij terug; "sorry, gaat niet, ik zit helemaal vol vandaag..." Nieuwe afspraak gemaakt, opgelegd en man mobiel gebeld. Ik: "schat, draai maar weer om... sorry..." Hij: "S**t, en ik ben bijna bij je"

Daar komt bij dat wát er ook kapot of mis kan gaan, op dit moment ook stuk of misgaat... Of dat nou die lekkage van zondag is, of de frietketel die spontaan de geest geeft, een vensterbank die niet in de juiste kleur geleverd wordt, of wat dan ook. En wie krijgt het allemaal op haar dak? IK! En manlief verwacht maar dat ik overal achter aan race, ieder wissewasje voor hem oplos, want "hij heeft het zo druk op zijn werk..."

Begint hij nú, midden in de verbouwing ook nog te emmeren over spouwmuurisolatie!!! IK hád het niet meer toen hij daarmee aankwam. Hij had op het werk weer wat gehoord. Terwijl het probleem juist ons dak is, dáár gaat alle warmte verloren, dus dát moet geïsoleerd worden, vroeg of laat. (Liefst niet nu aub, die verbouwing is al kl**e getimed)...

Manlief is van het type binnenvetter met een extreem eigen willetje. Het woordje nee uit de mond van andere mensen dan hijzelf, dat gaat niet. Alles MOET precies volgens zijn voorstelling gaan, zoniet wordt hij helemaal vervelend (tegenover mij, niet tegenover de personen in kwestie), en een echte dwingeland. Verwacht dat ik in mijn uppie in de sneeuw en vrieskou in mijn autootje stap omdat ik zogenaamd niet in de auto pas als we de vensterbanken gaan omruilen. Wat denkt hij dat hij heeft? Een 2CV'tje? Hij heeft nota bene een ROVER! En als ik dat dan weiger, doet hij dramatisch, want hij "kan geen mooie vensterbank zonder mij uitzoeken", en "als hij tegen een boom aanhangt zal ik het wel via het nieuws horen en spijt krijgen"...

Er knapte iets vanbinnen vanochtend, want de hele discussie, ook vanochtend, kwam erop neer dat manlief wél van mij verwacht dat ik:

- Ger als een privédetective in de gaten houd of hij wel dat doet wat manlief verwacht (alsof Ger nog nooit een badkamer heeft verbouwd... Manlief in ieder geval nog NOOIT!)

- immuun ben voor stof en kabaal, en ervoor zorg dat ons huisje spik en span is als hij thuiskomt

- er elke dag temidden van de zooi voor zorg dat er een lekker maaltijd staat te dampen als hij thuiskomt

- overal tegen kan, niet klaag of even behoefte heb aan wat TLC (Tender Love and Care)

Ja leuk, maar ik ben ZWANGER!!! Dus: één explosieve brok hormonen met een héél kort lontje, die op het punt staat te ontploffen. Iedereen verwacht maar dat ze alles bij mij kwijt kunnen, maar als IK eens een keer iemand nodig heb (en dan vooral de liefde van mijn echtgenoot), sta ik er helemaal alleen voor.

Mam was niet thuis, dus uitgehuild over de telefoon bij schoonmama. Pffff, wat lucht dat op. Daar mág ik janken, tieren, schreeuwen, ze snapt het helemaal. Uiteindelijk nog mijn Pap aan de lijn gekregen en ook hij snapt helemaal dat het voor mij allemaal wat veel ineens is. En dat Patrick zich maar een kip vangt...

Ik zou het liefst willen vluchten en iedereen laten stikken, maar dat gaat dus nu niet meer met mijn autootje... Nu zit ik al helemáál thuis gevangen...

Okee, diep ademhalen, flinke kop (décafë) koffie, en door...

gaat wel over, hopelijk...