Nou...

Dan zal ik ook maar eens aan een babyblog beginnen. En dan ook voor de volledigheid maar bij het begin, toch?

Om eerlijk te zijn ben ik nog steeds diep onder de indruk van het feit dat ik zwanger ben. Ik heb namelijk PCOS (Poly Cysteus Ovarium Syndroom). En dat betekent dat je minder vruchtbaar bent, misschien wel nooit kinderen zal krijgen...

We liepen al een tijd met een kinderwens, maar dat was niet zo makkelijk. Ik heb toch al gauw zo'n tien jaar de pil geslikt, en ben de slankste niet en dat heeft de boel behoorlijk gesaboteerd. Toen we serieus aan kinderen wilden beginnen moesten we dan ook voor het eerst naar de gyn, want ik was al dik een jaar niet meer ongesteld geweest nadat ik met de pil was gestopt. En m'n huisarts zei eerst nog dan dat je best een maand of zes niet kan vloeien, maar toen het dus al een jaar was maakte ook hij zich een tikkie zorgen. Je kán gewoon nog last van de pilhormonen hebben.

Toen we bij de gyn direct een verwijzing naar de fertiliteitsarts kregen begon het toch wat te kriebelen. Ik bedoel, we wisten nagenoeg zeker dat het probleem bij mij lag, en niet bij mijn man. Maar de medische mallemolen begint te lopen, en je maakt je allerlei zorgen: wat heb ik? Het zal toch niks ergs zijn? Kán ik überhaupt wel kinderen krijgen?

Al bij mijn eerste inwendige echo bleek ik cystes in mijn eierstokken te hebben, en flink wat. Diagnose: PCOS. Ik schrok me wild! Ergens in de verte hoorde ik al een deur dichtklappen, geen kinderen langs natuurlijke weg. Ik zag het al gebeuren, IVF, ICSI, hormoontherapie, adoptie weet ik veel, het ging allemaal door mijn hoofd.

Maar dat was niet alles, er bleek nóg een haak te zijn: ik was te zwaar! Nu heb ik geen zwaar overgewicht, en valt het best mee, maar mijn BMI (Body Mass Index) zit nét boven het gezonde, zullen we maar zeggen. Ik moest minstens 10% van mijn lichaamsgewicht kwijtraken! Simpel uitgelegd komt het er dus eigenlijk op neer dat je te dik bent en ze zo niks voor je kunnen doen.

Ik voelde me miserabel. Want afvallen is nooit mijn sterkste kant geweest. Jaren heb ik met mijn gewicht gevochten, en zelfs vandaag nog ben ik geen slanke den. Maar, als het moet om kinderen te kunnen krijgen, wordt het opeens makkelijker. Ik praatte een keer of 2 met de diëtiste, maar een echt dieet kreeg ik niet. Ik ging zelf aan de slag op Internet, zoeken naar sites over en lotgenoten met PCOS. En dat zijn er niet zoveel, want PCOS is nog relatief onbekend onder het grote publiek. En dat terwijl er waarschijnlijk véél meer vrouwen mee rondlopen dan dat er in het ziekenhuis bekend zijn!

Ik ontdekte dat het eigenlijk heel simpel is: je stofwisseling werkt niet optimaal, en vooral daardoor moet je écht op je eten letten. En dat is best makkelijk! Ik heb géén dieet, maar eet gewoon bewuster en snoep minder (want ik had vantevoren een gigantische zin in zoet, schijnt typisch PCO te zijn!). En voor ik het wist waren er vijf kilo in een maand af.

En toen stopte het afvallen... Ik schrok me verrot want ik dacht echt dat ik hierdoor dus nooit aan kinderen kon beginnen, totdat ik een goede morgen opeens bloed verloor! Ik ben nog nooit zo blij geweest over een bloederige onderbroek, echt héél maf. Janken van geluk over iets waar menige vrouw zich aan stoort. Maar voor mij betekende het dat ik vruchtbaar was, al was het maar deze ene keer!

Mijn specialist hield me goed in de gaten, en zodra ik enigszins een cyclus had zochten we uit wanneer ik een eisprong had. En jawel hoor! Ik weet het nog goed, woensdagmorgen in het ziekenhuis tijdens mijn standaard geworden inwendige echo: "Mevrouw, ziet u dit blaasje hier? Die gaat springen! Komt u overmorgen maar terug, dan zou hij gegroeid moeten zijn. Met een beetje geluk heeft u het weekend een eisprong!"

En jawel hoor, vrijdags bleek mijn blaasje 17mm groot, en het moest wel heel raar lopen wilde ik dat weekend geen eisprong krijgen. En dat betekende, zei ze met een vermanend vingertje, dat ik het best dit weekend om de dag gemeenschap kon hebben. Dan moest ik daarna bloed laten prikken om te controleren of de eisprong goed was geweest. Dat laatste drong niet eens echt tot me door, want ik was helemaal lyrisch dat het héél misschien tóch zou lukken...

Dat weekend is als in een roes voorbij gegaan, ofschoon we allebei gefocused waren op "kindje maken". En dan is de romantiek ver te zoeken. Je doet de gekste dingen om het nog een beetje gezellig te maken, en ervoor te zorgen dat het ook écht lukt! Terugdenkend lach ik me nog rot om te maffe capriolen die we hebben uitgehaald...

Tsja, en wat kan ik zeggen? Mijn man meende dat het gewoon "oefenen was", en er wel niks van zou komen. Heeft die het even mis gehad, niet lang daarna bleek ik dus al zwanger te zijn!!! Ik plaag hem er af en toe nog mee: "jij moest ook zonodig meteen raak schieten, kan ik niks aan doen!"

En het aller-aller-aller-allermooiste is natuurlijk dat niet alleen meteen gelukt is, maar ook nog eens gewoon lekker gezond, met alles erop en eraan. Intussen zijn we alweer in week 22 en begint ze al aardig te schoppen. Héérlijk! Trap me maar bont en blauw schat, van jou kan ik het hebben!!!!